เธอปัดมือออก สีหน้าปวดร้าว เป็นครั้งแรกที่ต้องอับอายมากขนาดนี้ การแต่งงานกัน มันทำให้เธอต้องเจอกับเรื่องปวดหัว ตอนนี้ไม่อยากรับรู้อะไร
“คุณควรแก้ปัญหานี้ให้จบก่อนเราแต่งงานกัน” นรีกานต์บอกเสียงสั่นเครือ
มือบางถูกรั้งมากุมไว้ “ผมขอโทษ”
“กลับกันเถอะค่ะ” หญิงสาวเลือกตัดบท ถึงยังไง ก็มาทีหลัง เขาเองเพิ่งเลิกกับคนรักได้ไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ ไม่มีทางจะมารักคนอย่างเธอได้หรอก ทุกสิ่งที่ทำ ก็เพื่อผู้ใหญ่ทั้งนั้น
รถแล่นตามถนน นรีกานต์ไร้คำพูดใด ตอนนี้รู้สึกเหมือนกำลังจมน้ำ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถอยหลังก็ไม่ได้ เดินหน้าก็ไม่ไหว ไม่รู้ควรทำอย่างไรต่อไป ให้เจอกับเรื่องแบบนี้ตลอดคงต้องเป็นโรคประสาทตายเสียก่อนแน่ เหลือบมองอีกคน เห็นสีหน้าแววตาหม่นเศร้า มีเยื่อใยต่อกันขนาดนี้ แล้วจะมาแต่งงานกับเธอไปทำไม
“นรี... ผม...” ไม่รู้ควรหาคำพูดแบบไหนมาแก้ตัว ไม่คิดว่าปารุดาจะโผล่มาเอาในวันที่ภรรยาทำงาน วันแรกเสีย
