ได Say ::
“คิดเงินค่ะ พนักงานหายไปไหนหมด ได คริสว่าเราเข้าบ้านเลยก็ได้ คริสไม่กินแล้วก็ได้ ขนมอะ พนักงานไม่เห็นมีเลย”
ผมใช้นิ้วแตะที่ปากเพื่อให้คริสหยุดพูดก่อน ไม่ใช่ไม่มีใครอยู่ มันมีเสียงแว่ว ๆ ถ้าผมได้ยินไม่ผิดคือ ‘ช่วยด้วย’ พนักงานที่นี่อาจจะกำลังไม่ว่าง
“คริสไปรอที่รถก่อน เดี๋ยวไดตามไป” ผมไล่คริสกลับไปรอที่รถ เผื่อมีการปะทะ
“ไดจะทำอะไร??”
“บอกให้ไป!!!!” ผมตะโกนบอกให้คริสกลับไปนั่งในรถ ทำไมถึงต้องให้พูดซ้ำ สั่งให้ทำอะไรก็ทำไปเถอะหน่า
อย่าหาว่าผมสอดรู้สอดเห็นเลยนะ แต่เห็นคนเดือดร้อนไม่ช่วยมันก็เกินไป ผมเปิดประตูที่เขียนว่า Staff Only เข้าไป ก็เจอผู้ชายที่กำลังจะข่มขืนผู้หญิง ขืนใจกันหลังร้านแบบนี้เนี่ยนะ
“พอแล้วมั้งเค้าไม่สมยอม” ผมลากคอไอ้งี่เง่านี่ออก โดยมันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมเข้ามา ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนั้น ประเด็นมันอยู่ที่ คนที่กำลังขืนใจมันดันเป็นแม่ของลูกผมไง
“มึงเป็นใครว
