“เหม่ยเหมยเป็นหญิงต่ำต้อย ความคิดความอ่านอ่อนด้อย แต่สิ่งหนึ่งที่แจ้งใจคือ คุณชายกับข้าคงมีวาสนาต่อกัน หากไม่ใช่ชาตินี้ก็คงเป็นเรื่องในอดีตนานมาแล้ว...” นางหยุดกล่าวเพื่อกระตุ้นความอยากรู้ของเขา
“ช่างเล่นลิ้นและยั่วยวนให้ข้าอยากหลงเสน่ห์เจ้าเหลือเกิน”
ไป๋หลิวหยางรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาพึงใจสตรีนางนี้ แต่เหมือนใจถูกมอมเมาจากบางสิ่งที่ยังไม่รู้แน่ชัด สติเขาดับๆ ติดๆ อาการเช่นนี้ทำให้เขาคลางแคลงใจ
“ข้าคงดื่มเหล้าและขนมหวานพวกนี้มากเกินไปถึงได้มึนงง และอยาก...เอ่อ...” ชายหนุ่มไม่อาจกล่าวต่อ ร่างกายเขาคึกคัก อารมณ์ทางเพศพุ่งสูงจนอยากข่มเหงสตรีตรงหน้า
“อย่าให้ข้าเหมือนคนที่ต้องอยู่ในบ่วงรักและราคะเพียงคนเดียว ได้โปรดร่วมอภิรมย์กับข้าเถิด...เหม่ยเหมย” ไป๋หลิวหยางกล่าวและยื่นจอกเหล้าให้นาง
“ข้าเป็นคนคออ่อน เกรงจะทำเรื่องน่าละอายต่อท่าน”
“อย่ากลัวไปเลย มีข้าอยู่ทั้งคนย่อมดูแลสาวงาม
