“คำว่าคุณพี่ขา...เก็บไว้ใช้อ้อนพี่แค่คนเดียวก็พอ...”
“…”
“พี่หวง” ไม่รู้เป็นเพราะอะไร พอได้ยินเสียงกำชับสองวลีจากเด็กคนนี้ จู่ๆ ในอกก็ดันรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา อาจเพราะไม่ปกติอยู่แล้วหรือเป็นเพราะลมหายใจอุ่นที่เขาหายใจรดอยู่ข้างใบหู
“คุณพี่ขาถอยปายเลยนะคะ...” เพราะไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ฉันจึงขมวดคิ้วพลางยกแขนที่ตอนนี้เหมือนไร้น้ำหนักและแรงโน้มถ่วงเอื้อมตีเขาสะเปะสะปะพร้อมทั้งผลักเขาให้ออกห่างไปด้วย โดยหวังว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้จะหายไป ทว่า ดูเหมือนสิ่งที่ทำใส่เขาไปจะไม่ได้ช่วยให้นายอสุราถอยหายไปอย่างที่คิด
“ขออยู่ใกล้ๆแบบนี้อีกสักพักไม่ได้เหรอคะ?” ตรงกันข้ามเขากลับยิงคำขอ พลางใช้มือรั้งข้อมือเล็กฉันเอาไว้แน่นและถือโอกาสในช่วงที่ระยะห่างระหว่างใบหน้าเราทั้งคู่อยู่ใกล้กันเพียงแค่ปลายจมูกใช้นัยน์ตาคู่เดิมมองกวาดสำรวจไปทั่วใบหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้มชอบใจ
“ตอนจิ๋วเมาเนี่ย มองใกล้ๆแล้วยิ่
