หลายวันที่ผ่านมาเเผลบนหน้า รอยฟกช้ำที่หน้ามันเริ่มจากหายไปบ้างเเล้ว เเต่ไอ้เวรนี่มันกระทืบผมในวันนั้นผมยังหาตัวมันไม่ได้เลย
ถ้าเจอนะเเม่งโดนดีเเน่!
"จิน.."ผมเรียกคนตัวเล็กบนเตียงที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
เสียงผมสั่นจนรู้สึกได้ มือผมเองมันก็สั่นเช่นกัน
"น้องจินครับ"
คนตัวเล็กค่อยๆ หันหน้ามามองผมนิ่งๆ คราวนี้ไม่ได้มีท่าทีที่หวาดกลัวหรือกรีดร้องใส่ผม เธอเเค่มองมาที่ผมเฉยๆ เเละเเน่นอนว่าเสื้อช้อปผมถอดมันใส่กระเป๋าเเล้วเรียบร้อย
"มึงเเน่ใจนะว่าจะเข้าไป"
"มึงเงียบเหอะ"
ไอ้จอมนี่เเม่งก็ขัดจัง เกิดเป็นฝอยขัดหม้อหรือไงวะชาติที่เเล้วเนี่ย คนยิ่งใจเต้นเเรงอยู่!
"พี่เหนือ.."
"เชี่ย.."
ทั้งผมเเล้วก็ไอ้จอมอุทานขึ้นมาพร้อมกัน ดวงตาผมเบิกโพลงทันทีที่เธอเรียกชื่อผม เเต่ดวงตาที่เหม่อลอยมันทำให้ผมรู้เลยว่าเธอไม่ได้มองผม เเต่กำลังคิดถึงสิ่งอื่นอยู่
"เห้อ" ไอ้จอมมันถอนหายใจ มือกอดอกเเล้วเปรยส
