2.อุบัติเหตุ
1174 คำ
"พี่วันพระ ยายเรียก ไปยืนตรงนั้นทำไมนาน ๆ ยายจะพาไปให้อาหารปลา มาเร็ว ๆ"
"เออ ๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ซื้ออาหารปลาเผื่อพี่ด้วยนะ เดี๋ยวเอาที่กรวดน้ำไปเก็บก่อน" ส่วนคนน้องได้แต่พยักหน้าแล้วล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
{ชื่อวันพระเหรอ ผู้หญิงอะไรชื่อวันพระ อยากดูหน้าคนตั้งชื่อนัก คิดยังไงถึงตั้งชื่อลูกหลานกันแบบนี้ อย่าหาทำ ดูรูปร่างหน้าตาก็ดี ทำม๊าย น่าน น่าน ทำโก๊ะอะไรอีกละนั่น หึหึ ยัยโก๊ะเอ๊ย}
อีกด้าน นิวที่เดินตามหาลูกพี่อยู่พักใหญ่เห็นมายืนที่ใต้ต้นไม้ใหญ่อยู่คนเดียวจึงเดินเข้ามาหาเงียบ ๆ และได้ยินลูกพี่บ่นอะไรพึมพำคนเดียว
"บ่นอะไรเฮีย ท่าทางอารมณ์ดีนะ" นิวเอ่ยไปตามที่เห็นหลังจากเดินเข้ามาหา
"ไม่มีอะไรหรอก ขำขำ น่ะ เสร็จแล้วเหรอ จะได้กลับ"
"เสร็จแล้วครับ หลวงพี่รับนิมนต์ครับ ล็อคคิวไว้แล้ว"
"อืม..ดี..จะได้เริ่มต้นเสียที" เกมพูดยิ้ม ๆ สายตาพลางสอดส่ายมองหาอีกคน
"มองหาเด็กผู้หญิงโก๊ะ ๆ คนนั้นเหรอ ผมเห็นเฮียยืนดูน้องคนนั้นอยู่นานเลยนะ ชอบแบบนี้เหรอ"
"แน่ะ ไอ้นี่ลามปาม..ก็แค่ขำตั้งแต่ชื่อยันท่าทางของนาง หึหึ"
"จีบเลยมั๊ยเดี๋ยวผมจัดการให้"
"เฮ่ย..ไอ้นี่ ยุ่งว่ะ ปะ เสร็จแล้วก็กลับ"
"คร๊าบ..กลับก็กลับ"
_________________________
การประชุมฝ่ายบริการโรงแรมในเครือเรืองทรัพย์ไพศาล
ผู้จัดการฝ่ายต้อนรับส่วนหน้า: ท่านรองครับ ฝ่ายต้อนรับส่วนหน้า ขออัตรากำลัง รีเซฟชั่นใหม่ 2 อัตราครับ
รองประธานฯ: อืม ให้ดำเนินการคัดสรรหาได้เลย ขอวุฒิตรง ปริญญาตรีขึ้นไป ได้ภาษาหลายภาษายิ่งดี มีประสบการณ์จะได้รับการพิจารณาพิเศษ ขอสูงหน่อย สีผิวแทน ผิวขาวได้หมด/เฮียเกมสัมภาษณ์แทนผมเลยนะครับ (กระซิบพอได้ยินกันแค่สองคน) ผมมอบให้คุณกรวรรธ เป็นผู้คัดสรรและพิจารณาตัดสินใจได้เลยนะครับ ใครมีอะไรสงสัยหรือไม่ครับ ถ้าไม่มีผมขอปิดการประชุม ขอบคุณครบ
ตัดมาที่เพ็ญสุดา
{เอาว๊ะ ไหน ๆ ก็เรียนจบมาทางด้านนี้ก็เอาสักหน่อย ผิดหวังจะเป็นอะไรไป อย่างน้อยก็เริ่มใหม่} เพ็ญสุดา ยืนสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วเคาะประตูเข้าไปที่ห้องฝ่ายบุคคล
เพ็ญสุดา: สวัสดีค่ะ หนูมาสมัครงานในตำแหน่ง รีเซฟชั่น ฟร้อนออฟฟิศค่ะ
เจ้าหน้าที่: ค่า เชิญกรอกใบสมัครไว้ก่อนนะคะ ทิ้งรูปถ่ายไว้ 2 ใบนะค๊า เบอร์โทรศัพท์ และอีเมลแอดเดรสด้วยนะคะ
เพ็ญสุดา: ค่ะขอบคุณค่ะ
หลังจากยื่นใบสมัครเสร็จเธอไม่ได้กลับบ้านในทันที เธอได้ไปสำนักงานท่องเที่ยวของจังหวัดฯ เพื่อขอข้อมูลแคมเปญต่าง ๆ เพื่อหาหนทางทำรายได้อีกทางหนึ่ง เพราะเธอได้รับใบอนุญาติมัคคุเทศก์แล้วนั่นเอง
@สำนักงานท่องเที่ยวฯ จังหวัดภูเก็ต
"สวัสดีค่ะพี่ผกา หนูมาดูงานค่ะ เพื่อมีอะไรพอจะจับกินได้ ฮี่ ฮี่"
"อ้าว วันพระ ได้ข่าวว่าเรียนจบแล้วนิ่ ยังทำงานมัคคุเทศก์อยู่อีกเหรอ คิดว่าจะทำงานประจำ" ผกาพรรณ พี่สาวร่วมสถาบันที่สอบบรรจุที่สำนักงานแห่งนี้ได้เอ่ยถามอย่างสงสัย
"เพิ่งจบค่ะ ระหว่างรองานก็มาดูจ๊อบสักหน่อยระหว่างรองานที่โรงแรมนะค่ะ" เพ็ญสุดาตอบอย่างตรงไปตรงมา
"ไม่สนใจไปต่างประเทศมั่งเหรอ พี่พอจะแนะนำได้นะ แต่ต้องผ่านการอบรมนิดหน่อย ถูกต้องตามกฎหมายด้วย" ผกาพรรณเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้นเพราะเห็นแววเพื่อนรุ่นน้องอีกทั้งภาษาและรูปร่างหน้าตา กิริยามารยาทดี จึงอยากสนับสนุน
"ขอบคุณมากพี่ผกาแต่หนูไปไหนไม่ได้หรอกค่ะ ต้องส่งน้องให้จบก่อน อีกอย่างตายายก็แก่ตัวลงทุกวัน เจ้าวันชาติก็เพิ่งจะ 15 ปี เอง" เพ็ญสุดาตอบไปอย่างตรงไปตรงมา
"อืม..จริงด้วย สู้ ๆ แล้วกัน พี่เองก็เคยคิดแต่ก็ติดเหตุผลเดียวกันกับเธอเหมือนกัน ทำไงได้เน๊าะ ไปดูที่บอร์ดได้เลยนะ พี่ติดบอร์ดไว้แล้ว น่าจะได้อยู่หรอกเพราะทางการโรคระบาดก็ควบคุมอยู่แล้ว น่าจะมีนักท่องเที่ยวทั้งไทยทั้งเทศให้ได้ไกด์มั่งแหละ ไปดูเถอะ ว่าแต่จิ้มเบอร์มาหน่อยซิ พี่เปลี่ยนซิมน่ะ มีอะไรจะได้ติดต่อ" พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้
"อ๋อได้ค่ะ นี่ค่ะเบอร์หนู" ผกาพรรณรับโทรศัพท์มาพร้อมกับกดโทรออก
"เบอร์ที่ยิงไปของพี่นะ เซฟไว้ให้ดีล่ะ มีงานอะไรจะได้ส่งขาว" ผกาพรรณบอกได้น้ำใสใจจริง
"ค่ะ ขอบคุณมากค่ะพี่ผกางั้นหนูไปดูงานก่อนนะคะ แล้วจะเลยกลับบ้านเลย"
"จ้า โชคดี จ้ะ ของให้ได้ทั้งจ๊อบทั้งเวิร์คนะน้องรัก"
"ค่า…สาธุค่า ไปละค่า" ในขณะที่กำลังร่ำลาเพื่อนรุ่นพี่ที่นับถือและกำลังจะหันกลับไปยังบอร์ดประชาสัมพันธ์งานเธอไม่ทันระวัง ชนกับใครบางคนอย่างจัง
ปึ่ก!!! (เสียงศีรษะทีชนกับของแข็ง ๆ อะไรสักอย่าง) ตุ่บ! (เสียงกระเป๋าและแฟ้มประวัติส่วนตัวที่หล่นลงพื้นจนทำให้ซองเปิดออกและเอกสารส่วนตัวออกมาโชว์ว่อน)
โอ๊ย!!!….. (เสียงคนตัวเล็กที่ร้องออกมาเพราะก้นกระแทกพื้น ส่วนที่ข้อศอกก็เจ็บพอกันจนแทบน้ำตาเล็ด)
อีกด้านของคนที่บังเอิญเดินเข้ามาชนกับคนตัวเล็กพอดี
"โอ..ขอโทษครับ เป็นยังไงบ้าง ผมไม่ทันระวังพอดี"
"ก็เจ็บนะซิ โอ่ย ทำไมดวงซวยอย่างงี้ว๊ะ" เพ็ญสุดาได้แต่สบถเบา ๆ อย่างหัวเสีย อีกด้านของเพื่อนรุ่นพี่ที่ได้แต่อ้าปากหวอเพราะเตือนเพื่อนรุ่นน้องไม่ทันจึงวิ่งเข้ามาพยุงเพื่อนรุ่นน้องให้ลุกขึ้น
"เป็นไงมั่งยัยวันพระ เจ็บมากมั๊ย ลุกได้รึเปล่า ข้อศอกเราถลอกเลือดซิบเลยนะ ไปทำแผลเถอะ เดี๋ยวพี่พาไป ที่นี่มีกระเป๋าปฐมพยาบาลอยู่" ผกาพรรณพูดพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดไปที่บาดแผลที่ข้อศอกของเพื่อนรุ่นน้องไว้ก่อน
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมพาน้องผู้หญิงคนนี้ไปหาหมอเอง พอดีผมก็ผิดที่ไม่ทันระวัง" ชายแปลกหน้าเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูไปรักษาที่อนามัยใกล้บ้านก็ได้ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ/ไม่เป็นไรพี่ผกาหนูไม่เป็นไร แค่เคล็ดขัดยอกเดี๋ยวก็หายพี่ก็ต้องทำงานไม่ใช่เหรอ" วันพระเอ่ยปฏิเสธชายแปลกหน้า และปฏิเสธเพื่อนรุ่นพี่ไปอย่างเกรงใจ
"เอางั้นเหรอ งั้นพี่ช่วยเก็บของนะ ดูซิ๊ หล่นกระจัดกระจายหมดเลย นี่เพิ่งไปสมัครงานมาไม่ใช่เหรอ"
"ใช่ค่ะพี่ผกา แฮร่…"
- ผู้เขียน
