-เวลาต่อมา-
“คุณพอร์ชปล่อยเลย! ทำไมเป็นคนแบบนี้คะ!” ฉันตีมือที่กำลังแปลงร่างเป็นปลาหมึกรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ นี่สามทุ่มอยู่เลยนะจะรีบไปไหนแถมตอนนี้ก็ยังอยู่ในห้องครัวด้วย อย่างที่เขาบอกไว้ตั้งแต่ทีแรกนั่นแหละ จะสอนตำส้มตำซึ่งตอนนี้มันเวลาพักผ่อนไร้สาระมากมายมาสอนอะไรเวลานี้ พรุ่งนี้ก็วันหยุดสอนพรุ่งนี้ก็ได้ไหมล่ะ
“ก็จะจับมือไงเดี๋ยวเธอลงน้ำหนักมือไม่ถูก” คุณพอร์ชบอกแต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่มือที่จับมือฉันไว้แต่มันเป็นอีกข้างต่างหากลูบเอวลูบสะโพกฉันอยู่นั่น แล้วยังเอาคางมาเกยที่ไหล่ฉันด้วย นี่อีหวานไม่อยากตำส้มตำแล้ว อยากตำอย่างอื่นมากกว่า อร้าย~ พูดไรออกไป ฮ่า ๆๆ
“เอามือซ้ายออกไปจากสะโพกหวาน”
“ไม่เอามือมันว่าง เร็วเถอะน่าหั่นมะเขือเทศใส่ลงไป” คุณพอร์ชยังดื้อด้านเหมือนเคยฉันเลยต้องรีบเรียนรู้วิธีตำส้มตำอย่างเร่งด่วนเพื่อให้การสอนที่น่าขนลุกครั้งนี้จบลงเร็ว ๆ
“ตำแรง ๆ” คุณพอร์ชกระซ
