FOREVER รักนิรันดร์ 15
“คุณเป็นตัวอะไรกันแน่ ทำไมเข้ามาห้องหนูได้แบบนี้”
“ตัว? เหมือนสรรพนามที่ควรใช้กับข้าไม่ใช่ตัวนะ” อีกฝ่ายตอบกลับมาตั้งใจกวน แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันเพิ่มเติมประตูห้องก็ถูกเคาะพร้อมกับเสียงเรียกจากความสุข
“อิ่มเอม! เป็นอะไร เสียงอะไร!?”
“ไม่มีอะไร เค้าสะดุดขาตัวเองล้ม”
“ก็ตกใจหมด อีกสิบห้านาทีลงไปกินข้าวนะพ่อกับแขกรอ” แขกอะไรล่ะ ผีเร่ร่อนตัวนั้นนั่งอยู่ตรงหน้าฉันเนี่ย!
“ได้ เดี๋ยวเค้าตามไป” สุดท้ายก็ตกลงกับน้องชายและจ้องมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ไว้วางใจ เข้าออกบ้านฉันได้แบบนี้มันแปลก ปกติวิญญาณหรือผีทั่วไปเข้ามาที่เขตบ้านเราไม่ได้เลยแต่ทำไมคนตรงหน้าฉันถึง...
“ก็ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ใช่ผีเร่ร่อน แต่เจ้าก็ยัดเยียดให้ข้าเป็นเหลือเกิน” คุณคามิลเดินไปนั่งที่โซฟามุมห้องพร้อมกับจ้องมองฉัน มองแบบที่ไม่หลบสายตา มองอย่างสำรวจ
“คุณเป็นใคร” และฉันก็เลือกที่จะถามออกไปตรง ๆ
