“หลับสบายหรือไม่ท่านหมอ”
เสียงแหบเอยทักทายขึ้นตอนที่มี่ฮวนยกขายังไม่ทันได้เหยียบลงพื้นในตำหนักเหนือฟ้าดีเลย อันที่จริงนางเดินตัวสั่น เหงื่อแตกมาตลอดทาง นางไม่ทันได้ตั้งสติดีเลย จึงตกใจไม่น้อยกับเสียงทักของเขา
มี่ฮวนฝืนยิ้ม นางลืมไปเสียสนิทเลยว่ามาที่นี่เพื่อรักษาท่านเจ้าสำนักให้นอนหลับสนิท แต่มาแล้วนางก็ยังมิได้ทำสิ่งใด มีเพียงมอบสูตรสมุนไพรปรับธาตุให้คนของเขาไปแล้วเท่านั้น ไม่รู้ว่าคนของเขาได้เตรียมยาบำรุงนั่นหรือยัง นางมิได้เข้าไปถามไถ่เพราะดันมารู้เรื่องในอดีตที่ครั้งนั้นถูกคนข่มเหงเข้าเสียก่อน จึงพยายามหาทางหลบหนีอยู่ทุกลมหายใจเข้าออกเช่นนี้
มี่ฮวนคิดแล้วรู้สึกผิดเล็กน้อย นางจึงเลือกที่จะเดินตรงเข้าไปหาเขาพร้อมตอบรับออกไปว่า
“หลับสบายเจ้าค่ะ เชิญท่านเจ้าสำนักนั่งก่อน เช้านี้อาการของท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าค่ะ”
“ไม่มีสิ่งใดแย่ลง”
พูดให้ฟังง่ายหน่อยก็มิได้ มี่ฮวนบ่นในใจแล้วยืนห่า
