“อีกกี่ปีจะจบนะฝน แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะทำงานที่ไหน”
จันทภาเอ่ยถามเมื่อนั่งกินมื้อเที่ยงด้วยกันพร้อมกับสามี คนถูกถามเงยขึ้นไปมองแล้วยิ้มด้วยความอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยออกไป แต่ก็ยังช้ากว่าพร้อมพงษ์อยู่มากที่ชิงตอบไปก่อน
“ผมคงจะให้ฝนไปช่วยงานออฟฟิศ ไม่ให้ไปทำงานที่ไหนหรอก จะได้คอยแบ่งเบางานบ้าง เห็นมั้ยล่ะบอกให้เรียนบริหารก็ไม่เอา สุดท้ายก็ต้องมาช่วยงานฉันอยู่ดี แต่ไม่เป็นไรหรอก ตอนต่อโทก็ลงบริหารแล้วกันนะฝน อ้อ! แล้วคืนนี้ก็นอนที่นี่เลยนะ พรุ่งนี้จะได้ทำงานที่ค้างอยู่เลย ฉันนัดลูกค้าไว้ที่โรงแรมกว่าจะกลับก็คงจะเย็นๆ”
“ค่ะคุณท่าน”
พิรุณญามักจะมีโอกาสได้เอ่ยคำนี้ออกมาเท่านั้น นับตั้งแต่เข้ามาอยู่ใต้ชายคาบ้านฉัตรมงคลกุล รอยยิ้มหรือคำพูดอื่นๆ นั้นมีน้อยครั้งเต็มทีที่จะเล็ดลอดออกมาจากปาก ยกเว้นเวลาที่ได้เข้าครัวทำอาหารกับเพ็ญ
ที่จะยิ้มบ้างแต่ก็ไม่บ่อยนัก ก่อนเที่ยงของวันถัดมาพร้อมพงษ์โผล่เข้ามา
