EP 7
1162 คำ
“ทำไมยัยฝนจะต้องมาเรียกคุณพ่อกับคุณแม่ว่าคุณน้าด้วยล่ะคะ พลอยไม่ยอม ยัยฝนไม่ใช่หลานแท้ๆ สักหน่อย อาพริ้มบอกว่ายัยฝนเป็นแค่คนมาอาศัยบ้านเราเท่านั้น พลอยไม่ยอมห้ามมาเรียกแบบนี้”
เด็กหญิงพลอยไพรินโพล่งออกมาด้วยความเหลืออด เมื่อทนไม่ได้กับสมาชิกใหม่ที่ตัวเองไม่ชอบหน้าเอามากๆ จันทภาหันไปมองลูก แล้วยิ้มออกมาด้วยความขำปนเอ็นดูในคำพูดอันตรงไปตรงมา จึงพยัยามคิดหาวิธีมาอธิบายให้ลูกเข้าใจ
“ก็ฝนเป็นลูกคุณป้าพัณ ก็ต้องเรียกแม่กับพ่อว่าน้าสิจ้ะ”
“ไม่ได้เป็นลูกแท้ๆ สักหน่อย แต่เป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงจากกองขยะ เป็นกาฝากที่ไม่มีใครต้องการ ไม่รู้ล่ะ พลอยไม่ยอมให้ยัยฝนมาเรียกแบบนี้ คุณแม่ต้องให้เรียกอย่างอื่น ห้ามเรียกว่าคุณน้าด้วย จะเรียกคุณท่านแบบพี่มิตรกับพี่เพ็ญก็ได้ และคุณแม่ต้องบอกยัยฝนว่าห้ามมาเรียกพลอยว่าพลอยเฉยๆ ต้องเรียกคุณพลอยด้วย ไม่งั้นพลอยไม่ยอมและจะไม่ให้นั่งรถไปโรงเรียนด้วยไม่เชื่อคอยดู”
ยังไม่ทันที่จันทภาจะได้อธิบายให้ลูกฟังต่อ เด็กน้อยพิรุณญาก็เดินลงบันไดมาเงียบๆ พร้อมกับใบหน้าเศร้าหงอย พลอยไพรินเห็นดังนั้นก็รีบเดินเข้าไปนั่งข้างๆ แม่ แล้วสะกิดแขนแม่เพื่อให้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ จันทภามองลูกสาวด้วยสายตาตำหนิ แต่สุดท้ายก็ทนอาการรบเร้าของลูกไม่ไหว จนต้องควักมือเรียกสมาชิกใหม่ให้เข้าไปหาอย่างเสียไม่ได้
“ฝนหิวหรือยัง เมื่อคืนก็ไม่ได้กินอะไร” แต่ก็ไม่ได้พูดในเรื่องที่ลูกสาวคะยั้นคะยอในทันที
“หิวค่ะคุณน้า” พิรุณญาตอบตามความเป็นจริง แล้วจ้องมองใบหน้าเจ้าของบ้านด้วยสายตาละห้อย พลอยไพรินสะกิดแขนแม่อีก เมื่อได้ยินคู่ปรับเรียกแม่ของตัวเองอย่างไม่ชอบใจ จนผู้เป็นแม่ต้องถอนหายใจน้อยๆ ก่อนจะยอมทำตามคำรบเร้าของลูก
“เอ่อ! จริงจ้ะฝน มีคนแถวนี้เขาขี้หวงน้า กับคุณน้าพงษ์ของฝนแน่ะ เขาไม่ชอบให้ฝนเรียกคุณน้า งั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะจ้ะ ฝนก็เรียกน้ากับคุณน้าพงษ์ว่าคุณท่าน เหมือนที่พี่มิตรกับพี่เพ็ญเรียกไง แบบนี้ฝนพอจะทำได้มั้ยจ้ะ”
“ได้ค่ะ” แม้เด็กหญิงพิรุณญาจะไม่เข้าใจว่าทำไมจันทภาถึงบอกแบบนั้น แต่สุดท้ายก็รับคำตามที่ถูกบอกมาอย่างไม่เกี่ยงงอนใดๆ เพราะตอนนี้ยังคงเสียใจเรื่องแม่กับเรื่องต้องย้ายที่อยู่ใหม่ จึงไม่มีกระจิตกระใจจะคิดอะไร
“ดีมากจ้ะ อ้อ! แต่ถ้าคุณน้าพงษ์ของฝนถาม ฝนต้องไม่บอกนะจ้ะว่าน้าเป็นคนบอกให้ฝนเรียกแบบนี้ ไม่งั้นคุณน้าพงษ์จะต้องโกรธน้าแน่ๆ เลย เอาเป็นว่าให้ฝนบอกคุณน้าพงษ์ว่าฝนอยากเรียกตามพี่มิตรกับพี่เพ็ญเอง นะจ้ะฝน อย่าลืมนะ”
“ค่ะคุณน้า...เอ่อ ค่ะคุณท่าน” จันทภายิ้มออกมาด้วยความภพึงพอใจ เมื่อสมาชิกใหม่ว่านอนสอนง่ายกว่าที่คิดเอาไว้
“ดีมากจ้ะฝน งั้นฝนเดินไปในครัวนะแล้วบอกให้พี่เพ็ญหาอะไรให้กิน” จันทภาใช้มือลูบหลังเล็กบางสองสามครั้งขณะบอก
“ค่ะคุณท่าน”
พิรุณญารับคำแล้วก็เดินตรงไปหาครัวเพราะหิวเต็มที เพ็ญเป็นสาววัยสิบแปดต้นๆ ซึ่งเป็นเด็กรับใช้อยู่ในบ้านของพร้อมพงษ์มาสามปีแล้ว เมื่อเห็นเด็กที่น่าสงสารเดินเข้ามา ไข่เจียวกับข้าวร้อนๆ จึงมีเพ็ญเป็นคนหยิบยื่นให้ด้วยความสงสาร
เพ็ญไม่รู้หรอกว่าที่มาของเด็กคนนี้เป็นยังไง รู้แต่ว่าคุณท่านรับมาอุปการะเลี้ยงดูต่อจากพี่สาว และเด็กคนนี้ก็ไม่ใช่ลูกของพี่สาวคุณท่านด้วย เพราะได้ยินคุณหนูพลอยพูดจนทั่วบ้าน
เมื่อท้องอิ่มห้องนอนก็คือจุดหมายต่อไปของสมาชิกใหม่ มุมเดิมกับท่านั่งเดิมเป็นสิ่งที่พิรุณญาโปรดปรานมากที่สุดในตอนนี้ ดวงหน้าขาวใสหันไปมองประตูเมื่อมีคนเปิดเข้ามา แต่ก็หันกลับไปทิศทางเดิมโดยไม่ได้สนใจกับคุณหนูพลอย
ที่เดินเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ ข้าวของชิ้นไหนถูกใจมีอันต้องผ่านมือคุณหนูพลอยไปแทบทุกชิ้น แต่เจ้าของห้องก็ไม่คิดจะสนใจ เพราะเหนื่อยหน่ายกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต
“จ้ะเอ๋! นี่ของใครเอ่ย แต่แตแต้! สงสัยจะไม่มีเจ้าของเอาไปทิ้งดีกว่า!”
ตุ๊กตาบลายตัวโปรดที่วางอยู่หัวเตียงถูกพลอยไพรินขยุ่มผมขึ้นมา แล้วเอาไปแกว่งไปมาอยู่ตรงหน้าผู้เป็นเจ้าของ พร้อมกับคำพูดล้อเลียน เมื่อเห็นเจ้าของไม่สนใจพลอยไพรินจึงหมดสนุกที่จะแกล้ง แต่เปลี่ยนเป็นความโกรธแทน จึงถือวิ่งออกมาจากห้องไป เด็กน้อยพิรุณญาต้องรีบลุกวิ่งตามลงไปข้างล่างทันที
“เอาของเรามานะพลอย! บอกให้เอาคืนมาไง!”
แต่คนไม่เคยยอมแพ้ใครอย่างพลอยไพรินกลับไม่สนใจ แล้วก็วิ่งไปหาบ่อน้ำพุหน้าบ้าน หันมายิ้มให้คู่ปรับด้วยความปลาบปลื้มว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า ตุ๊กตาถูกขยุ่มผมแล้วแกว่งไปมาก่อนที่คนแกว่งจะส่งคำพูดที่ท้าทาย
“อยากได้ก็มาเอาสิ! แต่ต้องคลานมานะ ห้ามเดิม! ไม่งั้นฉันจะจับนังนี่โยนลงน้ำจริงๆ ด้วย คลานมาสิยัยลูกกาฝาก!”
เด็กหญิงพิรุณญาไม่คิดจะทำตามจึงส่งสายตาอาฆาตไปหาคู่ปรับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ก่อนจะส่งคำขู่ออกไปชนิดไม่เกรงว่านี่ไม่ใช่ถิ่นของตัวเองสักนิด เพราะปกติเวลาอยู่โรงเรียนก็ปะคารมกันบ่อยๆ อยู่แล้ว และต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันง่ายๆ จนต้องมีบรรดาเพื่อนๆ คอยแยกออกจากกันตลอดเวลา
“ก็ลองทำดูสิ! ได้เห็นดีกันแน่! เอาของเราคืนมานะพลอย!”
แต่มีหรือที่คนอย่างเด็กหญิงพลอยไพรินจะกลัว ตุ๊กตาในมือมีอันต้องปลิวว่อนไปนอนอยู่ในบ่อน้ำพุในไม่กี่วินาที เด็กหญิงพิรุณญาผู้ไม่เคยมีใครกล้ามารังแก และทำลายของรักของหวงมาก่อนในชีวิตก็ตรงรี่เข้าไปหา
แล้วผลักพลอยไพรินอย่างแรง เป็นเหตุให้ล้มจนหัวเข่ากระแทกพื้นหยาบๆ ได้เลือดไหลซิบๆ ออกมา และประจวบเหมาะกับเพชรกล้าขับรถเข้ามาเห็นพอดี พลอยไพรินได้ทีรีบร้องไห้ฟูมฟายออกมา
- ผู้เขียน
