‘ฟางไห่ฉิน’ จึงเป็นทั้งเจ้านายและบิดาคนที่สองที่เขาให้ความเคารพยิ่งกว่าใคร หลานชายเพียงคนเดียวของเจ้านายก็มีช่วงวัยใกล้เคียงกับน้องชายของเขาที่ถูกขายออกไปในนรกแห่งนั้น เขาจึงมองชายตรงหน้าไม่ต่างกับน้องชายไปโดยไม่รู้ตัว
“กระหม่อมจะไปนำเอาผ้าสะอาดมาพ่ะย่ะค่ะ” ดวงเนตรสีอ่อนของนายน้อยมองมาก่อนที่เขาจะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
ไม่กี่อึดใจเจียวจ้านกลับมาพร้อมผ้าซับเลือดและผ้าพันแผลสะอาดในมือ โชคดีที่น้ำชาแก้วนั้นไม่ได้ร้อนมากจนลวกมือของซีซวนไปด้วย
“ทรงเตรียมการได้อย่างดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ ใต้เท้าซ่งด้อยสติปัญญาจึงประมาทเกินไปทรงอย่าได้กังวลพระทัยไปเลย กระหม่อมจัดการตัวปัญหาเรียบร้อยตามรับสั่งแล้ว หามีสิ่งใดต้องเป็นกังวลไม่” ผ้าสีขาวถูกพันทับบนมือของชายหนุ่มก่อนที่องครักษ์ผู้นั้นจะแจ้งว่าอย่าให้บาดแผลเปียกน้ำไปสักวันสองวันพร้อมทั้งพรุ่งนี้ตนจะมาเปลี่ยนผ้าพันแผลผืนใหม่ให้
“ข้าผิดที่รู้ดีว่าซ่งป๋อเหวิน
