มยุรีแค่ละสายตาจากกระจกแต่งหน้าบานใหญ่มองมาที่เธอนิดๆ ก่อนริมฝีปากที่บรรจงวาดสีแดงสดจะแบะออกเล็กน้อยอย่างสะใจอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็กลับไปให้ความสนใจกับการปัดมาสคาร่าหนาๆ บนขนตาเหมือนเดิม
“พี่ยุรีคะ” คนสวยประจำฝ่ายทำหน้าตาไม่สนใจ เธอเลยต้องเรียกซ้ำให้หวานให้ออดอ้อนกว่าเดิม
“อือ...ว่าไง พี่ไม่ว่างเห็นมั้ย” น้ำเสียงคล้ายผู้ใหญ่กำลังสอนเด็ก ขณะดวงตาจ้องมองแต่เพียงในกระจกเท่านั้น
‘เข้าใจมั้ยดีดี้ อะไรที่คิดว่ามันไม่ดี คุณก็ต้องบอกผม ผมไม่ได้สอนให้คุณให้ร้ายเจ้านาย แต่ผมสอนให้คุณเป็นหูเป็นตาให้บริษัท และคุณจะได้ทำบุญกับเขาโดยการไม่สนับสนุนให้เขาทำความผิดไงล่ะ ใช่มั้ย’
คำพูดราบๆ เรียบๆ ของผู้จัดการ QA. ฟังดูมันง่ายดายนัก แต่เธอสิ...ทำได้ไม่ง่ายเลย ดาวินีกรอกตาไปมาทั้งเซ็งกับภารกิจจำใจและทั้งขวางหูขวางตากับอาการไม่ว่างของมยุรี แต่ความอยากรู้ก็มีมากเสียจนอดไม่ได้ที่จะถามต่อเพราะเรื่องที่เธอรับป
