ทัณฑ์มายา

ศพที่สิบ และอีกนับไม่ถ้วน (20+)

"อ้ะ! ที่ถืออยู่อาจไม่มีกระสุนแล้ว" เขาส่งปืนกระบอกใหม่ให้มายาหลังจากการเดินทางอันแสนยาวไกลสิ้นสุดลง

"ขอบใจ"

"และอย่าให้เสื้อผ้าเลอะล่ะ" เขากำชับติดตลก เด็กสาววัยสิบห้าในชุดเอี๊ยมกับเสื้อลายสก๊อต ในวัยนี้ลูกหลานของคุณทำอะไรกันอยู่ บางคนอาจกำลังเรียนหนังสือ ทำกิจกรรมสร้างสรรค์ หรือ เที่ยวเล่นสนุกสนานกับครอบครัวอันแสนอบอุ่น แต่เด็กผู้หญิงตรงหน้าที่เพิ่งเดินลงรถไป ร่างกายเธอดูแก่เกินเด็กแถมใจที่เป็นนักสู้นั่นอีก แม้เธอจะสามารถรักษาชีวิตไว้ได้ หากเป็นคุณคงได้เริ่มต้นใหม่ แต่กลับมายาการได้แก้แค้นคงทำให้เธอเริ่มต้นใหม่ได้อย่างไม่ติดค้าง

"อีเด็กผีมึงเข้ามาได้ไง" ไม่แปลกที่แม่เล้าจะตกใจ เพราะคงคิดว่าเธอถูกปู้ยี่ปู้ยำไปถึงไหนต่อไหน คำว่าเด็กผี คือชื่อเรียกลับหลังสำหรับผัวเมียคู่นี้

'ปั้ง ปั้ง ปั้ง' เสียงจากปลายกระบอกปืนดังขึ้นติดต่อกันสามนัด เข้าตรงเป้าคืออกข้างซ้าย ผู้หญิงใจยักษ์คนนั้นล้มลงพยายามตะเกียกตะกายหนีสุดชีวิต เด็กๆ ที่นั่งเล่นอยู่เเถวนั้นพากันตื่นตกใจวิ่งหนีกระเจิงไปคนละทิศละทาง มายาเพียงก้าวช้าๆ นั่งลงตรงหน้าหล่อน

"ผัวแกอยู่ไหน" เอ่ยถามออกมา แต่หล่อนกลับเงียบไม่ยอมอ้าปาก ซึ่งก็ทำให้อารมณ์ของเด็กสาวพลุ่งพล่านขึ้นอีก จัดการกระชากเส้นผมของคนใกล้ตายอย่างเต็มแรง เมื่อใช้วิธีเบาๆ เพื่อง้างปากตนตรงหน้าไม่ได้คงต้องใช้กระบอกปืนแทน ปลายกระบอกแทรกเข้าไปในปากผู้หญิงคนนั้นด้วยความทุลักทุเลและ 'ปั้ง ปั้ง' อีกสองนัด ไม่อยากจะเสียเวลากับคนไร้ค่า ลุกขึ้นยืนปาดเลือดที่กระเด็นติดหน้าออกอย่างไม่จริงจังนัก เห็นเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักกำลังยืนอุ้มตุ้กตาและชี้ไปข้างบน

"ขอบใจ"

"ช่วยพี่สาวหนูด้วย" เด็กน้อยวัยกำลังโตเอ่ยออกมาขณะที่ขาของมายากำลังจะก้าวขึ้นบันได

"อืม ฉันจะช่วย"

ไม่พูดพร่ำทำเพลงกระสุนอีกหลายนัดถูกลั่นไก เนื้อตัวของชายหัวงูมีแต่เลือด

"กรี้ดดดด" เด็กผู้หญิงวัยไล่เรี่ยกับเธอส่งเสียงกรี้ดออกมาอย่างบ้าคลั่งและรีบหนีออกจากตรงนั้น เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แน่นอนว่าผู้ชายคนนั้นพยายามใช้กำลังข่มขืนหล่อน

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็มีคนมาช่วย หลับตาซะ" หยิบผ้าขนหนูเพื่อให้เด็กสาวได้ใช้คลุมกาย ก่อนจะผละออกจากตรงนั้น คว้ามีดปอกผลไม้ด้ามยาว ก้าวขึ้นเตียง และปักคาที่กลางศีรษะของเขาและเดินออกจากห้องนั้น

"ขอบคุณจ้ะ" เสียงของเด็กสาวดังขึ้น มายาเพียงหยุดชะงักเล็กน้อยและเดินลงบันไดไปด้วยความหอบเหนื่อย ไม่ลืมเเวะเข้าห้องน้ำชำละล้างร่างกาย และเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถ

"ถึงกับต้องเปลี่ยนชุดเลยเหรอ"

"อาบน้ำเลยต่างหากล่ะ" มายาตอบ

"แน่ใจนะว่าไม่ให้รอ" คิงหันมาถามอย่างเป็นห่วง

"อืม ฉันจะอยู่ที่นี่" นี่คือเหตุผลว่าทำไมเด็กสาวถึงยอมเสียเวลาอาบน้ำในบ้านหลังนั้นเพียงเพราะจะกลับมาหาหมอมะนาวผู้เป็นที่รัก

"ขอบใจ" พูดแค่นั้นและส่งเงินที่ขโมยมาจากเสี่ยบ้ากามให้กับเขาจนหมด ก่อนจะเดินลงจากรถ ก้าวเข้าประตูรั้วอย่างคุ้นเคยแต่ที่ไม่คุ้นตาคือรถคันงามที่จอดอยู่ภายในโรงจอดรถ รถคันนั้นจอดเคียงคู่รถคันเล็กของหมอมะนาว เปิดประตูเข้าไปมีเเต่ความเงียบทั้งที่ไฟยังสว่างไสว มองไม่เห็นเจ้าของบ้าน จนได้ยินเสียงแปลกๆ มาจากข้างบน บนห้องนอน เธอรีบสาวเท้าขึ้นไปทันที เธอไม่ใช่เด็กสาวผู้อ่อนต่อโลกจะไม่รู้เลยเหรอว่าสิ่งที่หมอมะนาวกับแฟนหนุ่มทำนั้นคืออะไร พี่หมอผู้เรียบร้อยกำลังคล่อมอยู่บนตัวผู้ชายคนนั้น พร้อมกับส่งเสียงครางเข้ากับจังหวะ สายตาของผู้ชายที่นอนอยู่ใต้ร่าง ส่งมาทางเธอกำลังประกาศชัยชนะด้วยรอยยิ้มมุมปาก มายายอมเดินลงมาจากบนบ้านด้วยแรงที่เหนื่อยล้าแทบจะก้าวไม่ไหว หมอมะนาวคงรักผู้ชายคนนั้นมากถึงยอมขนาดนี้ ก้าวเดินออกจากรั้วบ้านอย่าวไม่ลังเล

"อ้าว ออกมาทำไม" คิงที่ดับเครื่องรออยู่ไม่ได้ขับไปไหน เพราะเขาแค่อยากเฝ้าดูอยู่ก่อนว่าจะไม่มีเรื่องร้ายใดๆ ตามมา แล้วจึงจะไป เห็นสภาพเด็กสาวที่เดินใจลอยออกมาช่างแตกต่างกับคนที่เดินยิ้มแย้มแจ่มใสเข้าบ้านเสียสิ้นเชิง มายาเพียงเงยหน้าขึ้นมาและ

"ตัดสายเบรกเป็นมั้ย" ไม่ต้องบอกก็รู้ หลังจากคืนนั้นรถของผู้ชายที่เธอเกลียดเสียหลักชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่หลังจากออกจากบ้านคุณหมอมะนาวได้เพียงไม่นาน ไม่รู้ว่าอาการเป็นตายร้ายดีอย่างไร แต่แค่อยากสั่งสอนให้เขาหลาบจำและระบายความแค้นที่เขาได้หัวใจของหมอมะนาวไปแทนที่จะเป็นเธอ

"นายหญิงคะ ต้องล้างแผลหรือเปล่า" มายาเป็นคนตื่นเช้า และเมื่อตื่นแล้วเธอก็จัดการกับตัวเองชำระล้างร่างกายรวมถึงอาหารเช้าทันทีเพื่อจะได้ไม่เป็นภาระ และเมื่อเห็นว่าเช้านี้ซึ่งใกล้เที่ยงเเล้วด้วยซ้ำแต่เจ้านายคนงามของเธอยังไม่ลงมาอีก จึงตัดสินใจเข้ามาตามด้วยความเป็นห่วง

"อืม" เธอแค่ส่งเสียงออกมาอย่างขัดใจ ปกติแม่บ้านจะรู้กันดีเวลานี้ไม่มีใครกล้ามาปลุก

"นาย..." กำลังจะพูดต่อแต่คนเป็นนายดันดึงผ้าห่มมาคลุมหน้าเสียมิดชิด ราวกับอยากไล่เธอไปให้พ้น ลูกน้องอย่างมายาจึงจำเป็นต้องถอย

"ว้าย! มานั่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" พักใหญ่กว่าคนเป็นนายจะตื่น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อหันไปเห็นมายานั่งอยู่ข้างเตียง คนหรือผีเนี่ย น่ากลัวชะมัด

"นานแล้วค่ะ" พร้อมกับก้มมองนาฬิกา

"บ่ายแล้วนะคะ คุณต้องล้างแผลหรือเปล่า"

"อืม" ตอบออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับยกแขนตัวเองขึ้นมาดู

"เธอออกไปก่อนไป ฉันจะอาบน้ำ" มายาเพียงตอบรับแต่ไม่ได้ขยับเขยื้อนกาย รอให้คนเป็นนายก้าวลงเตียงเสียก่อน

"ว้าย! " ด้วยความที่เตียงนอนนี้สูงอยู่พอตัว คุณนายหญิงก็รีบก้าวลงด้วยความหงุดหงิด จนล้มลงไม่เป็นท่า มายาได้แต่ยืนดูไม่ได้ไหวติงหรือเข้าช่วย จน

"ไม่คิดจะช่วยเลยรึไง! " หล่อนตวาดออกมาเต็มเสียงจนมายาเข้าประคองให้ลุกขึ้นและพาไปนั่งที่โซฟา

"ข้อเท้าคงพลิก" มายาบอกจากการสำรวจ คุณหญิงก็ไม่ได้เอ่ยอะไรเพราะเป็นเธอเองที่ก้าวขาไม่ระวังแต่แค่หงุดหงิดใจอย่างไม่มีเหตุผลก็เท่านั้น ปกติเธอไม่ชอบให้ใครเห็นเธอในตอนตื่นยิ่งอยู่ในบ้านของตัวเองด้วยแล้ว เพราะเธอว่าสภาพดูไม่ดีนัก

"ฉันช่วยได้ค่ะ" มายาลูบๆ คลำๆ อยูสักพักก็ 'ป๊อก'

"กรี้ด" เสียงร้องกรี้ดของคนเป็นนายดังลั่น ด้วยฝีมือมายา แค่ข้อเท้าพลิกไม่ยากเกินไปสำหรับเธอก็แค่พลิกกลับมาดังเดิม เธอก็เป็นออกบ่อย มายาคิด 'พลั่ก' เท้าอีกข้างที่ยังดีอยู่ถีบเข้าที่อกของมายาเต็มๆ ด้วยความตกใจราวกับเส้นกระตุก เธอหงายหลังไม่เป็นท่า คุณหญิงศศิตาโตทันทีกับภาพที่เห็น ใบหน้าเหวอๆ ของมายาอยู่ในสายตาคนเป็นนายทำให้หัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง

"ขอโทษค่ะ" มายาเอ่ยขอโทษออกมาทันทีคิดว่าที่ถูกถีบเพราะบังอาจทำให้คุณผู้หญิงร้องออกมาด้วยความเจ็บ

"เธอนี่มันซื้อบื้อจริงๆ " เอ่ยแค่นั้นก็ลุกขึ้นยืนและค่อยๆ เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี