“ทำไมยังไม่นอน รอฌอห์ณอยู่เหรอ”
ฌอห์ณกลับเข้าบ้าน แต่ต้องหยุดชะงักขมวดคิ้วเมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นแฟนสาวนั่งอยู่บนโซฟากำลังตั้งหน้าตั้งตากินอะไรบางอย่างดูน่าเอร็ดอร่อย
“ไม่ได้รอ แค่หิวเลยลุกมาหาอะไรกิน” ครีมตอบคำถามโดยไม่มองหน้าฌอห์ณเลยด้วยซ้ำ
เธอหยิบสตรอว์เบอร์รีลูกใหญ่ขึ้นมากัดกินตามด้วยโยเกิร์ตรสชาติโปรดปราน โดยมีสายตาของคนที่มาใหม่จ้องมองด้วยความสงสัย ปกติครีมไม่เคยลุกขึ้นมากินจุกจิกอะไรแบบนี้
“หิวตอนตีสอง?” เขาเดินเข้าไปหาก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างคนตัวเล็ก ยกแขนพาดหลังโซฟาทำท่าเหมือนโอบไหล่เธออยู่
“แล้วโทรหาฌอห์ณทำไมตั้งหลายสาย มีเรื่องอะไรจะคุยก็พูดมา”
“เมื่อก่อนน่ะมี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว”
“ฌอห์ณกำลังจะลงสนาม ไม่อยากรับสายให้เสียสมาธิ” ยิ่งเธอพูดแบบนี้ยิ่งอยากรู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร
“ครีมมันไม่เคยสำคัญอะไรอยู่แล้ว ขนาดครีมป่วย ฌอห์ณยังกล้าทิ้งให้อยู่คนเดียวเลย”
“เป็นยังไงบ้า
