"พี่ไทจู่ๆกอดน้องทำไมคะ?"
"พี่รักหนูไง เลยอยากกอด"
"คะ..คะ"
"หนู้เป็นสิ่งเดียวบนโลกนี้ ที่ทำให้พี่อยากอยู่ต่อ..."
"พี่ไท เป็นอะไรคะ ทำไมพูดแปลกๆแบบนี้คะ" โมลินไม่เข้าใจในสิ่งที่ผไทพูดในขณะที่เขายังกอดเธอเอาไว้แนบอก
"เปล่าครับ"
ทั้งคู่ยืนกอดกันอยู่แบบนั้นพักใหญ่ ก่อนที่จะผละออกจากกันโดยที่ผไทเดินจูงมือโมลินออกข้างนอก เพราะเขาจะพาเธอกลับไปที่โรงแรมที่พัก
"ไม่นอนที่นี่เหรอ" ปู่เอ่ยเมื่อเห็นทั้งคู่กำลังจะออกไป
"เสียดายค่าโรงแรมค่ะคุณปู่ เดี๋ยวหนูมาหาแต่เช้าเลยนะคะ"
"โอเคครับ แล้วมาหาปู่นะลูก"
"ค่ะ" โมลินเอ่ยก่อนเดินขึ้นรถ
ผู้เป็นปู่มองหน้าผไทนิ่งๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วตบบ่าผไทเบาๆแล้วเอ่ยขึ้น
"รักน้อง ดูแลน้องนะ นั่นน้องสาวไทนะ"
"ครับ...."
ชายหนุ่มเลือกตะโค้งคำนับผู้เป็นดั่งปู่แท้ๆเพราะให้ความเมตตามาตลอด แม้บางครั้งอาจจะพูดอะไรที่หลุดออกมาปกป้องหล่นแท้ๆแบบลืมตัวไปบ้างก็ตาม
