บทที่3 - หวงของ2
1031 คำ
รถไฮเปอร์คาร์คันสีดำเงาตบไฟเลี้ยวเข้าบ้านหลังใหญ่หรูหราสไตล์ Modern classic ที่มีพื้นที่เกือบสองพันตารางเมตร มีสระว่ายน้ำข้างบ้านขนาดใหญ่
ครีมมาที่นี่ค่อนข้างบ่อยเลยคุ้นชินกับคนในบ้านหลังนี้เป็นอย่างดี
“ตาฌอห์ณมาแล้วเหรอลูก”
คุณนายบุษยารีบเดินออกไปต้อนรับถึงหน้าประตู เธอยืนอ้าแขนรอรับลูกชายกลับบ้านในรอบเดือน
“แม่โทรตามผมมามีอะไรหรือเปล่า”
“แม่คิดถึงฌอห์ณ อยากทานข้าวด้วย ทำไมพักนี้ไม่เข้ามาหาแม่บ้างเลย”
“ผมไม่ค่อยว่างน่ะสิ”
“สวัสดีค่ะ” คนตัวเล็กรีบยกมือไหว้ทักทายด้วยความนอบน้อม โดยมีคุณหญิงคอยยืนยิ้มให้
“สวัสดีจ้ะหนูครีม เป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“ครีมสะ…สบายดีค่ะ” เสียงหวานพูดคำว่าสบายดีไม่ค่อยเต็มเสียงมากนัก
“วันนี้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะ แม่มีเรื่องอยากจะคุยกับหนูเยอะแยะเลย”
ครีมยิ้มรับไม่ปฏิเสธก่อนที่ฌอห์ณจะโอบเอวเธอไว้แน่นให้เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกัน
“แล้วพ่อไปไหน?”
“พ่อออกไปลงพื้นที่หาเสียง กว่าจะกลับก็คงดึก”
“…..” ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเขา ตั้งแต่จำความได้ พ่อเอาแต่ทำงานแทบจนแทบไม่มีเวลาเจอหน้ากันในแต่ละวัน และมันก็เป็นแบบนั้นมาหลายสิบปีจนถึงตอนนี้
“ไปทานข้าวกันนะ แม่บอกให้คนจัดโต๊ะไว้รอลูกแล้ว”
ฌอห์ณนั่งหัวโต๊ะโดยมีแม่นั่งอยู่ทางด้านขวา ส่วนด้านซ้ายเป็นหญิงสาว อาหารหน้าตาดูดีถูกส่งตรงจากภัตตาคารหรูวางเรียงรายบนโต๊ะละลานตา เพราะลูกชายเป็นคนเลือกกินเลยต้องสั่งหลายอย่างมาเผื่อไว้
“อันนี้ของโปรดฌอห์ณ กินเยอะๆ เลยนะ”
คุณนายบุษยาตักปลานึ่งชิ้นใหญ่ที่สุดใส่จานของลูกชาย ฌอห์ณชอบกินปลานึ่งซีอิ๊วร้านนี้เธอจำได้
“ฌอห์ณซื้อรถใหม่เหรอ ทำไมคันนี้แม่ไม่เคยเห็น”
“เพิ่งซื้อเมื่ออาทิตย์ก่อน”
“แต่ปีนี้ฌอห์ณซื้อรถไปสามคันแล้วนะลูก รถมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
แล้วแต่ละคันที่ลูกซื้อมันราคาถูกซะที่ไหนอย่างต่ำก็สิบห้าล้าน
“รู้สึกเบื่อๆ ก็เลยเปลี่ยน”
คนเป็นแม่พอจะเข้าใจ นิสัยของลูกชายเป็นคนเบื่อง่ายหน่ายเร็ว ไม่ชอบใช้อะไรซ้ำๆ ขนาดเสื้อผ้าราคาหลักหมื่นไปจนถึงหลักแสนบางครั้งใส่แค่ครั้งเดียวยังโยนทิ้งเหมือนเศษผ้าขี้ริ้ว
“แม่ไม่ว่าอะไรหรอกถ้าเป็นความสุขของลูก แม่ให้ฌอห์ณได้ทุกอย่างอยู่แล้ว” คุณหญิงบุษยาเอื้อมมือไปลูบใบหน้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยความรัก ฌอห์ณมีโรคประจำตัวตั้งแต่เด็ก เคยเข้ารักษาอาการป่วยอยู่นานหลายปี จึงถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมจากคนรอบข้าง “แล้วเรื่องที่จะมาช่วยแม่ทำงานจะว่ายังไง ฌอห์ณเรียนจบมาก็ตั้งหลายปีแล้ว”
“ถ้าอยากทำเดี๋ยวทำเองนั่นแหละ”
“ไม่อยากทำก็ไม่เห็นเป็นไร แม่ไม่เคยขัดใจลูกอยู่แล้ว เอาไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยมาบอกแม่นะ”
“…..” ครีมนั่งก้มหน้ากินข้าวฟังบทสนทนาของสองแม่ลูกแบบเงียบๆ จะว่าชินแล้วก็คงได้ มันคือภาพคุ้นเคยที่เห็นอยู่บ่อยๆ เวลามาบ้านของแฟนหนุ่ม
ฌอห์ณเป็นลูกชายคนเดียว ถูกครอบครัวเลี้ยงดูสั่งสอนแบบนี้มาตั้งแต่แรก ผลลัพธ์ที่ออกมาเขาเลยกลายเป็นคนไม่เคยรู้จักคำว่าผิดหวังหรือเสียใจ
“แม่ปอกผลไม้ไว้ให้ฌอห์ณ น้องครีมไปช่วยแม่ถือหน่อยนะ”
“คนรับใช้ก็มีตั้งหลายคน แม่ก็เลือกเอาสักคนสิ จะใช้เมียผมทำไม”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวครีมไปหยิบให้” ครีมรีบตัดบทเพราะไม่อยากสาวความให้มากกว่านี้ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน แต่ถ้าทำให้ฌอห์ณไม่พอใจมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ทันที
“รีบไปรีบมา อย่าให้ต้องรอนาน”
ครีมเดินตามคุณหญิงบุษยาเข้ามาในครัว ก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบจานผลไม้มาถือไว้
“ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง แม่ได้ข่าวว่าหนูลาออกจากงานแล้วเหรอ?”
“ค่ะ” คนตัวเล็กตอบไม่เต็มเสียงมากนัก เป็นเพราะแฟนหนุ่มบีบบังคับให้เธอต้องออกจากงานแบบไม่มีเหตุผล มิหนำซ้ำยังจับเธอขังไว้ในห้องสี่เหลี่ยมนานร่วมเดือน
ตอนเช้าคลุกคลีอยู่กับเธอ พอตกกลางคืนก็แต่งตัวออกไปเที่ยว ชีวิตของฌอห์ณวนลูปอยู่แค่นี้จริงๆ
เงินประจำวันและเงินที่ต้องส่งเสียให้ครอบครัว ฌอห์ณเป็นคนจัดการเองทั้งหมด โดยที่ครีมเองก็ไม่รู้ว่าแต่ละเดือนเขาโอนให้พ่อกับน้องไปเท่าไหร่ แต่เคยคิดคร่าวๆ ว่าไม่น่าจะต่ำกว่าเดือนละห้าหมื่น ซึ่งมันเยอะมากสำหรับเธอ
“แล้วครอบครัวล่ะเป็นยังไง น้องๆ คงใกล้เข้ามหาวิทยาลัยแล้วใช่ไหม”
“ถ้าจบมัธยมแล้วจะให้น้องมาเรียนที่กรุงเทพน่ะค่ะ จากนั้นค่อยหางานพาร์ทไทม์ทำ”
ถึงฌอห์ณจะออกปากอยู่บ่อยๆ ว่าจะขอส่งเสียน้องทั้งสองคนจนเรียนจบปริญญาแต่ครีมกลับไม่สะดวกใจบอกปฏิเสธทุกครั้ง แค่ไม่อยากให้มีบุญคุณต่อกันไปมากกว่านี้
“ครอบครัวครีมคงลำบากแย่เลยใช่ไหม”
“ก็ลำบากค่ะ”
“แม่มีเรื่องอยากจะคุยกับครีม เรื่องของตาฌอห์ณน่ะ”
“อ่อ…ค่ะ” เธอนึกไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ถึงต่อหน้าแฟนหนุ่มทุกคนจะทำเหมือนรักและเอ็นดูเธอ แต่พอหลับหลังกลับไม่ใช่แบบนั้น
ฌอห์ณเองก็ไม่เคยรู้เรื่องนี้ เพราะเธอไม่เคยปริปากบอกหรือเล่าให้ฟัง
“แม่ขอพูดเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ ครีมเลิกกับลูกชายแม่ได้ไหม?”
เพราะรู้ว่าฌอห์ณคงไม่มีทางบอกเลิกหญิงสาวตรงหน้า คนเป็นแม่อย่างเธอถึงต้องมาจัดการด้วยตัวเอง!
- ผู้เขียน
