Ep.2 เป็นห่วง
2068 คำ
-หอพักม่านหมอก-
"เหนื่อยจัง"ฉันทิ้งตัวลงบนที่นอนสุดแคบ..ใช่มันแคบมากแต่มันก็ยังกว้างพอที่จะทำให้ฉันนอนหลับได้จะทำไงได้ก็ฉันไม่มีเงินซื้อเตียงดีๆสะหน่อยเงินที่หาได้จากงานพิเศษฉันก็เอามาจ่ายค่าห้องหมดแต่ดีหน่อยที่ฉันเป็นเด็กกำพร้าญาติไม่มีเลยไม่จำเป็นต้องส่งเงินไปให้แก่ครอบครัวแต่ถ้าเดือนไหนที่ฉันมีเงินเหลือฉันจะส่งไปไห้กับสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ฉันอาศัยอยู่นับ10กว่าปี
เพราะที่นั่นคือบ้านของฉัน...ถามว่าเคยนึกน้อยใจไหมที่ไม่มีพ่อแม่อย่างคนอื่นเขาเด็กกำพร้าทุกคนคงรู้สึกดีว่ามันโคตรจะน้อยใจและเสียใจแต่ยังไงก็ต้องยอมรับฉันมาอยู่ที่นี้ตั้งแต่จำความได้
ฉันเคยถามคนดูแลที่นี้ว่าฉันมาได้ยังไงคำตอบคือมีผู้หญิงรูปร่างหน้าตาดีนำฉันมาปล่อยไว้ที่นี้สงสัยอาจจะเป็นแม่ของฉันแต่ที่แอ๊ะใจคือคนที่ดูแลที่นี้บอกว่าเธอแต่งตัวดูรวยรถที่ใช้ขับเป็นสิบๆล้านถ้าเป็นแม่ฉันจริงรวยขนาดนั้นและเขาทิ้งฉันทำไม
"เงินเหลืออยู่500เองหรอเนี้ย..เฮ้อชีวิตหนอชีวิต"ฉันแถบจะกุมขมับเมื่อเปิดกระเป๋าตังค์สีฟ้าออกมาดูนี่พึ่งต้นเดือนเองนะเหลืออยู่500แล้วจะใช้ยังไงให้มันพอถึงสิ้นเดือนละนี่
"สงสัยต้องหางานเพิ่ม"เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงเปิดโน้ตบุ๊คที่อุส่าห์เก็บตังมาตั้งแต่ม.ปลายจนถึงเข้ามหาลัยกว่าจะได้มันมามันลำบากมากนะพูดแล้วอยากจะร้องไห้T^T
"ว๊าว..งานนี้น่าสนดีแหะ"ฉันเข้าไปในกรุ๊ปหางานฉันเลือกดูงานไปเรื่อยๆและก็เจอกับงานๆหนึ่งที่เขาเขียนเอาไว้ว่า...
'รับสมัครนางแบบสาวหน้าตาดีหุ่นแซ่บถ่ายแบบคู่กับสินค้าดัง'
"ลองเข้าไปดูเนื้อหาดีกว่า"ฉันรีบเข้าไปอ่านรายละเอียดของข่าวมันก็มีเกริ่นๆไว้ว่าต้องเป็นสาวสวยอายุตั้งแต่18ปีขึ้นไปน้ำหนักไม่เกิน50และต้องสูงเกิน170ด้วยซึ่งคุณสมบัติฉันผ่านหมดทุกข้อแถมยังมีกำกับไว้อีกว่าถ้าทำให้กรรมการดูใจได้เขาจะรับเข้าอยู่ในสังกัดโมเดลสตาร์ซึ่งฉันรู้จักดีเพราะค่ายนี้ดังจริงๆและนางแบบนายแบบแต่ละคนหุ่นนี้โอ้ยยคือดีอะ!
"สาธุ...ขอให้ได้ทีเถ้อออ"ฉันยกมือไหว้ขอสิ่งศักสิทธิ์ทันทีที่ส่งข้อมูลและรูปภาพของตัวเองไปถึงแม้รูปที่ฉันส่งไปจะเป็นแค่รูปที่ฉันยืนถ่ายกับกระจกที่ห้างก็ตามแต่ฉันว่ารูปนี้ฉันดูดีสุดแล้วอะถึงจะไม่หวือหวาไรมากแต่มันก็น่ารักดีนะ
-มหาลัย-
ฉันเดินยิ้มมาอย่างสดใสในมือมีคัพเค้กหน้าตาพอไปวัดไปวาได้อยู่ในมือถึงห้องฉันจะแคบก็ใช่ว่าจะทำขนมไม่ได้มันทำได้แต่แค่พื้นที่มันน้อยไปหน่อยแค่นั้นเอง
"พี่เคยยยย์"ฉันถึงกับชะงักเท้าที่ตัวเองกำลังจะก้าวต่อเสียงใคร?และเรียกว่าพี่เคย์ใช่เคย์เดียวกับของฉันไหมอะมนุษย์ทุกคนมีต่อมอยากรู้หรือเรียกง่ายๆว่าชอบเสือกฉันเดินไปแอบอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่ชะเง้อมองตามหาเสียงที่ฉันได้ยินเมื่อกี้
และฉันก็เห็นว่าพี่เคย์นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ม้าหินอ่อนใกล้กับลานน้ำพุโดยมีผู้หญิงตัวเล็กขาวๆนั่งอยู่ข้างๆแถมยังพยายามเอาน้มนมแนบแขนพี่เคย์อีกด้วย มันเป็นใคร!
"นี่เคย์สนใจเบบี้หน่อยสิ..นะๆ..หัดมามองหน่อยเร็วคนดีของที่รัก"ฉันถึงกับแบะปากให้กับสรรพนามที่ผู้หญิงคนนั้นแทนตัวเอง หน้าหมั่นไส้ชะมัด
"ออกไป"พี่เคย์ไม่ทำตามคำเรียกร้องของผู้หญิงคนนั้นและพูดเสียงต่ำเป็นเชิงบอกว่าถ้าไม่รีบออกไปเขาจะจับเธอโยนไปในลานน้ำพุ
"โห่เคย์อ้าาา....สนใจนึดนึงก็ไม่ได้ซิ!"ฉันขำออกมาเบาๆเมื่อยัยผู้หญิงคนนั้นเดินหน้าเหวี่ยงออกไปและได้โอกาสที่ฉันจะเข้าไปแทรก ฮ่าๆ
ฉันย่องเข้าไปอย่างเบาที่สุดขอแกล้งนิดนึงนะพี่จ๋าฉันหยิบเศษใบไม้มาเพื่อจะเอาไปแกล้งพี่เคย์ให้ตกใจและทำหน้าตลกๆออกมาแต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นไปตามคาดเมื่อพี่เคย์ดันเงยหน้ามองฉันก่อนอยู่แล้ว
"ทำอะไร"ฉันยืนนิ่งในมือที่ถือเศษใบไม้อยู่ก็ทำเป็นแอบไว้ด้านหลังหวังว่าคงไม่ทันได้มองหรอกนะ
"ป่าวนิ"ฉันทำหน้านิ่งก่อนจะค่อยๆนั่งยองลงบนพื้นหญ้าและเอาเศษใบไม้ทิ้งไป
"คิดจะแกล้งฉันด้วยเศษใบไม้เนี้ยนะ.."
"ใครแกล้ง...ไม่มี๊...มินแค่เห็นไส้เดือนมันวิ่งอยู่เลยอยากศึกษาวิธีการวิ่งของมันพอดีมินทำวิจัยการวิ่งของไส้เดือนอยู่หน่ะ^^'"
"ไส้เดือนบ้านเธอวิ่งได้ด้วยหรอ..ฉันพึ่งจะรู้"พี่เคย์มองหน้าฉันอย่างกวน..เออนั่นแหละแต่คือฉันก็หาวิธีโกหกไม่เจอแล้วจริงๆเลยได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อนและรีบลุกไปนั่งตรงข้ามพี่เคย์พร้อมกับกล่องคัพเค้ก
"นี่..มินเอามาให้แล้วครั้งนี้มินคิดสูตรพิเศษขึ้นมาเพื่อพี่เคย์โดยเฉพาะเลยนะ"พี่เคย์ทำหน้าไม่สนใจและก้มลงอ่านหนังสือต่อตอนนี้หน้าฉันเหลือ2ขีดเลยอะ...เย็นชาจริงๆ
"นี่ๆ...สนใจกันหน่อยสิไม่อยากรู้หรอว่ามินทำสูตรพิเศษมันคือรสอะไร"และพี่เคย์ก็ยังคงสนใจหนังสืออยู่เหมือนเดิมฉันเลยตัดสินใจลุกขึ้นและเดินจากไปแต่ทิ้งกล่องคัพเค้กไว้ที่พี่เคย์ฉันเดินไปแอบอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่ที่เดิมรอดูปฏิกริยาว่าพี่เคย์จะทำยังไงต่อแต่มันก็เหมือนเดิมคือพี่เขาไม่แม้จะหันมามองคัพเค้กของฉันเลย
"เสียใจนะเนี้ย"ฉันบ่นออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าคณะเรียนไปไม่กินก็เรื่องของเขาขอแค่ฉันได้ทำตามที่ตัวเองต้องการก็พอแล้ว
"เฮ้ไอ้เคย์"เคย์เหงยหน้าออกจากหนังสือเล่มหนาก่อนจะยกยิ้มตามสไตล์ของตัวเองเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของตนนั่งลงตรงข้าม
"ของใครวะ" 'โซ่' เพื่อนสนิทของเคย์เอ่ยถามเมื่อเห็นกล่องคัพเค้กวางอยู่หน้าตามันดูน่ากินมากๆสงสัยคงเป็นเด็กของเพื่อนรักซื้อมาฝาก
"เด็กแพทย์"เคย์ตอบแค่นั้นก็ก้มลงอ่านนั่งสือต่อโซ่เมื่อได้คำตอบแล้วก็พยักหน้าก่อนจะเปิดกล่องคัพเค้กออกและใช้นิ้วชี้จิ้มครีมสีขาวนุ่มเข้าปากตัวเอง
"เยสโคตรอร่อย...ฝากถามเด็กมึงทีว่าซื้อที่ไหนอร่อยสัสๆ"เคย์ถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นเพื่อนสนิทเกิดอาการดีดขึ้นมาแถมหน้าตายังคง ฟินกับคักเค้กตรงหน้าเสียจริงมันก็แค่คัพเค้กธรรมดาๆมันจะอร่อยสักแค่ไหนกันเชียว
"เวอร์ไป"เคย์เอ่ยทักโซ่เมื่อเห็นเพื่อนกำลังกัดกินคัพเค้กอย่างมูมมามจนใบหน้าหล่อๆของโซ่เปื้อนครีมไปหมด
"เห้ย..มันอร่อยจริงๆนะไม่เชื่อมึงลองชิมดิ"โซ่ยื่นคัพเค้กอีกอันส่งให้เขาแต่เคย์ส่ายหน้าปฏิเสธจนโซ่ถือเค้กรอเก้อ
"งั้นกูขอนะ"โซ่พูดขึ้นเคย์ก็ได้แต่พยักหน้าและก้มอ่านหนังสือต่อไป
ติ้ง-ติ้ง-ติ้ง
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ทำให้ฉันที่กำลังเดินกลับหอพักชะงักทันทีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความและก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อได้อ่านข้อความจบ
'ขอแสดงความยินดีคุณได้ผ่านการคัดเลือกการหานางแบบ'
"กรี๊ดดดดดด"ฉันกรีดร้องด้วยความดีใจพร้อมกับเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิมและเดินต่อไปอย่างอารมณ์ดีถึงแม้วันนี้จะแอบน้อยใจที่พี่เคย์เมินคัพเค้กของฉันแต่ก็ยังมีเรื่องดีๆให้ฉันได้ยิ้มอยู่ละน้า
ปีก!
"อ๊ะ...ขอโทษค่ะ"จังหวะที่ฉันกำลังเดินอยู่ฉันสะดุดก้อนหินจนทำให้ร่างของฉันเซไปข้างหน้าและไปชนกับใครไม่รู้แต่ที่รู้ๆคือกลิ่นน้ำหอม...มันคุ้นมากจริงๆ
"ซุ่มซ่ามจิง"ฉันเงยหน้าทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นหูและก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นใบหน้าที่ฉันหลงใหลอยู่ใกล้ๆจนรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน
"ขะ...ขอโทษค่ะ"ฉันรีบผละตัวออกมาจากอ้อมกอดของพี่เคย์ใช่พี่เคย์ฉันเซไปซบอกพี่เคย์หรออร้ายย
"เฮ้อ...ที่หลังเดินหัดดูข้างหน้าบ้างไม่ใช่เอาแต่มองรอบข้าง"ฉันทำหน้างงพี่เคย์รู้ได้ไงว่าฉันมั่วแต่มองรอบข้างอย่าบอกนะว่าพี่เคย์แอบมองฉันอยู่อะ
"พี่แอบมองมินอยู่ล่ะสิถึงได้รู้ว่ามินมั่วแต่มองรอบข้างจนทำให้สะดุดก้อนหินอ่ะ"ฉันมองหน้าพี่เคย์อย่างจับพิรุธแต่พี่เคย์กับใช้มือหนาๆของเขาเขกหัวฉันจนฉันร้องจ๊าก
"งื้อออ...มันเจ็บนะ!"ฉันเผลอตะคอกใส่พี่เคย์จนเขาทำหน้าตาดุใส่ฉันทันทีฉันเมื่อเห็นหน้าพี่เคย์ทำท่าไม่พอใจก็ได้แต่ก้มหน้าและเอ่ยคำขอโทษไป
"แล้วจะไปไหน..เย็นๆแถวนี้ยิ่งเปลี่ยวอยู่ไม่กลัวโดนฉุดไง"
"เป็นห่วงมินหรอ"
"เหอะ..อย่ามโน"
"โห่ไรอะ...เป็นห่วงมินก็พูดออกมาเหอะไม่ต้องทำหน้าเก๊กหรอก คริๆ"ฉันหัวเราะให้กับท่าทางของพี่เคย์หน้านิ่งนะแต่มือไม้กับอยู่ไม่สุขเกาแก้มตัวเองบ้างล่ะเขาหัวตัวเองบ้างล่ะ
"เพ้อเจ้อ"
"คือมินกำลังเดินกลับหอพักอ่ะ...ปกติจะนั่งวินเข้าไปแต่มันเย็นแล้ววินเลยไม่ค่อยมีเลยต้องเดินมานี่ไง"
"ตามมานี่แป๊บสิ"ฉันงงกับคำพูดพี่เคย์แต่ก็ยอมเดินตามเขาไปจนไปถึงหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งและพี่เคย์พาฉันตรงไปยังบิ๊กไบค์สีเขียวดำ
"ขึ้นรถ"ฉันเบิกตากว้าง...เขาจะไปส่งฉันหรอนี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
"จะขึ้นไม่ขึ้น...ตามใจฉันไปล่ะ"พี่เคย์บิดคัดเร่งเตรียมออกรถฉันที่พึ่งได้สติก็รีบวิ่งไปขวางทันที
"อย่าทิ้งมินไว้แบบนี้สิ"
"เรื่องมากจะขึ้นไม่ขึ้น!"
"ขึ้นๆ^^"ฉันรีบเดินอ้อมไปข้างหลังเพื่อเตรียมตัวขึ้นรถแต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าฉันใส่กระโปรงนี่สิมันนั่งค่อมไม่ได้อะ
"มะ...มินนั่งไม่ได้อะใส่กระโปรงแหะๆ"ฉันหันไปสะกิดแขนพี่เคย์เขาส่ายหน้าอย่างหงุดหงิดและก้าวลงจากรถเอาขาตั้งลงจนฉัน งุงงงแต่ไม่กี่วินาทีก็ทำให้ฉันตกใจเมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนแกร่งกำลังกอดรัดเอวฉันและยกตัวฉันขึ้น
"ว๊ายย"
"แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง!"พี่เคย์จัดท่าให้ฉันนั่งดีๆก็คือท่านั่งหันข้างและเขาก็ยอมถอดเสื้อหนังของเขามาพาดไว้ที่ขาของฉันกันลมพัดกระโปรงเปิด
"ขอบคุณค่ะ"ฉันเอ่ยขอบคุณพี่เคย์เขาพยักหน้าและขึ้นคล่อมบิ๊กไบค์เอาขาตั้งขึ้นและเร่งเครื่องออกตัวทันทีฉันมองแผ่นหลังกว้างอย่างยิ้มแย้มทำไมวันนี้ทำตัวดีจังฉันกำชับอ้อมแขนตัวเองที่กำลังกอดเอวหนาไว้แอบเลื้อยมือไปสัมผัสซิกแพ็กเบาๆ
"ขี่รถดีๆนะคะ"ฉันถึงหอพักอย่างปลอดภัยลงจากรถและไม่ลืมเอาเสื้อหนังคืนพี่เคย์เขาพยักหน้าและก็ขี่รถออกไปฉันจึงเดินขึ้นตึกไปด้วยหัวใจที่กระชุ่มกระชวยสุดๆ
- ผู้เขียน
