6-1 แล้วแต่โชคชะตา
998 คำ
6-1 แล้วแต่โชคชะตา
ตึกตัก ตึกตัก...
ก้อนเนื้อในอกซ้ายเพิ่มจังหวะขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยไร้เหตุผล มือเรียวขาวจึงยกขึ้นกุมหน้าอก ทิ้งน้ำหนักลงบนเตียงยวบยุบ หลังจากที่เผลอมองหุ่นน่าขย้ำ! ทำปากขมุบขมิบประชดว่า ‘หล่อตายล่ะ พี่เต!’ แต่กลับวิ่งหนีเข้าห้องมาพร้อมหน้าร้อนฉ่า
สองมือเรียวประคองแก้มของตัวเองไว้ เพราะอุณหภูมิสูงลิบ พลันภาพวงหน้าหล่อเหลายังฝังอยู่ในหัว
“นี่ฉัน... เป็นอะไร?”
น้อยครั้งที่พิมพ์ลภัสจะพูดกับตัวเองคนเดียวได้ ดวงตาคู่สวยกลอกมองเพดานสีขาวในห้องกว้างลำพัง ด้วยสภาพเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสำหรับใส่อยู่บ้าน
ความว่างของเธอในหลายวันมานี้หมดไปกับการกักตัวแสนสบาย กิน ๆ นอน ๆ ดูหนังอยู่ในห้อง
ไม่อ่านนิยายอ่านนิตยสารเธอก็ทำสวย เสริมความเยาว์วัยด้วยมาสก์หน้าแบรนด์ดัง ทำเล็บสีชมพูหวาน บำรุงผิวในห้องสี่กว้างขวางของโรงแรมหรูระดับห้าดาว
มีชะโงกหน้าออกไปมองหาคนข้างห้องบ้าง พ่อคุณก็ชอบเดินล่อนจ้อนโชว์หน้าท้องหน้าอกฟิตเปรี๊ยะเสียเหลือเกิน
หรือว่า... แกจะถูกใจหนุ่มเกียร์เข้าซะแล้ว เอ๊ะ! ตอนเจอหน้ากัน แกก็ไม่ได้ชอบเขานี่ ขี้หลีจะตาย...
ชอบแกล้งอีกต่างหาก!
ความฟุ้งซ่านทำให้เธอต้องสะบัดหน้าไปมาแรง ๆ ตัดสินใจโทรหาเพื่อนรักอย่างขณิกา ทว่าเจ้าตัวคงยุ่งอยู่กับงานบริษัทที่ลงหุ้นร่วมกันอยู่จึงไม่ว่างสนทนา
อิงฟ้าจึงรับหน้าที่โทรกลับหาเธอหลังได้ยินคำว่า ‘ด่วน!’ ในไลน์กลุ่มที่คุยเล่นกันเป็นประจำ พิมพ์ลภัสมีปัญหาอะไรก็มักจะปรึกษาแต่กับเพื่อนสองคนนี้
[ว่าไงยะ? มีเรื่องร้อนใจอะไร...]
“ฟ้า... ถ้าหัวใจแกเต้นแรงเวลาเห็นผู้ชายคนนึง ต้องทำยังไง?” โพล่งถามไปโดยไม่ได้คิดก่อนพูดเลย เป็นเพื่อนสาวอย่างอิงฟ้าที่ตอบให้อย่างไม่ต้องคิด
[ปล้ำสิยะ! ปล้ำ หมดยุครอผู้มาจีบแล้วค่ะ ยี่สิบแปดแล้วหล่อน ไม่ไหวก็อ่อยไปก่อน เข้าใจ?]
“อ่อยยังไง?”
[โอ๊ย... เพื่อน แกชอบอ่านนิยายไม่ใช่เหรอ? ตัวร้ายอ่อยพระเอกยังไง ทำแบบนั้นนั่นแหละ]
คนได้ยินทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่ “แต่ฉันไม่ได้ชอบเขาอ่ะ เพิ่งเจอกันเองนะ กักตัวอยู่ด้วยจะเอาเวลาที่ไหนไปปล้ำใคร”
[ถ้าแกไม่ชอบเขา แกไม่ใจเต้น ต่อให้เป็นพวกมี Sex Appeal สูงปรี๊ดติดเพดาน แกอาจจะแค่น้ำลายไหลใจสั่นเท่านั้นแหละ]
“อืม... เป็นไปได้นะ” พิมพ์ลภัสเข้าข้างตัวเองว่าเป็นข้อหลังมากกว่าที่ทำให้เธอใจเต้นแรง ร่างบางทิ้งแผ่นหลังลงนอนมองเพดานสีขาว เพื่อนสาวเลยพูดพร่ำเรื่องทฤษฎีความรักอยู่หลายนาน ฟังไม่เข้าใจเลยสักอย่างเดียว
เธอคิดว่าถามเรื่องอื่นน่าจะดีกว่า
“คือยังงี้นะ ฟ้า... พ่อแม่ฉันเป็นหนี้ป้าขวัญอ่ะ แล้วแกอยากมีหลาน... ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงดี?”
[ก็มีไปดิ หนี้เท่าไรเอง แค่สามล้าน แกตั้งใจทำงานไม่กี่ปี ค่อยหาทางใช้หนี้ไปก็ได้ แต่จะไปใช้ทำไม แกมีลูกให้เขา เขาต้องมาขอแกอยู่แล้วป่ะ เลือก ๆ ไปเหอะสักคน]
เหตุผลของอิงฟ้าฟังแล้วดูดี! สำหรับคนสิ้นไร้ไม้ตอกอย่างพิมพ์ลภัส ใบหน้าสวยขมวดมุ่นมองกำแพงสีขาวกลางห้อง ยกขาขึ้นนั่งไขว้กันบนเตียง
กับการคำนวณตัวเลขในหัว หากมีผู้ชายสักคนมาสู่ขอเธอ สินสอดคงไม่ต่ำกว่าสิบล้านด้วยซ้ำไป
หรือว่าเธอแค่ไม่อยากเสียศักดิ์ศรี...
ไม่สิ... เรื่องศักดิ์ศรีกับบุญคุณป้าขวัญ ทดแทนบุญคุณต้องมาก่อนอยู่แล้ว
[อย่าคิดเยอะ... คิดอะไรเยอะแยะ!]
คำพูดเพื่อนบ่นอีกครั้งก่อนวางสายใส่ พอมาคิดดูเรื่องบ้าบอคอแตกต่าง ๆ นา ๆ ที่รุมเร้าเข้ามาในตอนนี้...
ใบหน้าสดสวยเต็มไปด้วยความสงสัยพร้อมกับที่เธอต้องถามตัวเอง
“นี่ฉันเป็นคนคิดเยอะเหรอเนี่ย?”
“ลูกเรากักตัวห้องติดกัน คงจะได้สนิทกันไว ๆ เนอะ พี่นะ... เลือกแบบระเบียงห้องใกล้ ๆ กันเลยจ้ะ” น้ำเสียงอารมณ์ดีของสาววัยหกสิบสอง ขวัญฤดีเพิ่งแวะเวียนมานั่งคุยกับสามีภรรยา เจ้าของบ้านร้านอัญมณี
หลายวันแล้วที่ดวงใจงอนสามีเรื่องไปกู้เงินมาให้ตัวเองเป็นหนี้ จนได้ข่าวว่าเจ้าหนี้เป็นใคร และลูกสาวกำลังจะกลับมาอยู่ด้วยกัน หล่อนรีบหอบเสื้อผ้ากระเป๋ากลับบ้าน
คุณพ่อได้คุยกับเจ้าหนี้เรื่องลูกสาว ไม่ได้บอกว่าจะยกให้ด้วยความเป็นคนตามใจลูกมาแต่ไหนแต่ไร
“พี่ขวัญ เอ่อ... เรื่องลูกพิมพ์ ผมไม่รู้ว่าเขาจะชอบกันไหมนะ ผมไม่บังคับลูก ผมตามใจ... เมียด้วย” คุณพ่อหันไปหาคนข้างกายอย่างเกรงใจหลังสร้างวีรกรรมไว้ ภรรยาทำค้อนมองแต่เป็นเพราะว่าหล่อนยอมให้อภัยสามี
“ประเด็นคือจะจีบไหวหรือเปล่า? รายนั้นน่ะ โลกส่วนตัวสูงมาก ขอให้ลูกมีแฟนได้กับเขาสักคนเถอะคุณ”
คุณแม่ถอนหายใจหนัก บนโต๊ะรับรองแขกมีชาบำรุงสุขภาพของคนแก่ เพื่อนบ้านใจดีรู้จักกันมานานนำมาให้สองสามีภรรยาได้ลองชิม
บ้านธาดาพงศ์พอใจเรื่องชาแล้วยังมีความสนใจในตัวของลูกชายอีกบ้าน
ลูกสาวของพวกเขาเองจนอายุปูนนี้แล้วก็ยังไม่มีแฟนสักคน กอดคานทองไว้เป็นคู่ชีวิตอย่างแน่นหนา
“นั่นสินะ… ลูกพิมพ์น่ะ วัน ๆ ไม่ทำอะไร อยู่แต่กับกองหนังสือ เพื่อนชวนเที่ยวก็ไม่ไป มีแค่พายกับฟ้าเท่านั้นแหละเอาอยู่”
- ผู้เขียน
