วันต่อมา
ฉันลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งในช่วงสาย จำได้ว่าเผลอหลับระหว่างรอนิคกับยูกลับห้อง แต่ตอนตื่นฉันกลับถูกพาตัวมานอนอยู่บนเตียงเสียอย่างนั้น
คิดว่า...ไม่นิคก็ยูนั่นแหละที่เป็นคนอุ้มฉันมาที่เตียง
ร่างกายขยับเขยื้อนลงจากเตียงนอน พาร่างกายซึ่งยังงัวเงียไม่สร่างออกไปที่ห้องรับแขกเพื่อมองหาสมาชิกร่วมห้องพักอีกสองคนที่ควรอยู่ตรงนั้น เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ยูน่าจะหยุดงาน นิคเองก็คงไม่ได้ไปไหนเหมือนทุกครั้ง
พานิคไปสวนสัตว์ ไม่ต้องเป็นห่วง :: ยู
แต่เหมือนว่าฉันจะคิดผิด เมื่อสิ่งที่เจอภายในห้องโถงคือความว่างเปล่า มีเพียงข้อความเขียนติดโน๊ตใบเล็กติดไว้ที่ประตูเพื่อบอกข่าวคราวของการหายตัวไป
ให้ตายสิ! นี่พวกเขาแอบหนีฉันไปสวนสัตว์กันสองคนในวันหยุดแบบนี้เหรอเนี่ย ทำไมถึงไม่เกรงใจเจ้าของห้องกันเสียบ้างเลยนะ!
คิดแล้วจากที่งัวเงียก็เริ่มตื่นเต็มตา ทว่า วินาทีที่ตั้งใจจะคว้าโน๊ตบนประตูมาขย้ำทิ้งอยู่
