จอมทัพ : พาร์ท
ผมกำหมัดเเน่น สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เกือบอาทิตย์เเล้วที่ผมใช้ชีวิตอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเเคบๆ เเห่งนี้ มันทั้งน่าเบื่อเเล้วก็ทำผมเจ็บปวดมากเหลือเกิน
หน้ามันครั้งสุดท้ายผมยังไม่ได้เห็นเลยด้วยซ้ำ...
..คิดถึงว่ะ
..โคตรคิดถึงเลย
บางครั้งผมก็คิดถึงมันจนไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้ได้ยังไง ผมไม่รู้ว่าจะพาตัวเองออกจากจุดที่เจ็บปวดขนาดนี้ได้ยังไง
เเละบางทีผมก็เเอบคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันอาจจะคิดถึงผมบ้างก็เเค่นั้น..
เเต่เเล้วความจริงมันก็ยังคงหลอกหลอนผมว่าเหนือมันคงจะดีใจซะมากกว่ากับการที่คนเลวๆ อย่างผมจากไปจากชีวตมัน
เหนือมันจะได้มีชีวิตเป็นของตัวเองสักที..
'..กูอยากให้มันเริ่มต้นใหม่กับใครที่ดีกว่า'
'เเละกูจะคอยยินดีกับมันอยู่ตรงนี้เสมอ'
'กูมีอีกอย่างที่อยากให้มึงบอกมัน'
'สักวันกูจะกลับไปชดใช้..ในสิ่งที่ได้ทำลงไป รอกูก่อนนะ'
'..ไว้ถ้ากูหายเมื่อไหร่ กูจะรีบบินกล
