"พี่จะได้ไม่โดนข้อหาขืนใจเด็กอายุต่ำกว่า15ปีในลิฟต์..."
“พี่ขาอย่ามาเล่นบ้าๆกับหนูนะ!” ฉันโวยวาย พยายามขืนต้านแรงจากมือที่คนตัวใหญ่ใช้กดตรงทาบกับผนังลิฟท์อย่างสุดแรง แน่นอนว่าอีกฝ่าย เมื่อถูกต้านแรงกลับไปเขาก็ต้านแรงกลับมาแบบไม่น้อยหน้า ขณะที่เขาย่อตัวลงนั่งยองและจับข้อมือฉันไว้เป็นหลักยึด
“พี่เล่นที่ไหน เอาจริงต่างหาก ไม่เชื่อ...จิ๋วก็มองหน้าพี่สิ” แถมยังแย้งคำต่อว่าด้วยน้ำเสียงและท่าทางเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราเป็นเรื่องปกติทั่วไป
คำท้าทายแบบไม่สนใจความรู้สึกคนถูกกระทำ ทำฉันขึงตาดุใส่คนตัวใหญ่ตรงหน้าไปแบบไม่ชอบใจ ขณะเดียวกันก็เอาแต่ดิ้นขลุกขลักให้หลุดสู่อิสระไปด้วย ทว่า วินาทีที่สายตาของเรามองสบกันตรงๆในระยะใกล้ ตอนนั้นเองที่ใบหน้าคมคายของคนตัวใหญ่เริ่มปรากฏรอยยิ้มเล็กมุมปากกับลักยิ้มแสดงออกถึงความใจดี ขัดจากการกระทำรุนแรงและเอาแต่ใจเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
“หน้าตาของเด็กขี้หึ
