ดวงจันทร์อันโดดเดี่ยวทอแสงส่องสว่างเริ่มคล้อยตัวต่ำผ่านศีรษะไปเป็นเวลาในยามโฉ่ว (01.00-2.59 น.) ค่ำคืนที่เพียบพร้อมทั้งสุราและกำลังพลในมือราชเลขาธิการเฒ่ามองกระดาษใบเล็กซึ่งได้รับมาจากองค์ชายรองหวงซีซวนพร้อมเนื้อหาคำสั่ง เขาเผากระดาษในมือจนมลายหายไปทิ้งไว้เพียงธุลีดำเช่นทุกครั้ง
เรือลำใหม่ที่ชายสูงวัยก้าวขาขึ้นมาดูท่าจะดีกว่าลำแรกมากโข หวงห่าวซวนแม้มีตำแหน่งเป็นถึงรัชทายาทกลับยโสโอหังไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น ท่าทางมั่นใจทั้งที่เป็นเพียงเด็กไม่รู้ประสาอยากจะรู้จริงๆ ยามที่มังกรหนุ่มตนนั้นถูกลากลงมาตายข้างถนนมันจะรู้สึกเช่นไร
ซ่งป๋อเหวินเคยฝันหวานเช่นนั้นก่อนจะมาเผชิญหน้ากับคนที่เขาเพิ่งนึกถึงได้ไม่นาน
“อะ…. องค์รัชทายาท!” ใบหน้าเยือกเย็นเผยแววโหดเหี้ยม มุมปากที่ยิ้มออกมาน้อยๆ ของผู้สูงศักดิ์ตรงหน้าทำให้เขาใจคอไม่ดี
“อย่างน้อยความจำของเจ้าก็ยังดีอยู่ จำได้อีกรึว่าข้าเป็นใคร” ผู้บุกรุกยืนมอง
