พราวฟ้าลุกออกจากห้องตั้งแต่เช้าเพราะนอนไม่ค่อยหลับตลอดทั้งคืน ในหัวคอยคิดวนเวียนถึงแต่เรื่องที่หมื่นภพพูดจนไม่อาจข่มตาหลับลงได้ เธอเดินเข้ามาในห้องครัวก็เจอกับป้าแม้นกับผิวกำลังจัดเตรียมอาหารเช้า ถัดไปทางขวาไม่ไกลนักคือนันทยากำลังจัดดอกไม้ใส่แจกันโดยมีต้อยติ่งนั่งตัดดอกไม้ให้ด้วยท่าทางเบื่อหน่าย ซึ่งเธอจำได้ว่าแจกันใบนี้อยู่ในห้องทำงานหมื่นภพ
ต้อยติ่งที่เห็นเจ้านายสาวก็ทิ้งดอกไม้ตรงหน้าตรงเข้ามาหาพราวฟ้าทันที เธอเบื่อจะคอยรับใช้นันทยาจะแย่แล้ว เป็นหลานแม่บ้านแต่ใช้เก่งกว่าเจ้าของบ้านเสียอีก
“คุณพราวขาตื่นเช้าจังเลย คุณพราวรับกาแฟไหมคะ”
เห็นหน้าตาดูอ่อนล้าเธอก็ได้แต่จินตนาการไปไกล
“ไม่เป็นไรหรอกต้อยติ่ง ข้าวเช้าพราวจะยกขึ้นห้องเองค่ะ”
พราวฟ้ามองสำรวจอาหารครู่หนึ่ง
“ไม่ใช่หน้าที่คุณหรอกค่ะ” ผิวเอ่ยขึ้นประชดประชัน
“พราวเป็นคนทำเขาหมดแรง แค่ถืออาหารไปให้ไม่ลำบากหรอกค่ะ”
ชอบว่ากันนัก
