ในที่สุดมาร์คก็พามันนี่ออกมาได้มาจากห้องได้สำเร็จ แต่ก็ออกมาแบบร่างที่ที่เหมือนไร้วิญญาณ เพราะเดินเอื่อยเฉื่อยเรื่อยเปื่อยอย่างไม่มีความรู้สึก
“ทำตัวให้มันกระฉับกระเฉงหน่อย”มาร์คเอ่ยขึ้น เพราะเขาทนเห็นสภาพที่ไม่น่าดูชมของมันนี่ไม่ไหว
“คนมันมีความทุกข์จะให้ยิ้มได้อย่างไร”
“ทำไมต้องทุกข์เพราะคนอื่น ในขณะที่คนอื่นไม่เห็นทุกข์ร้อนเลย”
“นายไม่เข้าใจความรู้สึกเราหรอก”มันนี่หยุดเดินทันที เพราะสภาพจิตใจของเขาตอนนี้ไม่พร้อมที่จะทำอะไร
“เรื่องมันผ่านมาแล้วอย่าไปคิดถึงมันเลย ให้มันจบไปเถอะเริ่มต้นใหม่ดีกว่า”
“นายรู้ได้ไงว่าเราทุกข์เรื่องอะไร”มันนี่จ้องตาของมาร์คเพราะเขาก็สงสัยเหมือนกันว่ารู้ได้ไง
“ไม่ต้องมามองเราอย่างนั้นเลย เอาเป็นว่าเรารู้ก็แล้วกัน แต่ที่เราไม่อยากพูดเพราะมันจะกระทบความรู้สึกของนายเข้าใจไหม”
มันนี่ไม่พูดอะไรต่อได้แต่ยืนนิ่งๆถึงแม้เขาจะสงสัยว่ามาร์ครู้ได้อย่างไง แต่เนื่องด้
