ข้าก็แค่แม่ค้าขายสมุนไพร

ทะลุมิติหรือฝัน

ฉันชื่อไพลินอายุสามสิบเอ็ดปีเป็นหม้ายสามีตายนั่นคือสิ่งที่ฉันบอกกับลูกสาวตัวน้อย แม้จะรู้สึกผิดที่ต้องโกหกฉันก็ยอมเพราะฉันไม่อยากให้ลูกน้อยรู้สึกเป็นปมด้อยและเสียใจหากเขาได้รับรู้ว่าผู้เป็นพ่อไม่ต้องการ ฉันท้องตั้งแต่ยังเรียนมหาลัยอยู่เลย ฉันรู้จักผู้ชายคนนั้นคนที่เป็นพ่อของลูกตอนอายุสิบเก้าปีฉันและเขาก็ไม่ได้สนิทกันเท่าใดนักเป็นเพียงฉันเองที่แอบรักผู้ชายคนนี้อยู่ตั้งสองปี จนกระทั่งวันหนึ่งฉันไม่คิดว่างานวันเกิดของตัวเองตอนอายุครบยี่สิบเอ็ดปีจะเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันต้องเสียใจและจดจำความอัปยศนี้ไปตลอดชีวิต งานวันเกิดของตัวเองแท้ๆ แต่ดันโดนเพื่อนกลั่นแกล้งและมอมเหล้ามิหนำซ้ำยังถูกคนที่แอบชอบข่มขืน จากเหตุการณ์ในวันนั้นฉันและเขาก็ไม่ได้สานต่อความสัมพันธ์ใดๆ กันอีกเลยเพราะเขามักจะหลบหน้าฉันตลอดเวลาจนเวลาผ่านไปเกือบสองเดือนฉันถึงรู้ว่าตัวเองท้อง และฉันได้ไปปรึกษากับเพื่อนสนิทว่าควรทำยังไงดี เพื่อนก็แนะนำให้ไปบอกพ่อของเด็กเสีย แต่ไอ้ชั่วนั่นมันไม่ยอมรับและทิ้งเงินไว้ให้ฉันไปทำแท้ง นั่นแหละคือจุดจบชีวิตนักศึกษาของฉันและฉันก็ต้องหยุดเรียนกลางครัน โชคดีที่พ่อแม่ของฉันไม่อยู่แล้ว หากว่าพวกท่านยังอยู่คงจะเสียใจและผิดหวังกับลูกคนนี้เป็นอย่างมาก หลังจากหยุดเรียนไปแล้วฉันก็ได้ผันตัวไปเป็นแม่ค้า ด้วยความสวยเก่งและมีโชคในเรื่องค้าขาย ฉันที่เป็นทั้งนายหน้าขายที่ดิน ขายทั้งบ้านและขายเครื่องสำอาง ขายๆๆ ฉันขายทุกอย่างที่ทำเงินได้ยกเว้นขายตัวนะคะ จนตอนนี้ฉันมีเงินทองมากมายในช่วงเวลาไม่ถึงสิบปี นี่ฉันเป็นเศรษฐีอายุน้อยร้อยล้านได้เลยนะเนี่ยคิกๆ [ไม่ถึงขนาดนั้น] และฉันก็ยังมีลูกสาวที่เติบโตมาอย่างงดงามและจ้ำม่ำน้องแทนแทนสาวน้อยวัยเก้าขวบเธอคนนี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉันโดยแท้ โอ๊ะ! ฉันพล่ามากไปแล้วคงต้องรีบทำกับข้าวแล้วล่ะ เพราะถึงเวลาที่แทนแทนจะเลิกเรียนแล้ว สำหรับแทนน้อยเรื่องกินคือเรื่องใหญ่จริงๆ ฉันรีบมากเลยจนไม่ได้ถอดเครื่องประดับออกเลยสักชิ้น จนกระทั่งได้ยินเสียงเจ้าตัวยุ่งเจื้อยแจ้วอยู่หน้าบ้านนั่น

“กลับมาแล้วเหรอแทนน้อย”

“กลับมาแล้วค่า คุณแม่ทำอะไรอยู่คะ”

เพราะสายตาที่มัวแต่จับจ้องอยู่กับเจ้าตัวเล็กเธอถึงไม่ได้ระวังมือของตัวเอง…

ฉับๆ “โอ้ยย!”

“มะ...แม่เป็นไรอ่ะ!” แทนแทนน้อยร้องถามผู้เป็นแม่ทั้งยังรีบวิ่งไปหาคุณแม่ที่อยู่ในครัวทันที

“แค่มีดบาดนิ้วเองลูก ดูสิ...เลือดเปื้อนแหวนหมดเลย” หึๆ บ้าแล้วฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ โดนมีดบาดนิ้วแท้ๆ ฉันยังมีกะใจมาห่วงแหวนอีกนะ

แทนแทนตัวน้อยเห็นแบบนั้นก็เข้ามาช่วยถอดแหวนออกให้คุณแม่อย่างไว

“ไหนคะแม่ขอลูกดูแผลหน่อย มามาลูกถอดแหวนออกให้ก่อน โอ๊ะ! อูยยย เจ็บเจ็บ อ่า...เจ้าแหวนนี่ท่าจะชอบดื่มเลือดเนาะ กินเลือดแม่ไม่อิ่มหรือไงเนี่ย ฮึ่ยยย” แทนแทนน้อยบ่นตามประสาเด็กขี้บ่น

“เออ ทะเลาะกับแหวนก็ได้ด้วยเก่งนะเราอ่ะ แทนก็มาทำแผลก่อนลูกไม่ต้องไปสนแล้วแหวนนั่น”

และนี่คือจุดเริ่มต้นของชีวิตสองแม่ลูกแม้แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้เอะใจอะไรเลยสักนิด ก็ใครจะไปคิดว่ามันจะมีเหตุการณ์ที่พิลึกพิลั่นพรรค์นั้นเกิดขึ้นกับพวกเขาสองแม่ลูกกันเล่า

ดึกดื่นคืนนั้นเมื่อสองแม่ลูกได้เข้านอนแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้นกับสองแม่ลูกคู่นี้

“อืม...ทำไมรู้สึกอุ่นๆ วูบวาบที่ท้องน้อยแบบนี้เนี่ย แทนแทนตื่นได้แล้วเดี๋ยวสายไปโรงเรียนนะลูก” ไพลินรู้สึกตัวและตื่นขึ้นเป็นปกติที่เธอจะปลุกลูกสาวในยามเช้าทุกวันพอเรียกเจ้าตัวน้อยเสร็จเธอก็ไปทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองอย่างที่เคยทำ แต่ทันทีที่เปิดประตูหน้าบ้านเท่านั้นแหละแม่เอ๊ย

“ช..เชี่ย!! มันที่ไหนละเนี่ยหรือเราจะฝันไป นี่ฉันยังไม่ตื่นใช่ไหมหรือมันอาจจะเป็นฝันซ้อนฝัน” ไพลินพูดกับตัวเอง ก็จะไม่ให้เธอตกใจได้ยังไงเปิดประตูออกมาแทนที่จะเจอะเจอหน้าบ้านแบบปกติเช่นทุกวันแล้วอะไรกันเนี่ย ทั้งป่า ภูเขาและน้ำตก มันไม่จริงใช่ไหมนี่ฉันยังฝันอยู่ใช่ไหมไพลินยังตั้งคำถามให้กับตัวเองอยู่อย่างนั้น

“นายหญิง ยินดีต้อนรับนายหญิงสู่มิติแห่งนี้ขอรับ”

เสียงที่ลอยเข้ามาในโสตประสาททำให้ไพลินชะงักแล้วหันไปมองตามเสียงที่ได้ยินเพราะไม่แน่ใจว่าตัวเธออาจจะเพียงหูแว่วไป แต่กลับไม่เป็นอย่างที่เธอคิดเพราะมันไม่ใช่แค่เสียงแต่เป็นผู้ชายที่แต่งตัวประหลาดรูปร่างสูงใหญ่ตัวเป็นๆ มายืนจังก้าห่างจากตัวเธอไม่ไกลนัก ‘หือ เอาแล้วไงล่ะนายหญิงอะไรกันแล้วคำพูดแปลกๆ นั่นอีกเล่า โอ้ย! ไพลินอยากจะบ้าตาย’

“นายหญิงคงยังสับสนอยู่ ได้โปรดฟังข้าก่อนนะขอรับ”

‘แล้วฉันหนีได้มั้ยล่ะปัดโธ่! ก็ที่นี่มันมีแต่ป่าแต่เขาทั้งนั้น’ ไพลินถึงจะยังมึนงงอยู่แต่ในใจก็ยังอดแขวะผู้ชายประหลาดคนนี้ไม่ได้อยู่ดี “อืม...ฉันฟังอยู่คุณพูดมาได้เลย” ไพลินคิดว่าตัวเองไม่สามารถจะทำอะไรได้แล้วจึงต้องจำใจให้ชายหนุ่มคนนี้อธิบายเรื่องต่างๆ ให้ฟังและก็ได้ใจความว่า ผืนดินที่เธอยืนอยู่ตรงนี้มันคือมิติสถานที่ที่อยู่ในแหวนวงที่เธอกำลังสวมอยู่ มันจะแฟนตาซีเกินไปแล้วไหม มันไม่ใช่ความฝันเลยสักนิดแต่เธอได้ถูกดูดเข้ามาในอีกมิติเสียอย่างนั้น มิติที่อยู่ในรูปแบบของแหวน...แหวนวงโปรดที่เธอได้ทำพันธะครอบครองเป็นเจ้าของโดยบังเอิญตอนโดนมีดหั่นนิ้วตัวเองสินะ แล้วเธอก็โดนดูดเข้ามาที่นี่จริงๆ มาพร้อมกับบ้านทั้งหลัง จะคิดให้ถูกต้องคือสิ่งของที่เป็นของเธอจะถูกดูดเข้ามาในมิติทั้งหมดมันน่าเหลือเชื่อที่สุดเลย ตามที่ชายหนุ่มคนนี้ได้เล่ามานั้นตัวฉันไพลินคนนี้ก็คือผู้สืบทอดมิติและแหวนจะเลือกผู้ครอบครองเอง แต่มันน่าแปลกก่อนที่จะเข้านอนจนหลับไป เธอจำได้ว่าไม่ได้สวมแหวนหรือเครื่องประดับใดๆ เลยแล้วมันมาอยู่บนนิ้วของเธอได้ยังไง อ้อลืมไปขนาดตัวเธอยังถูกดูดเข้ามาอยู่ในมิติของแหวนได้เรื่องอื่นก็ถือว่าจิ๊บๆ แล้วล่ะ ใช่ไหม?

ไพลินเหม่อมองรอบๆ ตัวอย่างตะลึง แม่เจ้าที่เห็นเป็นภูเขาและธารน้ำตกนั้นมันไม่ใช่เมืองนะแต่มันคือมิติที่เธอเป็นเจ้าของ ตามที่ชายหนุ่มคนนี้ได้เล่าให้ฟังอะนะ

ชายหนุ่มร่างใหญ่คนนี้ได้แนะนำตัวเองว่าเขาเป็นสัตว์อสูร สัตว์อสูรหรือ? เธอก็เคยได้อ่านนิยายมาบ้างมีแต่นิยายเทพเซียนเท่านั้นแหละที่จะมีสัตว์อสูร ส่วนชายหนุ่มผู้นี้มีนามว่าต้าฝูเขาเป็นสัตว์อสูรระดับเซียน สัตว์อสูรเมื่อได้บำเพ็ญตะบะจนแก่กล้าถึงระดับเซียนก็จะสามารถใช้ร่างแปลงของมนุษย์ได้แฟนตาซีสุดๆ ว่ามั้ย โอ้ว! สติมาสติแม่มา...ไพลินได้แต่เรียกหาสติของตัวเองอยู่ภายในใจ

เมื่อตั้งสติได้ดีแล้วและได้รู้เรื่องราวต่างๆ พอประมาณเธอก็ยังรับรู้อีกว่าจะไม่สามารถกลับไปยังโลกเดิมได้อีกแล้วเธอจะต้องทำยังไงต่อล่ะทีนี้จะกลับก็กลับไม่ได้ ว่าแต่เธอลืมบางอย่างไปหรือเปล่านะไพลินครุ่นคิด เหมือนมีบางอย่างที่ทำให้จิตใจของเธอไม่สงบมันรู้สึกวูบโหวงแปลกๆ เหมือนขาดอะไรบางอย่างไป ‘แล้วมันคืออะไรกันล่ะ?’