เพลนซิลก์ขับรถมาส่งเส้นไหมที่มหาลัยดัง ตลอดทางขับรถมาเขานั่งเงียบๆพลางคิดถึงคำพูดของเพื่อนทั้งสองคน ' ความรักไม่ได้ขึ้นอยู่กับระยะเวลา ' เพลนซิลก์ปลายตามองคนตัวเล็กตลอดเวลา จนรถมาจอดที่ลาดจอดรถของมหาลัย เขาหันมามองหน้าคนตัวเล็กที่นั่งเงียบๆอยู่ข้างๆเขา
" ขอบคุณค่ะคุณเพลนซิลก์" เส้นไหมพูดออกมา เธอนั่งคิดตลอดระหว่างทางที่มหาลัยแล้ว เธอกับเขาไม่ได้มีฐานะอะไรต่อกันเลย เขาทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ในร่างกายของเธอเท่านั้น ต่างคนต่างมีผลประโยชน์ต่อกัน ' มันก็ดีแล้วนี้เส้นไหม' เส้นไหมพลางติดและถอนหายใจเบาๆ
" เรียกพี่เหมือนเดิมได้ไหมครับไหม?" เพลนซิลก์รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกกับการกลับมาเรียกชื่อของเขาเหมือนเดิม เขาไม่อยากให้เธอเรียกชื่อของเขาที่มันทำให้รู้สึกห่างเหินเลย มันทำไมรู้สึกเจ็บจี้ดที่หัวใจก็ไม่รับ เส้นไหมยกยิ้มที่มุมปาก
" แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ เราแค่ต่างคนหวังผลประโยชน์เท่านั้
