Episode 02 “บักห่าหนิแหม!!!”
1309 คำ
Episode 02
วันเสาร์
เมื่อถึงเวลานัด เราก็ใส่ชุดที่คล่องตัวมากที่สุด และมารอคุณคลาสที่บริษัท เมื่อมาถึงก็พบว่าคุณคลาสนั้นมารอเราอยู่ก่อนแล้ว ด้วยชุดไปรเวทธรรมดาๆ กับอุปกรณ์ตกปลาอีกนิดหน่อย
“ไง”
“รอนานไหมคะ?” เดินเข้าไปรับอุปกรณ์ตกปลาของเขามาช่วยถือ “โทษทีนะคะ พอดีมีรถชนกันระหว่างทางน่ะค่ะ”
“ไม่นานเท่าไหร่หรอก” เขากล่าว จากนั้นพวกเราจึงเดินไปที่รถ เพื่อที่จะเดินทางไปยังจุดตกปลา “เธอกินข้าวมาหรือยังล่ะ?”
“ยังค่ะ พอดีฉันยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่น่ะ” ถ้าเป็นช่วงเสาร์-อาทิตย์ ถ้าไม่มีงานอะไร เราก็จะนอนดึกตื่นสาย
นอนตีสอง ตื่นบ่ายสามค่ะ ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัว กว่าจะทำอะไรเสร็จ ข้าวมื้อแรกก็ปาไปสี่ห้าโมงแล้ว แฮะๆ
แต่ถ้าวันไหนมีงานเราก็ตื่นเช้านะ ตื่นบ่ายสามมันก็นานๆ ทีค่ะ คิกๆ
“อืม เอาไว้เดี๋ยวตกปลาได้แล้ว เธอก็เอากลับไปสักสองสามตัวนะ”
“ได้ค่ะ แต่ก่อนอื่น ตกให้ได้สักตัวก่อนเถอะ” ไม่ได้ดูถูกนะคะ จากประสบการณ์การใกล้ชิดมาตลอดเจ็ดปี เราขอฟันธงว่ายังไงวันนี้ก็ไม่ได้แดกแน่นอน
วางเงินสองพันเลยค่ะ!
“ดูถูกกันจังนะเธอน่ะ”
“เปล่าดูถูกสักหน่อย”
“เหอะ รอดูก็แล้วกัน”
“ค่ะ ฉันจะรอดู!” ไม่ได้ชัวร์ๆ
…
…
…
…
…
“ทำไมมันเงียบจังวันนี้” เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ หลังจากที่ยืนตกปลามาสามชั่วโมง เบ็ดตกปลาของเขาก็ยังไม่ขยับสักที ส่วนเรา เราตกปลาไม่เป็นหรอกค่ะ ตอนเด็กๆ ที่ไปกับพ่อ พ่อเราไม่เคยใช้เบ็ดตก พ่อเราทำเป็นแต่หว่านแหน่ะค่ะ ก็เลยทำได้แค่นั่งดูคุณเขาตกปลา
“สามชั่วโมงแล้วนะคะ คงจะไม่ได้หรอกวันนี้น่ะ” เราพูดขึ้น จากนั้นจึงเดินไปดึงเบ็ดตกปลาออกมาจากมือของเขา หมุนคันเบ็ดขึ้นมาเหนือน้ำ ก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีแม้กระทั่งถุงเท้าหรือขวดพลาสติก
ไม่มีอะไรเลย~
“ไปตลาดไหมคะ? เดี๋ยวฉันซื้อให้ก็ได้นะ” เรายกมือขึ้นป้องปาก หัวเราะคิกคักเบาๆ แต่ดูเหมือนคุณคลาสจะไม่ตลกด้วย เขาไม่ขำ แถมยังจ้องหน้าเราเขม็งด้วยความไม่พอใจอีก “อุ้ย~ แฮะๆ! ฉันล้อเล่นน่ะค่ะ ไม่อยากให้เครียด”
“จะเครียดกว่าเดิมก็เพราะเธอนั่นแหละ” มองตาขวางใส่ และหันมาคว้าเบ็ดตกปลากลับคืนไป “ไม่ช่วยก็อยู่เฉยๆ เถอะ!”
“ขอโทษได้ไหมล่ะ คิกๆ” บอกเลยว่าไม่สำนึกค่ะ ไม่ได้หมายถึงคุณคลาสนะคะ หมายถึงเราเนี่ยแหละค่ะ เขามองตาขวางใส่ก็ยังไม่สำนึกอีก 555
“แต่ถ้าอยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ ก็ช่วยหยิบเหยื่อตกปลามาให้ฉันหน่อยก็ดี” ดึงเบ็ดกลับขึ้นมา เพื่อที่จะใส่เหยื่อใหม่
“อยู่ตรงไหนเหรอคะ?”
“ถุงสีฟ้า กล่องสีขาวๆ”
“โอเคค่ะ” เดินไปหยิบ
แต่ทว่า…
“ทำไมกล่องเปื้อนดินแบบนี้ล่ะเนี่ย” หยิบขึ้นมาก็ปัดๆ เศษดินออกให้เขาด้วย เพื่อความสะอาด แต่ก็รู้สึกตงิดใจไม่น้อย เพราะของอย่างอื่นดูสะอาดมาก แต่ทำไมกล่องนี้สกปรกอยู่อันเดียว ด้วยความขี้เสือกก็เลยเปิดดูว่ามันคืออะไร และด้วยความขี้เสือกมันก็ทำให้เราได้รู้ว่ามันคือ!!!
พรึบ!
[เขวี้ยงกล่องทิ้ง]
“บักห่าหนิแหม!!!” (ไอ้ห่านี่)
มันคือไส้เดือนค่ะทุกคน!
กรี๊ดดด!!! เราเกลียดไส้เดือนที่สุดเลย!
ก็ว่าอยู่ทำไมกล่องเปื้อนดิน
“หึหึ” คุณคลาสหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อเห็นว่าเรากลัวไส้เดือนจนถึงขนาดเขวี้ยงทิ้ง เขาไม่ได้โกรธที่เราปาของของเขาทิ้ง กลับกันดันขำที่เรากลัวไส้เดือนมากกว่า “สมน้ำหน้า อยากมาดูถูกฉัน แต่เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ”
“เป็นภาษาบ้านเกิดของฉันน่ะค่ะ” คุณคลาสเป็นลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส พูดภาษาไทยได้คล่องแคล่ว แต่ถ้าให้พูดภาษาเหนือ อีสาน หรือใต้ คุณคลาสฟังไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ
“เหรอ? แล้วมันแปลว่าอะไร”
“อ๋อ มันแปลว่า…ไอ้ห่านี่!!!” กลัวเขาจะไม่เข้าใจศัพท์ ก็เลยใส่อารมณ์ในคำอธิบายไปด้วยนิดหน่อยค่ะ
“ใจเย็นๆ นะ” หรี่ตามองเราเล็กน้อย “ก็เข้าใจนะว่าเธออธิบาย แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนกับกำลังโดนด่า”
“บ้าหรือเปล่าคะ ใครจะไปว่าคุณล่ะ คุณท่านประธาน” เขาเป็นเจ้านายของเรานะคะ เป็นคนจ่ายเงินเดือนให้เรา ถ้าเราด่าเขาแล้วเขาไล่เราออกขึ้นมา เราจะเอาอะไรแดกล่ะ ไม่ดีๆ เราไม่กล้าว่าเขาหรอกค่ะ (อ๋อจร้า~)
คิกๆ
“มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าเธอว่าฉัน” เขาส่ายหัวเบาๆ และหันไปสนใจกับเบ็ดตกปลาของตัวเองต่อ “นิสัยไม่ดี”
“แหมะ…แล้วทีคุณล่ะคะ?” เราเบ้ปากคว่ำพร้อมกับยกแขนขึ้นกอดอก “คุณก็รู้ว่าฉันกลัวไส้เดือน แต่คุณก็ยังจะให้ฉันหยิบกล่องไส้เดือนให้อีก คุณเองก็จงใจแกล้งฉันเหมือนกันนั่นแหละค่ะ”
“เปล่าแกล้งสักหน่อย ฉันเห็นเธออยู่เฉยๆ นั่งนิ่ง ทำหน้าเบื่อหน่าย ก็เลยขอแรงช่วยให้หยิบเหยื่อตกปลาให้”
“ฉันดูออกค่ะ!” ตีแขนเขาไปหนึ่งที “นิสัยไม่ดีเหมือนกันนั่นแหละ เหอะ!”
“แล้วไง? อยากโดนไส้เดือนยัดปากไหมล่ะ?” เขาวางเบ็ดตกปลาพิงไว้กับที่กั้น ก่อนที่จะหันมาหยิบไส้เดือนเพื่อแกล้งเรา “จับยัดใส่ปากแม่งสักแปดตัวเลยดีไหม?”
“อี๋~” เรารีบถอยห่างจากเขาทันทีที่เขาเดินไปหยิบไส้เดือนจากพื้นขึ้นมา
“มา เดี๋ยวฉันจะป้อนเธอเอง”
“ม…ไม่เอา คุณคลาส อย่า!” คุณคลาสไม่ฟัง รีบวิ่งเข้ามาคว้าแขนของเราไว้ทันที ตัวเราก็รีบใส่เกียร์หมาสับตีนแตกหนีเขา ไส้เดือนคือสิ่งที่เราเกลียดที่สุด มันแบบ ไม่รู้สิคะ เราไม่ชอบมันอะ!
“จะไปไหนเล่า มาใกล้ๆ นี่สิ!”
“คุณคลาสไม่เอา!!!” วิ่ง~
แต่ทว่า…
วินาทีสิ้นหวังของเราก็พลิกกลับขึ้นมาได้ เมื่อเราหันไปเห็นอึ่งอ่างที่พื้น! และอย่างที่เคยบอก พวกเราอยู่ด้วยกันมานาน รู้ไส้รู้พุงกันหมด
รวมไปถึง…
รู้ด้วยว่าคุณคลาสกลัวอึ่งอ่างค่ะ!!!
“ฉันยอมกินไส้เดือนของคุณก็ได้ค่ะ” หยิบอึ่งอ่างขึ้นมา ซึ่งอึ่งอ่างนี่เราไม่กลัวหรอกนะคะ เพราะตอนอยู่โคราชเรากินมันประจำเลย ต้มอึ่งอ่างร้อนๆ ในคืนวันที่ฝนตก โอ้โห! นัวร์สุดๆ ค่ะ! “แต่คุณต้องกินอึ่งอ่างของฉันด้วยนะคะ”
“ไอ้เหี้ย!!!” พอเห็นอึ่งอ่าง เขาก็เบรกตัวเองแทบไม่ทัน หน้าเกือบทิ่ม 555 สมน้ำหน้า อยากมาแกล้งเราก่อนดีนัก “อย่าเข้ามานะ ลียา! ฉันเป็นเจ้านายของเธอนะ”
“คุณก็อย่าเข้ามาด้วยเหมือนกันค่ะ” ยื่นอึ่งอ่างไปใกล้ๆ เขา พร้อมกับสลับสายตาไปมองไส้เดือนที่อยู่ในมือของเขาด้วย “ถ้าคุณเข้ามาฉันเขวี้ยงใส่คุณจริงๆ ด้วย”
“ถ้าเธอทำแบบนั้น ฉันก็จะทำใส่เธอด้วยเหมือนกัน”
“เรามาตกลงกันเถอะค่ะ ต่างคนต่างโยนทิ้งไป…แล้วห้ามหยิบมาแกล้งกันอีก ใครตุกติกคนนั้นเลี้ยงเหล้าค่ะ”
“ก็ได้! นับหนึ่งถึงสามแล้ววางเลยนะ” พยักหน้าตกลง
“หนึ่ง!”
“สอง!”
“สาม!”
พรึบ!”
แล้วพวกเราก็รีบวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้นกัน~
- ผู้เขียน
