กดทับแก้วหูของนางเสียจนฟังสิ่งใดแทบไม่ได้ยินอีกแล้ว
ตอนที่สะบัดหน้ากลับเข้าบ้าน มี่ฮวนไม่ลืมรื้อค้นตำราเปิดออกดูชื่อยา หาว่ามีตัวใดบ้างที่นางเคยจดบันทึกไว้ ว่ามันสามารถช่วยรักษาอาการนอนไม่หลับได้ ก่อนจะนำมารวมกันกับตำราอีกเล่มที่แอบขโมยมาจากโรงหมอของท่านอาจารย์ เมื่อคราวที่ถูกไล่ออกมา แม้จะผ่านมาหลายปีแล้วแต่ตำรายังคงอยู่ มี่ฮวนลงมือคัดลอกตำราขึ้นใหม่ด้วยตนเอง แม้อ่านยากไปบ้าง แต่นางเข้าใจและพอจับใจความได้
“ถึงแล้วขอรับท่านหมอ”
เสียงบอกมาจากนอกเกี้ยว เมื่อนางกับเจ้าลิ่วนั่งๆ นอนๆ มานานหลายชั่วยาม พอเปิดผ้าม่านออก พบว่าจุดหมายมิได้ผิดไปจากที่นางคาดไว้
เรือนพักขนาดใหญ่สูงสง่าหลายหลังอยู่ใต้หลังคางุ้มรูปทรงประหลาด หากมองจากตรงที่ยืน ราวกับทุกสิ่งในนี้มีชีวิตและกำลังจับจ้องคนที่ย่างก้าวขาเข้ามาในอาณาบริเวณนี้อยู่ และอย่าได้คิดแตะต้องข้าวของภายในเป็นเด็ดขาด หากผู้เป็นเจ้าของมิได้ออกปากอน
