“ทรง- เอ่อ คุณชายไม่พกเงินหรือเจ้าคะ” คนงามถามด้วยความแปลกใจ เขาร่ำรวยมากเพราะเป็นเจ้าของแคว้นมีกินมีใช้จนตายอีกสิบชาติก็ไม่หมดกะอีแค่ถังหูลู่ (พุทราเคลือบน้ำตาล) ดันไม่มีจ่าย
“อยู่ที่เล่อคุน” องค์รัชทายาทห่าวซวนผู้นี้มิมีสตรีนางใดทนปากอันห้าวหาญของเขาได้อีกแล้วปัญหาเรื่องหญิงอื่นคงไม่จำเป็นต้องห่วง แต่กับองครักษ์ผู้นั้นหวังว่าคงไม่มีอะไรให้นางต้องตกใจในภายหลังใช่หรือไม่
“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” คนตัวเล็กหยิบเงินออกมาส่งให้แม่ค้าที่ทำตาหวานเยิ้มมาตั้งแต่เมื่อครู่
“อร่อยหรือไม่เจ้าคะ ถังหูลู่เป็นของที่มักจะมีขายยามฤดูหนาวเช่นนี้” ผู้คนมักจะเชื่อว่าเจ้าพุทราเคลือบน้ำตาลนี่จะช่วยนำโชคดีเข้ามาให้ในช่วงปีที่ใกล้มาถึง
“ข้าเคยเห็นคนอื่นกินแต่ไม่เคยลิ้มลองนับว่าไม่เลวเลย” ร่างสูงส่งผลไม้ฉ่ำหวานเข้าปากพลางเอ่ยชม
“ในวังคงมีแต่อาหารรสเลิศงั้นสินะเจ้าคะ” คนตัวเล็กส่งสุราจอกน้อยที่ซื้อจากร้านใกล้กันให้
