ตระกูลไป๋/แอบพบเจอ NC
2643 คำ
บนโลกประหลาดใบนี้มีผู้คนอาศัยอยู่สามหมู่เหล่า...
แดนล่าง...คือผู้คนที่อาศัยอยู่ดินแดนด้านล่าง เช่นตระกูลหลงเป็นต้น…
แดนกลาง...คือผู้คนที่อาศัยอยู่ยังแดนเซียน ส่วนมากผู้คนที่มีปราณเซียนจะใช้ชีวิตกันที่นี่เพื่อฝึกฝนจนสำเร็จ แล้วก็จะสามารถขึ้นไปสู่แดนเทพได้…
แดนบน...เป็นชื่อที่ใช้เรียกขานแดนเทพหมายถึงผู้คนที่ฝึกฝนจนตัดผ่านปราณเทพแล้วเท่านั้นจึงจะมีโอกาสขึ้นมายังแดนบนเพื่ออยู่อาศัยและสร้างครอบครัวที่นี่ได้ และเด็กที่เกิดบนนี้ก็สามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้แม้จะมีพลังปราณเพียงน้อยนิดก็ตาม
ในแต่ละดินแดนความหนาแน่นของปราณธรรมชาตินั้น ช่างแตกต่างกันมากมายเหลือเกิน ดินแดนด้านล่างปราณธรรมชาติไม่ได้หนาแน่นมากมายนัก ผู้ฝึกปราณจึงต้องอาศัยโอสถและของวิเศษเป็นตัวช่วย หากจะฝึกฝนให้ถึงปราณเทพนั้นเป็นไปไม่ได้เลย พวกเขาจึงต้องอาศัยแดนเซียนซึ่งมีปราณธรรมชาติหนาแน่นขึ้นมาอีกเล็กน้อยและผสมผสานกับการใช้ของวิเศษพวกเขาถึงจะมีโอกาสฝ่าฟันให้ตัดผ่านปราณเทพได้ ส่วนแดนเทพนั้นคำร่ำลือว่างดงามยิ่งนักดั่งสรวงสวรรค์บนดินก็มิปาน ทั้งปราณธรรมชาติก็หนาแน่นเหลือคนานับ
เมื่อกล่าวถึงคนแดนล่างก็เหลืออีกแค่สิบวันก่อนจะถึงวันแต่งงานของบุรุษผู้สืบทอดตระกูลหลงที่ยิ่งใหญ่ นับว่าเป็นงานมงคลที่ถูกเล่าลือกันไปต่าง ๆ นานาของผู้คนในแคว้นนภาเลยทีเดียว มีทั้งดีบ้างร้ายบ้างแตกต่างกันไป บ้างก็ว่า..เจ้าสาวเป็นแค่แม่ค้าขายผักและผลไม้ช่างไม่คู่ควรกับคุณชายรองสักนิด บ้างก็ว่า..นางเป็นเพียงเด็กกำพร้าไม่มีที่มาที่ไปไร้ซึ่งสกุลหนุนหลังนานาจิตตังกันไป...
“สหายเจ้าเดินไปเดินมาจนข้าปวดหัวไปหมดแล้วนะ” คุณชายเกาบ่นให้เทียนหรงสหายรักของเขา ‘ก่อนแต่งงานเขาจะเดินงุ่นง่านเช่นนี้หรือไม่นะ การแต่งงานมันต้องวุ่นวายขนาดนี้เลยหรือ’ เกาฉีหลินคิดพลางนั่งมองสหายที่กำลังเดินไปเดินมา ทำเอาเขาเวียนหัวแล้วนั่น หากถึงคราวของเขาบ้างมันจะเป็นแบบนี้หรือไม่นะ
“เสี่ยวฉีเจ้าไปบอกอันอันให้ข้าทีข้าต้องการพบอาหลิน ข้าไม่ได้พบนางมาหลายวันแล้วนะ ไม่เข้าใจจริง ๆ เราสองคนก็เปรียบดั่งคนเดียวกันแล้วเหตุใดท่านแม่ต้องกีดกันข้ากับนางด้วย แค่จะขอพบหน้าสักนิดให้หายคิดถึงก็ยังไม่ได้เลย เจ้าว่าพวกเขาทำเกินไปหรือไม่”
“มันเป็นธรรมเนียมนะเสี่ยวเทียน อย่างน้อย ๆ เจ้าก็ต้องปฏิบัติตามบ้างนะสหายเพราะว่าเจ้ากับนางข้ามขั้นตอนกันไปมากโขแล้ว”
“ไม่ได้หรอก อีกตั้งสิบวันข้าทนไม่ไหวหรอก” ฮื่อ..ก็เขาคิดถึงนางจริง ๆ นี่ หากไม่ได้นอนกอดนางเขาก็นอนไม่หลับ ‘อาหลินเจ้าจะเป็นเหมือนพี่หรือไม่นะคนดี’
“แต่ก่อนเจ้ายังทนอยู่ได้โดยไม่มีสตรีข้างกายด้วยซ้ำ ข้าเองก็รักอันอันมากแต่ข้ายังห่างนางได้เป็นเดือน ๆ ไม่เห็นจะมีอาการงุ่นง่านอย่างเจ้าเลย”
“ก็เจ้ากับอันอันยัง โอ...ไม่ ๆ มันไม่เหมือนกัน น้องสาวข้ายังเด็กอยู่”
“หึ ๆ ๆ เดือนหน้านางก็ปักปิ่นแล้ว พอพิธีเสร็จปุ๊บข้าจะสู่ขอนางทันที”
“เกาฉีหลิน เจ้า เจ้า”
กลับขึ้นไปสู่แดนบนบ้าง...
จากดินแดนด้านล่างแห่งนี้ก็ขึ้นสู่ดินแดนด้านบนที่ผ่านแดนเซียนขึ้นไปอีก ที่นี่คือดินแดนของเหล่าเทพ พวกเขาไม่ใช่เทพที่แท้จริงหรอก แต่เป็นเหล่าผู้คนที่ฝึกฝนจนตัดผ่านปราณเทพมาแล้ว การใช้ชีวิตนั้นไม่ได้แตกต่างจากผู้คนในแดนอื่น ๆ เลย แต่อายุขัยของพวกเขาต่างหากที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง เพราะแต่ละคนนับอายุได้เป็นหมื่น ๆ ปีทีเดียว เพื่อจะมีอายุที่ยืนยาวแล้วผู้คนในแดนล่างจึงขยันหมั่นฝึกปราณกันอย่างเอาเป็นเอาตาย อย่างน้อย ๆ ก็เพื่อจะตัดผ่านปราณเซียนให้ได้เสียก่อน แล้วจะได้อายุขัยที่เพิ่มขึ้นมาถึงหนึ่งพันปีแล้วรูปลักษณ์ก็จะยังคงอยู่เช่นเดิมตลอดกาล..มันดีแบบนี้เองใช่ไหมล่ะช่างเป็นโลกอีกใบที่น่าพิศวงยิ่งนัก และจะเห็นว่าพวกเขาเหล่านั้นไม่ได้ฝึกปราณเพื่อทำสงครามแต่ฝึกฝนเพื่อจะมีอายุที่ยืนยาวต่างหาก...
หุบเขาเหมันต์...
“นายท่านเราได้รับรายงานมาจากแดนล่างแล้วขอรับ คุณหนูกำลังจะเข้าพิธีแต่งงานแล้วนะขอรับ”
“แต่งงาน!! เห็นไหมท่านพี่ท่านมัวแต่ห้ามข้าไม่ให้ไปพบลูก ข้าเฝ้ารอนางมาเป็นหมื่นปีแล้ว กว่าท่านจะดึงนางกลับมาได้มันไม่ได้ง่ายนะเจ้าคะ ท่านบอกแต่จะให้นางปรับตัวก่อนสักหนึ่งปีเป็นอย่างไรล่ะทีนี้ ปรับตัวแบบไหนกันมายังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำนางก็จะเป็นของผู้อื่นไปแล้ว โธ่ลูกแม่..แม่ยังไม่ทันได้กอดเจ้าหอมเจ้าให้ชื่นใจเลยนะเพราะพ่อของเจ้าคนเดียวเลย”
“น้องหญิงอย่าเพิ่งโวยวายไปสิ นางเองก็คงจะมีเหตุผลบางอย่างหรืออาจจะเป็นเพราะนางหลงรักบุรุษผู้นั้นมากเป็นแน่”
“เหตุผลอะไรกัน รักอะไรกัน แล้วเสี่ยวจวินของข้าล่ะ เขาจะไม่หัวใจแตกสลายหรอกหรือเจ้าคะ ข้าหรือก็อุตส่าห์วางแผนการแต่งงานไว้ให้นางกับเสี่ยวจวินแล้วแท้ ๆ”
หึ ๆ ๆ ที่โวยวายนี่เพราะเรื่องของเสี่ยวจวินหรอกหรือแม่ลูกคู่นี้ช่างนิสัยขี้โวยวายเหมือนกันยิ่งนัก
“เสี่ยวจวินไปเกี่ยวอะไรกับหลินเออร์ล่ะเขาก็ไม่ได้ชอบนางเสียหน่อย”
“จะเป็นไปได้อย่างไรเจ้าคะเสี่ยวจวินดูท่าทางแล้วเหมือนบุรุษที่กำลังมีความรักเลย เหมือนเขากำลังเฝ้ารอใครสักคนแม้แต่การฝึกฝนที่หนักหนานั่น เพื่อที่จะผ่านปราณเซียนและตัดผ่านปราณเทพให้ได้เขาก็ทำเพื่อใครคนนั้น หากไม่ใช่หลินเออร์แล้วจะเป็นใคร เสี่ยวจวินไม่เคยพบปะกับสตรีที่ไหนเลยข้าสืบมาแล้ว”
จะบอกนางดีไหมหนอหรือรอให้นางรู้เอง แต่หากนางจะรู้ก็มันก็คงจะอีกนาน ฮ่า ๆ ๆ ๆ
พรึ่บ!
“อ้าว..น้องหญิงนั่นเจ้าจะไปไหนหรือ เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ”
“ฮึ! ไม่คุยกับท่านพี่แล้ว ข้าจะไปเตรียมสินเดิมให้กับลูกสาวของเรา เราจะปล่อยให้นางอับอายโดยไม่มีตระกูลหนุนหลังได้อย่างไร พรุ่งนี้เราจะลงไปยังแดนล่างกัน ท่านห้ามขัดใจข้าและอย่าได้คิดที่จะกีดกันข้าอีก” ตอนนี้ในหัวของลี่จูคิดถึงเรื่องของลูกสาวและว่าที่ลูกเขย นางอยากจะเห็นหน้าบุรุษผู้นั้นเหลือเกินว่าจะสู้เสี่ยวจวินของนางได้หรือไม่
“ใครจะขวางเจ้ากันน้องหญิงพี่ก็คิดถึงนางเหมือนกันนะ” ที่ไม่ลงไปหานางใช่ว่าไม่ห่วง แต่เพราะเตรียมทุกอย่างไว้ให้นางแล้วต่างหาก คิดว่านางจะไม่ลำบากและจะปลอดภัยเมื่ออยู่ในมิตินั่น ขอแค่นางตั้งใจฝึกฝนภายในหนึ่งปี นางก็จะสามารถตัดผ่านปราณเซียนได้อย่างไม่ยากเย็นส่วนเรื่องลูกเขยเขาก็ไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วปานนี้ หยกสื่อสารก็มีให้ทำไมนางไม่รู้จักใช้มันนะ...
“อาฟ่านเตรียมสัตว์อสูรหนึ่งร้อยตัว พรุ่งนี้ข้าจะไปทักทายลูกเขย”
“จะเอาสัตว์อสูรไปทำไมขอรับนายท่าน” องครักษ์หนุ่มถามด้วยความสงสัย
“ก็แบกขนสินเดิมเจ้าสาวยังไงเล่า”
“เราก็มีแหวนมิติไว้ใส่ของแล้วนี่ขอรับ”
“นี่อาฟ่าน..เจ้าโง่หรือยังไง หากเก็บของไว้ในแหวนมิติใครจะมองเห็นสินเดิมของเจ้าสาวล่ะ สินเดิมของเจ้าสาวมันต้องอวดจำเอาไว้”
“ข้าน้อยไฉ่ฟ่านเข้าใจแล้วขอรับนายท่าน” แต่สัตว์อสูรตั้งร้อยตัวเลยนะขอรับ นายท่านคงไม่ได้คิดจะไปถล่มแดนล่างหรอกนะ เฮ้อ…
“ดี ๆ เจ้าไปจัดการได้แล้ว”
“ขอรับนายท่าน” ข้าน้อยรู้ว่าท่านพึงใจในตัวลูกเขยคนนี้ไม่น้อยใช่มั้ยขอรับ... ไฉ่ฟ่านเอ๋ย ตอนนี้เจ้าอ่านใจเจ้านายเก่งขึ้นแล้วนะ หึ ๆ
กลับมายังแดนล่าง...ค่ำคืนอันเงียบสงบภายในเรือนวายุ...
พรึ่บ! “ไหนว่านอนไม่หลับเมื่อไม่ได้นอนกอดข้ายังไงล่ะ ยังไม่ทันแต่งก็เริ่มโกหกข้าแล้วนะอาเทียน” ไป๋ลี่หลินพยายามอย่างหนักที่จะสอดตัวเข้าใต้ผ้าแพรผืนบาง เพราะกลัวว่าคนที่กำลังนอนหลับอยู่จะตื่นขึ้นมา นางแค่คิดถึงเขาโหยหาอ้อมกอดและกลิ่นกายของเขา ความคิดถึงนี้มันไม่เคยรุนแรงเช่นนี้มาก่อนเลย เหมือนว่านางจะขาดกลิ่นกายของเขาไม่ได้ ลี่หลินนึกขำตัวเองที่ทำตัวเหมือนคนโรคจิตแบบนี้ นางก้าวขึ้นไปนอนเคียงร่างหนากำยำ มือบางเรียวสอดลอดผ่านชายโครงสู่อกหนา ปากน้อย ๆ กดจูบลงบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของผู้เป็นที่รักระคนคนึงหา
หมับ!
“อาหลิน เจ้าคิดจะลักหลับพี่หรือ” เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาอย่างสะกดกลั้นไม่ไหว
“อาเทียน ท่านยังไม่หลับหรือ หรือเป็นเพราะข้าปลุกท่านให้ตื่น ขออภัยที่ข้ามารบกวนเวลานอน…”
“ฮืมม...อาหลินปลุกพี่แล้วเจ้าต้องรับผิดชอบรู้ไหม” เทียนหรงรู้สึกว่าหัวใจของเขามันกำลังพองแน่นคับอกที่รู้ว่านางก็คิดถึงเขาเช่นกัน ความโหยหาที่สั่งสมมาหลายวันกำลังจะผลิดอกออกผล เขาพลิกกายกลับเพื่อเผชิญหน้ากับนางผู้เป็นที่รัก
“เจ้าคิดถึงพี่หรือไม่อาหลิน” เขาถามโง่ ๆ ออกไปทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ หากไม่คิดถึงมีหรือนางจะแอบมาหาเขา
“อือ...ข้าคิดถึงท่านอาเทียน คิดถึงมากด้วย”
“พี่ก็คิดถึงเจ้าคนดี พี่จะกอดจะจูบเจ้าให้หายคิดถึงเลย” เทียนหรงไม่ได้แค่พูด เขาพลิกตัวอีกครั้งเพื่อกดนางไว้ใต้ร่างแกร่ง ปากหนากดจูบลงบนเรียวปากน้อย ๆ ของนางอย่างโหยหา มันไม่ได้รุนแรงแต่กลับเรียกร้อง ลิ้นเรียวร้อนแทรกผ่านริมฝีปากนางลิ้นบางก็ตอบรับทันทีทั้งตวัดพันเกี่ยวและดูดดึงอย่างยั่วเย้า สองหนุ่มสาวแลกจูบอันดูดดื่มอยู่เนิ่นนานจน...
อือ..เสียงอื้ออึงส่งผ่านลำคอออกมาทำให้เขารู้ว่าลมหายใจของนางเริ่มจะขาดหาย เทียนหลงผละออกเล็กน้อยเพื่อมองริมฝีปากบางที่เริ่มบวมเจ่อเพราะรสจูบอันร้อนแรงเมื่อครู่นี้ จากนั้นเป้าหมายก็เปลี่ยนผันปากร้อนร้ายเลื่อนไหลสู่ลำคอระหง นิ้วมือใหญ่ก็ไม่หยุดนิ่ง ยังคงลูบไล้ฟอนเฟ้นไปทั่วกายงามพร้อมกับชุดบางเบาที่นางสวมใส่ก็ถูกปลดออกไปอย่างง่ายดาย ลี่หลินถูกทรมานด้วยฝ่ามือหนา ลิ้นร้ายร้อนก็ยิ่งแล้วทั้งหยอกเย้าโลมเลียและดูดดึงปลายถันงามสลับข้างไปมา นั่นยิ่งทำให้กายสาวสั่นเทิ้มด้วยความกระสันเสียว
“อา..อาเทียนอย่าทรมานข้านักเลย”
“หากเจ้าลืมตามองพี่ เจ้าก็จะเห็นว่าพี่ก็ทรมานเช่นกันอาหลินแต่พี่จะไม่รีบร้อนคนดีเพราะค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล”
แม่นางน้อยลี่หลินก็ช่างเชื่อฟังเขายิ่งนักนางลืมตามองร่างแกร่งที่ตอนนี้ไร้ซึ่งอาภรณ์ติดกายเช่นกัน ร่างกายที่งดงามกำยำสมส่วนทำให้นางถึงกับมองเพลิน แต่พอสายตาเลื่อนต่ำลงที่กลางกายแกร่ง ถึงกับทำให้ลมหายใจของนางสะดุด กระทั่งกลืนน้ำลายก็ฝืดคอ ความหนั่นแน่นใหญ่โตนั่นกำลังชี้หน้านางอย่างหาญกล้า...
“โอ้วว..อาเทียน มันช่าง...” แค่นั้น..นางกล่าวได้แค่นั้นก็โดนเขาบุกรุกส่วนสงวนกลางกายสาวแล้ว นิ้วเรียวร้อนแทรกลึกเข้าสู่กลางกายที่ฉ่ำชื้นและเริ่มขยับช้า ๆ เพื่อจะทรมานนางและเริ่มเร็วขึ้นแรงขึ้นจนนางไม่อาจจะทนไหว พระเจ้า..นางไม่ไหวแล้วจริง ๆ อื้อออออ... มือน้อยขยุ้มที่นอนเอาไว้แน่นเพื่อลดทอนความเสียวกระสัน
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา ซี๊ดดด อาเทียนได้โปรดข้าต้องการท่าน อ๊าาาา อือออ” นางหายใจหอบระคนจะหมดแรงเพราะเขาเพิ่งจะทำให้นางได้สุขสมด้วยนิ้วอันร้ายกาจนั่น
เทียนหรงวาดหวังว่าจะให้นางอันเป็นที่รักได้สุขสมหลาย ๆ ครั้งนั่นจะยิ่งทำให้เขาพอใจมาก เขาจับนางคว่ำหน้าแล้วจัดให้นางอยู่ในท่าคลานเข่าแล้วเป่าลมร้อนรดที่ต้นคอระหงพร้อมกระซิบเสียงกระเส่าข้างใบหู
“ต่อไปจะเป็นของจริงแล้วนะอาหลิน อืมม...” มือใหญ่จับสะโพกนางไว้แน่นเพื่อส่งกายแกร่งร้อนอันใหญ่โตสอดแทรกผ่านความฉ่ำชื้นกลางกายสาว อื้มมม..ชี๊ดดด เสียงครางฮืมฮัม ผ่านลำคอหนา เพราะข้างในของนางทั้งอุ่นร้อนทั้งคับแน่นและตอดรัดเขาดีเหลือเกิน จนร่างหนาแทบจะทนไม่ไหวและเริ่มขยับเข้าออกช้า ๆ ให้นางได้ปรับตัว เมื่อนางพร้อมรับแล้วสะโพกสอบก็ทำงานได้อย่างเต็มที่ เขาอัดสะโพกให้แรงขึ้นและเร็วขึ้นให้มากเท่ากับความคิดถึง
“อ๋าาาา อาเทียน อาา..ระ..แรงเกินไปแล้ว อื้ออออ..” นางพูดติด ๆ ขัดๆ พอเขาเพิ่มความแรงเสียงนางก็ขาดหาย ยิ่งถูกกระแทกรัวเร็วร่างบางถึงกับโยกคลอนไปมาจนมือบางจิกต้องกับที่นอนแน่น เพื่อไม่ให้ตัวเองไถลไปข้างหน้า นางใกล้แล้วเสียงครางรัญจวนใจของนางกระท่อนกระแท่นไม่ขาดสาย อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาาา..ลี่หลินครางอย่างสุขสมอีกครั้งมันช่างสุขล้นและรุนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา แต่นางจะไม่นับรวมกับตอนถอนพิษนั่น...
แม้นว่าลี่หลินจะถึงที่หมายไปแล้วแต่คนตัวโตก็ยังไม่ผ่อนผัน ความอัดอั้นหลายวันที่ผ่านมาส่งผลให้เขากระหน่ำทั้งตอกทั้งย้ำกับนางอย่างรุนแรง อื้ออ..ฮึมม มีเพียงเสียงครางอื้ออึงในลำคอที่บ่งบอกว่ามันกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว เพียงไม่นานสายธารอุ่นร้อนก็ไหลพุ่งสู่กลางกายสาวอย่างที่ควรจะเป็นลี่หลินถึงกับทรุดกายบางลงบนที่นอนอย่างหมดแรง อืมม..นางไม่ไหวแล้วจริง ๆ
ความต้องการของชายหนุ่มยังมีอยู่เหลือเฟือแต่เมื่อเห็นสภาพของนางอันเป็นที่รักแล้ว เขาถึงกับต้องตัดใจถอดถอนตัวออกจากกายบางอย่างจำใจพร้อมกับจัดที่ทางให้นางได้นอนสบายยิ่งขึ้น นางหลับไปแล้วช่างหลับได้ง่ายดาย ผิดกับตัวเขาถึงแม้จะได้นอนกอดนางแล้วตอนนี้แต่เขากลับหลับไม่ลงเลย โอ้ สวรรค์...
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
