ปึง!!! โครมมมม
ขณะที่เส้นชีวิตของไป๋เย่เซียวกำลังจะขาดลงอีกครั้ง สัตว์ร้ายตนนั้นที่วิ่งเข้ามาหมายเอาชีวิตถูกขวานด้ามหนึ่งจามเข้าไปปักศีรษะเต็มแรง ร่างใหญ่สี่เท้ากระเด็นออกไปแม้ยังมีลมหายใจแต่อาการสาหัสเกินลุกไหว
“ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่” น้ำเสียงคุ้นหูทำให้คนตัวเล็กรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
“…” นางไม่ได้ตอบอะไร ริมฝีปากเม้มจนซีดร่างกายไม่มีส่วนใดเจ็บหนักแต่กลับไม่สามารถลุกยืนขึ้นได้ ชายผู้นั้นลงจากม้าก่อนเดินเข้ามาใกล้
“ยะ... อย่าเข้ามา” เสียงหวานเอ่ยบอกอย่างประหม่า
“เย่เซียวไม่มีอะไรแล้ว” สองเท้าของผู้มาเยือนยังคงเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนนางเห็นชายอาภรณ์ของเขา
เย่เซียว...
เย่เอ๋อร์...
เสี่ยวเซียว...
ทุกครั้งที่ถูกเรียกขานหัวใจของนางเจ็บปวดไปหมดทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะนางเคยรักเขามากกว่าสิ่งใด
รัก... รักมากจนต้องมาอยู่ตรงนี้ ความเจ็บปวดที่ผ่านมาก็เกิดขึ้นเพราะคำว่ารักคำเดียว
บุรษผู้
