พลั่ก! ชายหนุ่มถูกเหวี่ยงเข้ามาในห้องอย่างแรงจนเสียหลักล้มลง
“พ่อจะทำอะไร”
“แกอย่าคิดจะว่าได้ออกมาสร้างความเดือดร้อนให้ฉันอีก!” ชาวินยกมือชี้หน้าลูกชายด้วยความเดือดดาล
ถ้าฌอห์ณคิดจะขัดคำสั่งหรือทำเรื่องเลวทรามแบบนี้อีก เขาจะสั่งให้ลูกน้องจัดการทันทีโดยไม่สนว่ามันจะเป็นใคร คนอย่างมันเกินที่จะเยียวยาเต็มทน!
“เป็นบ้าหรือไง จะมาขังผมไว้ทำไม!”
“คนที่บ้าก็คือแกนั่นแหละ ไปสงบสติอารมณ์! กลับไปคิดทบทวนในสิ่งชั่วๆ ที่ตัวเองทำ”
“ทำไม ผมทำอะไรผิด?”
พลั่ก! ใบหน้าหล่อเหล่าหันตามแรงกระแทกเมื่อถูกด้ามปืนของพ่อช่วยตบหน้าเรียกสติ
เลือดสีแดงสดไหลซึมออกจากริมฝีปากส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งตีขึ้นจมูกจนรู้สึกอยากอาเจียน
“นี่แกยังมีหน้ามาถามอีกเหรอไอ้ลูกเวร! แกมีความคิดมีจิตสำนึกบ้างไหม”
“เหอะ!” ฌอห์ณสบถหัวเราะในลำคอ ก่อนจะถุยน้ำลายผสมเลือดลงบนพื้น เหมือนว่าคำพูดของพ่อจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“ถ้าไม่คิดเห็นหน้า
