“เลิกเล่นละคร ผมไม่ต้องการให้คุณมาทำหน้าที่เมียหรอกนะ”
ทันทีที่เข้ามาในบ้านหมื่นภพก็คลายอ้อมแขนออกจากเอวบางของหญิงสาว พราวฟ้าไม่ได้รักเขาหรอกเธอแค่ยังจำอะไรไม่ได้ก็เท่านั้น
การกระทำทุกอย่างล้วนเพื่อเอาตัวรอดไม่ได้มีความรักใคร่ใด ๆ อยู่ในสายตาของพราวฟ้าเลย
“แต่พราวต้องการค่ะ” ร่างเล็กกว่าขยับถอยห่างเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางไม่อยากเข้าใกล้ของชายหนุ่ม เธอเองไม่ได้อยากทำอะไรชดใช้นักหรอกเพราะยังไม่เชื่อสนิทใจว่าตนเองตั้งใจฆ่านันทยาจริง มารยาผู้หญิงคนนั้นก็ใช่ย่อยจะให้เธอเชื่อลงได้อย่างไร
“เพ้อเจ้อไปคนเดียวเถอะ ผู้หญิงอย่างคุณผมไม่เอามาเป็นเมียอีกแล้ว”
ชายหนุ่มหันหลังเตรียมเดินหนีไปทำงานแทนการต้องมานั่งถกเถียงกับอดีตภรรยาเรื่องเก่าคราวหลังที่แก้ไขไม่ได้
ครั้งเดียวเขาก็เจ็บเกินพอ…
“แต่ก็เคยเอา” สองแขนกอดอกปรายตามองคนปากสุนัขกำลังหลอกด่าเธอได้ไม่เว้นแต่ละวัน ทุกประโยคจากปากของหมื่นภพมีแต่ค่อน
