ของพร้อมพงษ์ที่มีให้ในทุกๆ ครั้งที่เธอได้เข้าไปช่วยงานอย่างใกล้ชิดนั่นเอง แต่ความสุขมักจะอยู่กับพิรุณญาได้ไม่นาน เมื่ออีกสามเดือนต่อมา เพชรกล้าก็บินกลับเมืองไทยอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และไม่ได้บอกกล่าวใครล่วงหน้า
“กลับมาอยู่ตลอดไปเลยครับแม่ ผมทิ้งให้คุณพ่อทำงานคนเดียวมานานแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องกลับมารับช่วงต่อสักที”
นั่นคือคำตอบที่เขามีให้พ่อกับแม่ ในวันที่เขาโผล่เข้ามาบ้าน โดยการนั่งแท็กซี่มาจากสนามบินด้วยกระเป๋าเพียงใบเดียว ทุกคนในบ้านต่างยิ้มหน้าบานด้วยความสุขที่เขากลับมา ยกไว้แค่คนเดียวก็คือคนที่เขาไม่เคยทำใจยอมรับได้สักที ว่าเจ้าหล่อนเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้าน
นี่ถ้าไม่ติดว่าน้องสาวไปบอกกล่าวถึงพฤติกรรมอันน่าเป็นห่วงระหว่างพ่อกับแม่ให้ฟัง เขาไม่มีวันกลับมาเด็ดขาด เพราะตั้งมั่นเอาไว้แล้วว่าอยากจะใช้ชีวิตแบบอิสระ อยู่ที่อเมริกาอีกสักสิบหรือยี่สิบปี แต่เมื่อมีเหตุจำเป็นเขาก็ต้องเปลี่ยนแผนท
