ดาวินียืนอึ้งๆ เหม่อๆ ชงกาแฟไปมาเพราะดูว่าซอกแคบๆ ที่ใช้วางอุปกรณ์ชงกาแฟสำหรับพนักงานออฟฟิศนี้จะกลายเป็นที่สิงสถิตของเธออยู่ทุกวัน แม้ในแต่ละครั้งจะเป็นเวลาไม่นานแต่การที่ต้องออกมาอยู่ตรงนี้บ่อยครั้งจนแทบจะเรียกได้ว่าทุกวันก็ว่าได้ หรือบางวันอาจจะถึง 2 ครั้ง ก็ทำให้เธอจิตตกเอาง่ายๆ เหมือนกัน
แก้มสาวซับไอร้อนผะผ่าวจนเป็นสีแดงระเรื่อเพราะสรรพเสียงที่ได้ยินเล็ดลอดออกมานั้นมันชวนให้จินตนาการกระเจิดกระเจิงจริงๆ เธอไม่ใช่สาวไร้เดียงสาแต่เธอยังเป็นสาวโสดที่ไม่เคยสักครั้งที่จะมีประสบการณ์อย่างว่ากับใคร แต่การที่ต้องมาอยู่ในสถานที่มีกลิ่นคาวคละคลุ้งไปหมด เธอจะทนอยู่ไหวหรือไม่ หรือจะต้องเปลี่ยนงานอีกครั้งทั้งที่เพิ่งจะอยู่ได้แค่เดือนเดียว และถ้าหากเธอไปทำงานที่ใหม่แล้วทางนั้นสัมภาษณ์ว่าออกจากที่เก่าเพราะอะไร จะบอกได้เหรอว่าเพราะทนฟังเสียงอย่างว่าไม่ไหว
“เฮ้อ!”
“ยังไม่แก่เสียหน่อย ถอนหายใจเป็นป้า
