EP.13 เขาชื่อคุณดิน
1141 คำ
“คุณดินครับ ลูกค้ามีปัญหางานที่ส่งไปเป็นสนิมครับ” น้ำเสียงพร้อมท่าทางร้อนรนบ่งบอกว่าเรื่องนี้ไม่เล็กแน่ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กล้ามาขัดจังหวะเวลาทานอาหารกลางวัน
“งั้นไปกัน คุณรู้ทางมั้ย” กฤปมัยลุกขึ้นในทันที
“รู้ครับ”
“เดี๋ยวผมไปเตรียมรถก่อน คุณไปเตรียม WI แล้วก็รายละเอียดของงานที่พอหาได้ แล้วเจอกันที่รถนะ”
“ครับ”
วีระยุทธตอบรับทว่ากลับส่งสายตามองตรงไปยังคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับเขาอย่างกับจะตั้งคำถาม กฤปมัยมองตามก่อนจะนึกรู้ในความคิดของวีระยุทธแต่ก็ไม่มีเวลาจะอธิบายต่อ
“ดีดี้ คุณเก็บจานให้ผมด้วยนะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกราวเกรงอกเกรงใจ
“เอ่อ...ค่ะ ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง” ดาวินีจดจำทุกรายละเอียดท่าทาง ทุกคำพูด ทุกน้ำเสียงของเขาใส่เมมโมรี่เฉพาะตัวของเธอได้อย่างแม่นยำ โดยเฉพาะ...
‘คุณดิน เขาชื่อคุณดิน อึ๊ย...’
คำพร่ำเพ้อแค่เพียงในใจทั้งที่อยากจะกรี๊ดให้สลบเพราะเขาเรียกชื่อเล่นของเธอ ทว่าสิ่งที่ดาวินีทำได้ก็แค่มองจานอาหารของเขาที่เพิ่งพร่องไปเล็กน้อยเท่านั้น ก็คงเพราะมัวแต่พูดกับเธออยู่ถึงได้ทานเข้าไปน้อยซึ่งดูจากท่าทางแล้ววีระยุทธก็คงจะยังไม่ได้ทานอาหารเหมือนกัน
รถโฟร์วีลสี่ประตูสีดำคันโตเหมาะกับเจ้าของถูกนำมาจอดเทียบท่าหน้าบริษัท และเมื่อคนขับหนุ่มหล่อก้าวลงมาก็ทำให้สาวๆ หน้าโรงงานถึงกับจะละลายชักดิ้นชักงอลงให้ได้
“แก...นี่เหรอตำรวจตรวจสอบคนใหม่ของแก” พนักงานสาวนางหนึ่งทำท่าเต้นแร้งเต้นกาเกาะแขนเสื้อเพื่อน
“อื้อ...ล้อหล่อเนอะแกเนอะ” คนตอบก็ทำท่าจะเป็นเอามากพอกัน สายตามองต้นขายาวแม้จะอยู่ภายใต้กางเกงสแล็กส์เนื้อดีแต่เธอก็ยังอุตส่าห์มองเห็นลอนกล้ามเนื้อแน่นๆ ทุกครั้งในยามที่ช่วงขานั้นก้าวเดิน
“อืม...อย่างนี้ฉันยอมให้จับผิดจับถูกทุกวันก็ยังได้อะ” เพื่อนสาวอีกคนก็ไม่น้อยน่าเพราะหล่อนกำลังทำท่าว่าถูกตรวจสอบไปทุกสัดส่วน
“หนูก็ยอมนะคะ ทั้งตรวจ ทั้งจับ ได้ทุกวันเลยค่ะ” คนสุดท้ายเด็ดสุดตั้งใจว่าเขาต้องได้ยินสิ่งที่เธอพูดแน่ๆ สายตาจิกกัดส่งตรงไปยังเจ้าของร่างสูง ลุ้นๆ ให้เขามองมาสักนิด
เสียงพนักงานสาวๆ ที่พูดเหมือนจงใจให้เขาได้ยินแต่เขากลับคิดว่าทำเป็นไม่ได้ยินจะดีเสียกว่า กฤปมัยขนย้ายสัมภาระหนุ่มโสดไปไว้ที่เบาะด้านหลังคนขับเพื่อจัดที่ด้านข้างไว้สำหรับวีระยุทธ และอาจมีพนักงาน QA. อีก 2 นายตามแต่วีระยุทธจะตามตัวมาได้ในขณะนี้ตามมาด้วย
“เอ่อ...คุณดินคะ”
เสียงเรียกหวานๆ ที่ดังขึ้นทำให้ร่างสูงหันขวับในทันที และในระยะที่ใกล้กันขนาดนี้ดาวินีจึงเป็นฝ่ายถอยออกไปก้าวหนึ่งตามความเหมาะสม ดาวินียื่นของในมือให้กับเขาและวูบนึงนั้นเธอเชื่อว่าได้เห็นแววบางอย่างในดวงตาคมเข้มคู่นั้น ‘ขอบคุณ ขอบใจ หรือดีใจที่พบ’ อะไรกันนะที่เขาสื่อมา แต่แล้วแววคมวาบนั้นก็เปลี่ยนเป็นดุๆ ก่อนจะควักเอาธนบัตรใบละ 100 บาท 2 ใบออกมาส่งให้เธอ
“ขอบคุณมากที่ช่วยจัดการให้ ไม่ต้องทอนนะครับ” เสียงราบเรียบค่อนข้างเข้มเป็นการเป็นงานพร้อมฝ่ามือที่ยื่นมาตรงหน้าเป็นสัญญาณว่าเธอต้องรับเดี๋ยวนี้
‘เขาฝากเราซื้อหรือไง’ ดาวินีรับเงินอย่างงงๆ
ดวงตาหวานที่ฉายแววสับสนนั้นทำให้เขาอยากจะเอ่ยคำขอโทษออกไป แต่จะทำอย่างนั้นได้ยังไงในเมื่อเสียงกรี๊ดกร๊าดด้านข้างนั้นแสดงความหมั่นไส้เธอเสียเต็มประดา กฤปมัยในสีหน้าเรียบเฉยที่แสดงได้ในขณะนี้ ทว่าในใจนั้นอยากจะถามดาวินีนักว่าไม่ได้ยินเสียงค่อนแคะปนหมั่นไส้ของกลุ่มสาวๆ ที่มองตรงมายังเขาและเธอเลยหรือไง ถึงยังยืนอึ้งๆ เหมือนเจ้าตัวทำความผิดอะไรสักอย่างมาอย่างนั้น
‘ยัยบื้อเอ๊ย! เดี๋ยวก็โดนตบล้างบางกันพอดี ยังจะมาทำหน้าจ๋อยอีก ไม่ได้ยินเสียงผู้คนรอบข้างรึไงนะ’
“อ้าว! วีระยุทธมาพอดีเลย คุณดาวินีผมขอตัวก่อน เดี๋ยวผมจะโทรมาแจ้งเรื่องลอตวัตถุดิบจะได้เช็กรอได้เลยว่ามาจากผู้จำหน่ายรายไหน” เมื่อเห็นวีระยุทธเดินนำออกมาพร้อมกับพนักงานอีก 2 คนตามคาด เขาจึงหันมาสั่งงานและทำท่าที่จะผละออกไปแต่เสียงตอบรับจากเธอทำให้เขาต้องหันมองมาอีกครั้ง
“ค่ะ ต้องรบกวนคุณกฤปมัยแจ้งกลับมาด้วยนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะรายงานผู้จัดการไว้ก่อน” เสียงหวานใสในท่าทีเป็นการเป็นงานไม่แพ้กัน ดวงตามุ่งมั่นแก้ปัญหาอย่างที่เขาต้องการเพราะขณะนี้เรื่องงานสำคัญกว่าสิ่งอื่น
“อืม...”
เขาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะอ้อมไปในซีกคนขับเมื่อคิดว่าเธอคงเข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อออกไปแล้ว เพราะท่าทางเอาการเอางานไฟแรงของเธอเหมือนจะกลับมาอีกหน
“นี่แกดูดิ ฉันไม่ได้อยู่ออฟฟิศบ้างก็แล้วไป” พนักงานหญิงเอ่ยแขวะขณะที่สาวออฟฟิศคนสวยกำลังจะเดินผ่าน
“แล้วไปยังไง แกจะทำอะไรได้วะ แม่คนบอบบาง...” เพื่อนสาวทำเสียงใส่จริตขณะดวงตามองสำรวจเปรียบเทียบหุ่นช้างน้ำของเพื่อนกับหุ่นบอบบางของดาวินี
“ก็จะใส่กระโปรงให้สั้นจู๋ ให้ทั้งหนุ่มทั้งแก่มาสนใจให้หมด” คนพูดยังคงมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง
“โหย...ขนาดสั้นเลยเข่าขึ้นมาเขายังไม่สนเล้ย! ถ้าสั้นจู๋เขาไม่หัวใจวายกันก่อนเรอะ”
“แกเนี่ย! ถึงฉันจะไม่สวย ไม่สาว ไม่ขาวเท่า แต่เรื่องรู้งานฉันน่ะเด็ดดวงไม่เป็นรองใครนะแก” ความมั่นใจฉายชัดในแววตา สีหน้าและท่าทางจนเพื่อนๆ พากันขำ
“อิอิอิ...เก็บของรู้งานของแกไว้ใช้กับหัวหน้าฝ่าย...เหอะ งานเบาสบาย ไม่เหนื่อย แต่อาจจะหนักหน่อยนะแก อิอิอิ...”
เพื่อนสาวทำตาหลิ่วให้มองดูดาวินีที่เดินผ่านไปเพราะหัวหน้าที่หมายถึงนั้นคือ ‘ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ’ ที่หากพนักงานสาวคนไหนใจกล้าหน้าด้านหน่อย ก็อาจจะมีค่าโอทีฟรีไปทั้งเดือนก็ได้ แต่ต้องยอมเป็นที่รองรับอารมณ์ของหมีควายหื่นๆ สักคืนสองคืนเท่านั้น
- ผู้เขียน
