มื้อค่ำถูกพับเก็บไปโดยปริยาย ทัพไทเริ่มไม่แน่ใจว่าตนเองลักพาตัวภาวนามาเพื่อสะสางหนี้แค้นหรือมาเป็นภาระของเขากันแน่ เพราะนอกจากหล่อนจะหมดสติไปปลุกเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว
หญิงสาว...ยังมีอาการเป็นไข้สูงอีกด้วย เขาจึงไม่อาจละเลยทำเป็นไม่สนใจ ถ้าหากอาการหนักกว่านี้ หรือมีไข้อย่างอื่นแทรกซ้อนจนเกิดอันตราย
ที่นี่ไม่มีหมอ อยู่ห่างไกลจากหมู่บ้านและตัวเมือง แต่ก็พอมียาสามัญประจำบ้านหลายขนานให้พอใช้ประทังความป่วยให้ทุเลา แต่หากไม่ดีขึ้น...เขาก็จำเป็นต้องนำเธอไปให้หมอทำการรักษา
"เอย...เอย กินยาก่อน..."
"อือ..." ภาวนาครางฮือ หายใจหอบสลึมสลือไม่ได้สติเต็มร้อย ลมหายใจร้อนรุ่ม แต่เนื้อตัวหนาวสั่นจนไม่อาจอยู่ห่างผ้าห่มได้
"กินยา...ฉันไม่ปล่อยให้เธอตายง่ายๆ หรอกไม่ต้องห่วง" ชายหนุ่มดึงแขนให้ร่างเล็กลุกขึ้นนั่ง แค่เพียงแตะ
