หลังจากที่ฉันร้องไห้จนพอใจ โดยมีพี่ภูมิยืนอยู่ข้างๆ ที่ไม่ได้ถามอะไรฉันเลยว่าเกิดอะไรขึ้น หรือพูดอะไรออกมาเลย ระหว่างที่ฉันปล่อยโฮอย่างหนัก ในชีวิตของฉันคิดว่า ตอนที่ตากับยายไปจากฉันมันเป็นวันที่เสียใจมากที่สุดแล้วนะ มันคงไม่มีอะไรที่จะทำให้ฉันต้องร้องไห้ได้มากไปกว่านี้ แต่วันนี้ฉันกลับต้องมาร้องไห้อย่างหนักอีกครั้ง
"เค้าเรียกขึ้นรถแล้ว" พี่ภูมิเอามือปาดเช็ดน้ำตาที่แก้มฉันออก พร้อมกับจูงมือฉันเดินไปรวมตัวกับคนอื่นๆเพื่อขึ้นรถ
จังหวะที่เราสองคนกำลังเดินไปขึ้นรถนั้น อยู่ๆสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นพี่เจไดที่จ้องมองมาทางเราด้วยสายตาเหมือนไม่พอใจหรือฉันจะคิดไปเอง พอฉันเห็นสายตาคู่นั้นที่ยังจ้องมองมาไม่วางตา ฉันจึงบิดมือตัวเองออกจากการเกาะกุมมือของพี่ภูมิ ทำให้พี่ภูมิมองหน้าฉันอย่างงงๆ
"มีอะไรเหรอครับ" พี่ภูมิหันหน้ามาถามฉัน เมื่อเห็นฉันปล่อยมือจากพี่เขา
"เฟ โอเคแล้วค่ะ" ฉันทำเสียงสดใสตอบก
