มาเฟียขนมหวาน

บท3มาเฟียขนมหวาน

"ได้หรือยัง"

มีนาวางลูกสตอเบอรี่ที่หั่นเอาไว้อย่างสวยงามเพื่อใช้สำหรับจัดหน้า คัพเค้กในมือลง ก่อนจะชะโงกใบหน้าสวยไปดูแป้งทำขนม

"ยังไม่ได้"

เหนือฟ้าวางไม้พายที่ใช้กวนแป้งในมือลงด้วยความรุนแรงแรง ความไม่สบอารมณ์ปรากฏขึ้นมาหลังเขากวนมาไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมงแล้ว ทว่าคนตรงหน้าก็เอาแต่พร่ำบอกว่าไม่ได้

"ฉันกวนจนกล้ามขึ้นแล้ว!"

หญิงสาวยืนเท้าสะเอวจ้องหน้าผู้ชายข้างๆ ที่เอาแต่บ่นไม่มีหยุด เธอส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา

"ก็มันยังไม่ได้!"

"เธอแกล้งฉันหรือเปล่า สองชั่วโมงแล้วนะที่ฉันมายืนทำขนมบ้าๆ นี้อยู่"

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!"

คนตัวเล็กตวาดเสียงดังตอบกลับทำเอาชายหนุ่มร่างกำยำสะดุ้งตกใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครหน้าไหนกล้ามาพูดแบบนี้กับเขาเลยสักคน

"เธออยากตายหรือไง!"

"นายนั่นแหละอยากตายหรือไง!"

มีนาหยิบมีดที่กำลังใช้หั่นสตอเบอรี่ขึ้นมาชี้หน้าคนที่รับหน้าที่เป็นผู้ช่วยทำขนม ดวงตากลมโตจ้องเขม็งอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนที่คนตัวสูงข้างๆ จะรีบหยิบไม้พายขึ้นมากวนแป้งต่อ

แม่ง! ผู้หญิงอะไรน่ากลัวฉิบหาย

"ก็แค่นี้ จะบ่นอะไรหนักหนา"

เหนือฟ้าเช็ดเม็ดเหงื่อที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย กล้ามแขนของเขาล้าไปหมดจนแทบจะยกไม่ขึ้น ขนาดถือปืนกระบอกใหญ่สู้กับศัตรูหลายร้อยคน มาเฟียหนุ่มยังเคยไม่รู้สึกเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน

"ได้หรือยัง"

ผ่านไปเกือบสิบห้านาทีที่แขนกำยำของเขาแทบจะคนแป้งสีขาวตรงหน้าไม่ไหว หากยังไม่ได้อีกเป็นเขาเองที่จะเอาไปเททิ้งเองให้สิ้นเรื่อง

แม่ง! ไม่ต้องทำมันแล้วถ้าจะยากขนาดนี้

"อืม ได้แล้ว"

หญิงสาวเหลือบตามองคนข้างกายที่พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนที่ขายาวๆ จะรีบเดินไปทิ้งตัวนอนบนโซฟา

ขี้เกียจสันหลังยาวแบบนี่นี้เอง ถึงได้ติดหนี้จนหนีหัวซุกหัวซุน

"ฉันให้พักแค่สามนาทีนะ เดี๋ยวมาช่วยแพ็คขนมใส่กล่องต่อ"

เหนือฟ้ารีบคว่ำหน้าหนีลงบนหมอนเมื่อได้ยินแบบนั้น มือที่เอาแต่จับปืนต้องมาจับขนมหวาน

รู้ถึงไหนอายถึงนั้น!

"จอดที่หน้าร้านทองตรงนั้น"

เหนือฟ้ารีบปั่นจักรยานคันเดิมที่เขาเกลียดแสนเกลียดเข้ามาจอดหน้าร้านทองขนาดใหญ่ คำนวณระยะทางคร่าวๆ สถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากบ้านที่ชายหนุ่มพักอาศัยอยู่มากนัก

‘ร้านทองเฮียซ่ง’

"เฮีย หนูเอาขนมมาส่ง"

หญิงสาวยืนตะโกนอยู่หน้าร้านทองของพี่ชายคนสนิท ก่อนจะเห็นร่างสูงรีบวิ่งออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแสนใจดี

"ขอบใจมาก นี่เงิน"

เฮียซ่งส่งเงินค่าขนมให้หญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะปรายตามองที่จักรยานสีหวานด้านหลังพร้อมคิ้วหนาขมวดขึ้นอย่างสงสัย

"ใครเหรอมีนา แฟนเหรอ"

"ไม่ใช่หรอกเฮีย"

"ไม่ใช่แฟน แต่เป็นผัว"

มีนารีบหันขวับไปมองไอ้คนปากพล่อยที่พูดจามั่วซั่วออกมา คนตัวเล็กมองชายหนุ่มด้วยความไม่สบอารมณ์ที่มาปล่อยข่าวเสียๆ หายๆ แบบนี้ มือเล็กไม่รอช้าที่จะถอดรองเท้าแตะขว้างใส่ไปเต็มแรง

"เห้ย! นี้กล้าขว้างรองเท้าใส่ฉันเหรอ"

เสียงเข้มตวาดขึ้นด้วยความโกรธ เหนือฟ้ารีบหยิบรองเท้าข้างๆ โยนออกไปข้างถังขยะ

"ไปหยิบรองเท้ามาให้เลยนะ!"

"ไปหยิบเองเส้! ใครใช้ให้เธอมาทำฉันก่อน"

"ก็นายพูดมั่วซั่ว!"

"พอเถอะๆ รอตรงนี้นะเดี๋ยวเฮียไปหยิบมาให้"

มีนากอดอกมองคนบนรถจักรยานด้วยความโกรธ นิ้วชี้เรียวยกขึ้นชี้หน้าอย่างคาดโทษ ก่อนจะหันมาใส่รองเท้าที่เฮียซ่งหยิบมาให้

"ขอบคุณค่ะเฮีย"

"ไปได้ยัง! เธอจะมาช่วยเขาขายทองด้วยหรือไง"

เหนือฟ้ารีบกดกระดิ่งหน้ารถถี่รัวจนเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณทำเอาชาวบ้านต่างหันมามองอย่างสนใจ หญิงสาวกระแทกเท้าเดินมาฟาดหลังไอ้ผู้ชายนิสัยไม่ดีไปเต็มแรง

"ทำร้ายฉันอีกแล้วนะ!"

"จะทำไม!"

"รู้ว่าฉันไม่มีทางสู้ใช่ไหม เลยเอาแต่ทำร้าย"

มีนาขี้เกียจจะเถียงกับคนตรงหน้าให้เหนื่อยและอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ เธอรีบขึ้นมานั่งซ้อนท้ายบนรถด้วยความหงุดหงิด

"ไปตลาดก่อน"

ชายหนุ่มหันหลังมามองคนที่เอาแต่สั่งเขาหลังจากทะเลาะกันมาหมาดๆ เหนือฟ้าเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อเห็นความถือดีและไม่เกรงกลัวมาเฟียอย่างเขาเลยแม้แต่น้อย

"เชิญสั่งมาได้เลยครับคุณนาย!" พูดประชดประชันเสียงดังลั่น

ตลาดขนาดใหญ่ประจำหมู้บ้านมีผู้คนมากมายเดินจับจ่ายซื้อของเต็มไปหมด เสียงพูดคุยน่ารำคาญดังสนั่นทำเอาเหนือฟ้าเบ้ปากออกมา

นี่แหละที่เขาเกลียดที่สุด! คนเยอะ เสียงดัง โคตรน่ารำคาญ

"เดี๋ยวจะยืนรอตรงนี้"

"ไม่เข้าไปเหรอ"

"ไม่ เธอไปเถอะ"

มีนาพยักหน้า ก่อนจะเดินไปซื้อวัตถุดิบมาทำขนมหวานขายพรุ่งนี้ พร้อมกับหาของทานเล่นเพราะท้องมันร้องเตือนหลายรอบแล้ว

"เอาลูกชิ้นแบบนี้สองชุดค่ะ"

"เอาน้ำแบบนี้สองแก้วค่ะ"

"เอาขนมนี้สองชุดค่ะ" ถึงจะทะเลาะกันแค่ไหน ก็ไม่ลืมสั่งของกินเผื่อผู้ชายที่รออยู่ที่รถจักรยาน

"ถึงว่าคุ้นๆ น้องมีนานี่เอง"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากทำเอาหญิงสาวขนลุกซู่ด้วยความขยะแขยง 'ไอ้ตึ่ง' นักเลงเก็บค่าที่ชอบมาขายขนมจีบเธออยู่บ่อยครั้งล้วนสร้างความน่ารำคาญทุกทีที่ได้เจอกันแบบนี้ตลอด

"ซื้อขนมเยอะเลยนะ ให้พี่ตึ่งสุดหล่อช่วยถือไหมครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ" มีนารีบเดินเลี่ยงออกมา ก่อนจะชะงักขาเพราะลูกสมุนของไอ้พี่ตึ่งมายืนขวางอยู่

"สงสัยเขินลูกพี่แน่เลย ถึงหลบหน้าแบบนี้"

หญิงสาวเบ้ปากมองบนไปหนึ่งยก เธอเกลียดชังคนตรงหน้าทุกครั้งที่เขาเข้ามาทำตัวรุ่มร่ามและคุกคาม ยิ่งได้ยินลูกสมุนของตัวเองพูดแบบนั้นไอ้ผู้ชายตัวใหญ่ข้างเธอก็เอาแต่ยืนบิดม้วนเขินอาย

จะบ้าตาย!

"ถอยไป ฉันรีบ"

"ให้พี่ไปส่งที่บ้านดีกว่านะน้องมีนา"

มีนาสะดุ้งตกใจหลังถูกไอ้พี่ตึ่งยืนมือมาแย่งของที่เธอถืออยู่อย่างถือวิสาสะ ก่อนที่มีนาจะสะบัดแขนออกห่างอย่างไวด้วยความหวาดกลัว

"มาเสือกยุ่งอะไรวะ!"

ร่างสูงของเหนือฟ้ารีบดึงตัวหญิงสาวเข้ามาใกล้ พร้อมยกแขนกำยำวางพาดไหล่แสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ หากเขาไม่ผิดสังเกตเห็นคนตรงหน้าหายมาในตลาดนานผิดปกติคงไม่รู้ว่ากำลังถูกคุกคามอยู่

"ไอ้หน้าเหี้ยนี้ใครวะ!"

เหนือฟ้าเท้ากระตุกขึ้นมาทันทีหลังได้ยินแบบนั้น หากเจอเขาเมื่อก่อนมีหวังสมองของมันกระจุยตั้งแต่คำแลกที่มันพ่นออกมา

วอนแล้วไอ้เวร รู้จักไหมเหนือฟ้าแก๊งอินทรีย์ดำ

"แล้วมึงเป็นใครไอ้อ้วน!"

"มันว่าลูกพี่อ้วนครับ!"

ลูกสมุนของไอ้เวรตรงหน้าเขารีบวิ่งแจ้นไปฟ้องเจ้านาย ชายหนุ่มคร้านจะสนใจหรือเสวนาด้วย เลยก้มมองคนข้างๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูสาวเจ้าแผ่วเบาเพื่อให้เดินเลี่ยงออกมา

"ไปกันเถอะ"

ไม่ทันได้ก้าวขา ร่างของเหนือฟ้าก็ถูกกระชากไปข้างหลังทีเผลอ หมัดหนักๆ กระแทกเข้าใส่ใบหน้าคมคายเต็มแรงจนทรุดกองกับพื้น

"ไอ้เวร! มึงกล้าต่อยกู"

ชายหนุ่มโกรธจนระงับโทสะไม่ได้ เขายกโต๊ะของแม่ค้าข้างๆ ทุ้มใส่ตัวของคู่อริไปเต็มแรงด้วยอารมณ์ของความโกรธกร้าว ก่อนจะกระโดดคร่อมแล้วซัดหมัดหนักๆ ไปหลายที

"มึงกล้ามากที่มาทำกู!"

เสียงกัมปนาทตวาดลั่น เหนือฟ้าต่อยไอ้ไก่อ่อนจนเลือดเลอะมือเต็มไปหมด คนในบริเวณกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจทว่าไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเหลือหรือห้ามปราม

"พอเถอะ! เขาสลบไปแล้วเห็นไหม"

แม้จะหมั่นไส้ไอ้พี่ตึ่งมากแค่ไหน แต่พอมาเห็นสภาพแล้วเธอรับไม่ได้จริงๆ จนมีนาหันไปมองไอ้พวกลูกสมุนหลายสิบคนที่ยืนกอดกันกลม

"ไม่ไปช่วยลูกพี่พวกแกหรือไง"

"พวกผมกลัว"

หญิงสาวส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะรีบไปห้ามร่างสูงที่ยืนกระทืบจนคนตัวโตกว่าแทบไม่เหลือสภาพ แค่ปรายตามองก็พอจะคาดเดาได้ว่าไม่ต้องพาไปโรงพยาบาลให้เสียเวลา

โทรจองวัดได้เลย

"พอแล้วเหนือฟ้า!! เดี๋ยวเขาก็ตายหรอก"

"ตายก็ดี! มันสมควรโดน"

มีนาสะดุ้งตกใจหลังได้ยินแบบนั้น คนตรงหน้าเธอฉายชัดความน่ากลัวออกมา แถมชายหนุ่มยังตาแดงก่ำไปด้วยโทสะของความโกรธและโหดเหี้ยม

"ไปกันเถอะ คนมองเต็มไปหมดแล้ว"

กว่าจะลากร่างสูงออกมาได้ทำเอาหญิงสาวยืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อย เธอรีบยื่นน้ำมะพร้าวที่น้ำแข็งละลายเกือบหมดส่งให้ชายหนุ่มดับร้อน

"ดื่มน้ำก่อน ใจจะได้เย็นลง"

เหนือฟ้ารับน้ำมาดื่มด้วยความไม่สบอารมณ์ ก่อนจะขว้างแก้วน้ำที่เหลือแต่น้ำแข็งออกไปด้วยความหงุดหงิด

"นายเป็นแบบนี้ฉันกลัวนะ"

เสียงแผ่วเบาของคนตัวเล็กทำเอามาเฟียหนุ่มชะงักค้าง เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองไปมาเพื่อสงบสติอารมณ์

แม่งไอ้ห่านั้นทำฟิวส์ขาด!

"ขอโทษ ฉันมันเป็นพวกขึ้นแล้วลงยาก"

"ตอนโกรธฉัน นายห้ามกระทืบแบบนั้นนะ"

"จะบ้าเหรอ ใครมันจะไปกล้ากระทืบเธอ"

เหนือฟ้ารีบเอื้อมมือมาหยิบถุงใส่ของมากมายในมือหญิงสาวมาถือไว้ ก่อนจะควบรถจักรยานสีชมพูหวานขึ้นเพื่อเตรียมขี่กลับบ้าน

มีนากล้าๆ กลัวๆ ที่จะจับเอวของชายหนุ่มอย่างเฉกเช่นทุกวัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาตัวเธอไม่คาดคิดเลยว่าจะรอดตายจากการโดนกระทืบมาได้ยังไง

.

.

.