EP.10 แพ้ทางไอ้หมีควาย?
1099 คำ
“คราวนี้กูจะไม่ใช้ชิ้นงานว่ะแต่กูจะเล่นที่วัตถุดิบแทน”
“ยังไงของมึงวะ วัตถุดิบกูก็เห็นว่าฝ่ายมึงก็รับเข้าปกตินี่ แล้วมึงจะเล่นอะไร”
“มึงไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า กูน่ะรู้ดีกว่าใคร และกูก็อยากจะรู้นักว่า ผู้จัดการคนใหม่ของกูจะแก้ปัญหาได้มั้ย”
สยามยกมือขึ้นลูบเคราแพะของตัวเองไปมา สายตามุ่งมั่นปนกับความคาดหวังอะไรบางสิ่งบางอย่าง อาจจะดูเหมือนต้องการจะลองภูมิผู้จัดการ แต่บางสิ่งในใจเขากลับคิดว่าอาจจะเป็นการดีหากคนหนุ่มไฟแรงอย่างเขาคนนั้นจะสามารถผ่านด่านนี้ไปได้ ปัญหาทั้งหมดที่ฝ่ายเขาต้องแบกรับภาระมานานก็อาจจะคลี่คลายลงเสียที
“กูกลัวแต่ว่า...คุณดินจะแพ้ทางไอ้หมีควายนั่นเสียก่อนน่ะสิ” สายตามุ่งมั่นแหงนมองขึ้นไปด้านบนซึ่งเป็นสถานที่สิงสถิตของไอ้หมีควายตามที่เขาและหลายๆ คนให้ฉายา
“พูดอะไรของมึงวะ กูไม่เห็นเข้าใจ” สยามที่พูดอย่างรำพึงรำพันกับตัวเองทำให้เพื่อนต้องย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ
“เออ...มึงไม่ต้องเข้าใจหรอก คอยดูไปก็พอแล้ว”
แววตามุ่งมั่นมองตรงไปยังผู้จัดการคนใหม่และวีระยุทธที่กำลังเดินตรงเข้ามาในโรงงานก่อนจะเลี้ยวไปในจุดที่ถือว่าเป็นห้องทำงานของเขา
บรรยากาศการทำงานในช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา จะว่าราบเรียบก็ราบเรียบจะว่าไม่ราบเรียบก็ไม่เชิง เพราะดูเหมือนลูกน้องของเขาแต่ละคนจะขยันหาชิ้นงานมาลองภูมิเขาอยู่เสมอ อย่างเครสหนักหนาที่สุดที่ผ่านมาก็คงเป็นวัตถุดิบด้อยคุณภาพที่ถูกอนุมัติให้นำเข้าสู่สายการผลิตทั้งที่ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะเกิดขึ้น และหน้าที่การตัดสินใจที่เคยเป็นของวีระยุทธก็ดูเหมือนจะถูกถ่ายโอนมาที่เขาอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นในฐานะของผู้จัดการเขามีสิทธิสั่งระงับการผลิตได้อย่างทันทีและขอให้นำวัตถุดิบดังกล่าวออกจากสายการผลิตให้หมดและเร็วที่สุด รวมทั้งประสานงานกับฝ่ายจัดซื้อต้องนำเข้าวัตถุดิบชดเชยให้ทันกับความต้องการของลูกค้าและให้ทันกับสายการผลิตที่หยุดชะงักรอ
และกว่าสัปดาห์ที่ผ่านมาก็ทำให้รู้ว่ายังไม่มีการจัดสรรหน้าที่การทำงานในฝ่ายอย่างชัดเจน นอกเสียจากการแบ่งแผนกย่อยในฝ่ายตามแผนผังองค์กร ซึ่งฝ่าย QA. ประกอบไปด้วย 3 แผนกด้วยกันคือ แผนกควบคุมคุณภาพสินค้า(Quality Control) แผนกควบคุมคุณภาพวัตถุดิบ(Materials Control) และแผนกควบคุมเครื่องมือการตรวจวัด(Calibration Control) และแต่ละแผนกก็ยังไม่มีผู้รับผิดชอบโดยตรง พนักงานทั้งหมดจึงขึ้นตรงกับวีระยุทธ ทำให้การทำงานในแต่ละส่วนขาดความคล่องตัว เขาจึงมอบหน้าที่ให้วีระยุทธไปจัดการร่างหน้าที่การทำงานของพนักงานแบบคร่าวๆ มาให้ แต่ก็ไม่ลืมที่จะให้แต่ละคนได้ทำการบ้านโดยการเขียนหน้าที่การทำงานในแต่ละวันของตนมาเปรียบเทียบอีกครั้ง
เพราะจากการสอบถามพบว่าการทำงานในแต่ละวันเป็นเพียงการทำงานตามเอกสารและหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายประจำวันเท่านั้น บางคนเรียนจบมาสูงมีพื้นฐานคอมพิวเตอร์กลับได้รับมอบหมายหน้าที่เพียงคนตรวจงาน แต่ว่าบางคนไม่ชอบเลยงานเอกสารกลับต้องทำหน้าที่เขียนแล้วเขียนอีก อะไรที่มันเป็นการทำงานซ้ำซ้อนโดยไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ เขาคงต้องหาวิธีลดลงให้เหมาะสมเพื่อให้เข้ากับภาวะเศรษฐกิจถดถอยต้นทุนแพงค่าแรงมหาศาลแต่ว่ารายได้และผลประกอบการเท่าเดิมหรืออาจน้อยลงกว่าที่ควรจะได้เสียอีก
และปัญหาหลักอีกอย่างก็คือ พนักงานในฝ่ายลาออกบ่อย ซึ่งไม่ได้เกิดเฉพาะ QA. ฝ่ายเดียวเท่านั้น เพราะข้อมูลที่วีระยุทธและสยามแจ้งให้ทราบนั้นคือเกิดขึ้นทุกฝ่ายในองค์กรและโดยเฉพาะที่บ่อยสุดก็คือฝ่ายจัดซื้อ ข้อมูลที่เขาได้รับเป็นสิ่งที่เขาต้องกลับไปทำการบ้านจนดึกดื่นทุกคืน และวันนี้ก็คงเป็นอีกเครสหนึ่งที่ไม่ซ้ำกันเลยในแต่ละวัน
“เอ่อ...คุณดินครับ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย”
กฤปมัยละสายตาจากเอกสารตรงหน้า วีระยุทธและสยาม พร้อมพนักงาน QA. ทุกคนดูเหมือนจะพร้อมใจกันเพื่อมาพูดอะไรสักอย่างกับเขา
“ครับ จะคุยพร้อมๆ กันทั้งหมดนี่เลยหรือเปล่า” ผู้จัดการสุดหล่อพยักหน้าว่าเข้าใจก่อนจะเอ่ยถามเพราะถ้าคุยกันทั้งหมดนี่ ห้องทำงานคงจะไม่เหมาะ
“ครับ” วีระยุทธรับคำสายตาเปี่ยมไปด้วยความมุ่งหวังอะไรบางอย่าง
“งั้นไปที่ห้องประชุมข้างบนละกัน จะได้นั่งกันได้สะดวกๆ ด้วย” ร่างสูงยืดขึ้นจนสุด รอยยิ้มอย่างอบอุ่นส่งตรงไปยังพนักงานของเขาเพราะนี่คงเป็นสัญญาณว่าเขามาถูกทาง
“งั้นจอยกับนุชเฝ้าห้องละกัน เผื่อฝ่ายผลิตเขาต้องการอะไรจะได้หาให้เขาได้” วีระยุทธหันไปสั่งการลูกน้องก่อนที่ทุกคนจะพร้อมใจกันขึ้นไปที่ห้องประชุม
กฤปมัยรับฟังปัญหาในการทำงานหลายๆ อย่างที่พนักงานแต่ละคนรวมทั้งสยามและวีระยุทธบ่งบอก ทุกสิ่งที่ได้รับฟังตรงกับสิ่งที่เขาสงสัย แค่สัปดาห์เดียวที่มาทำงานที่นี่ก็พอจะมองเห็นช่องโหว่ขนาดใหญ่หลากหลายจุดและโดยเฉพาะจุดที่ใหญ่ที่สุดนั้นก็คงไม่พ้นเรื่องการสั่งซื้อวัตถุดิบที่ด้อยคุณภาพเข้ามาใช้งาน และโดยเฉพาะวัตถุดิบเหล่านั้นเหมือนจะไม่ผ่านเกณฑ์การประเมินสารเคมีปนเปื้อน RoHS* ในวัตถุดิบซึ่งเป็นสิ่งที่โรงงานอุตสาหกรรมเยี่ยง KPP จะต้องทำให้ได้
“จากที่ผมได้ฟังที่พวกคุณเล่า เหมือนพวกคุณจะรู้อยู่แล้วว่าปัญหาที่แท้จริงมันอยู่ที่ไหน”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากฟังหลากหลายปัญหาจากลูกน้องแต่ละคนที่ได้พบเจอมา สายตาคมเข้มมั่นใจทอดมองลูกน้องแต่ละคน ความจริงใจในแววตาทำให้เขารู้สึกดีใจที่อย่างน้อยก็มีคนกลุ่มนี้อยู่ในโรงงาน คนกลุ่มเล็กๆ ที่จะช่วยกันจัดการกับปัญหาใหญ่ที่ไม่ใช่เขาคนเดียวอีกแล้วที่จะรับมือ
- ผู้เขียน
