หญิงสาวเก็บเสื้อผ้าบางส่วนพร้อมกับของใช้ตัวเองใส่กระเป๋ารอหมื่นภพ เธอกวาดตามองห้องนอนขนาดเล็กด้วยความรู้สึกวูบโหวงในใจ ความรู้สึกเหล่านี้เธอเคยรู้สึกมานับครั้งไม่ถ้วนจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะจัดการมันให้สงบ
ผ่านไปเพียงห้านาทีเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พราวฟ้าทำเพียงตะโกนอนุญาต ไม่กี่วินาทีต่อมาร่างชายหนุ่มสูงใหญ่ก็ตรงมาหาเธอ หมื่นภพหยุดยืนพิงกำแพงมือสองข้างกอดอก
“ขอบคุณที่ให้พราวอยู่ด้วยนะคะ”
เสียงหวานขอบคุณอย่างจริงใจ
“พราวจัดกระเป๋าด้วยทำไม” หมื่นภพเตรียมจะคว้ากระเป๋ามาครอง แต่พราวฟ้าไวกว่าเบี่ยงหลบไปทางด้านหลัง
“พราวจำทุกอย่างได้หมดแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่สร้างปัญหาให้คุณ ขนาดความจำเสื่อมก็ยังมาเป็นภาระคุณอีก”
ในเสี้ยวความทรงจำยังเกี่ยวกับเขา
เธอตั้งใจเอาแหวนมาคืนหมื่นภพแต่ถูกโจรปล้นเอาทุกอย่างไป ตอนนั้นเธอถูกฟาดจนสลบตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้ สิ่งเดียวในหัวที่มีก็คือบ้านของหมื่นภพ
“คุณจำได
