วันเดียวกัน...
เวลา 23.25 นาฬิกา
ภายในห้องรับแขกที่ยามนี้ทั้งเงียบและสงบ
เพราะเด็กพูดมากอย่างนิคหลับสนิทไปตั้งแต่ช่วง
3 ทุ่มแล้ว ทั้งที่เป็นเช่นนั้น แต่นี่มันก็ผ่านมา
สองชั่วโมงกว่าแล้วตั้งแต่นิคหลับ ส่วนฉันก็นั่งอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คสำหรับการทำงานที่เปิดแฟ้มคดีของฆาตกรที่ทางการต้องการตัวแถมยัง...
คิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง!?
“เวรเอ้ย!!” ฉันคำรามอย่างนึกหงุดหงิด เพราะทั้งที่ทุกอย่างรอบกายก็สงบเงียบสำหรับการใช่หัวแท้ๆ แต่ความคิดดันอยู่ไม่นิ่งเลย โดยเฉพาะเมื่อบนโต๊ะทรงเตี้ยตรงหน้ามีของอีกสิ่งอื่นนอกเหนือจากเรื่องงานวางอยู่ด้วย
มันคือถุงกระดาษสีน้ำตาลของร้านขายเครื่องประดับเงินนั่นไง
‘คุณน่าจะบอกเรื่องนี้กับผมตั้งแต่แรก ผมจะได้ไม่ต้องรู้สึกแบบนี้…’ ฉันพ่นลมหายใจทิ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ คำพูดที่คล้ายกับว่าอีกฝ่ายโทษความผิดดังขึ้นมาในหัว
นับตั้งแต่แยกตัวออกมา ฉันก็ไม่รู้เลยว่านายอสุราจะทำอะไรหล
