“ถ้าคิดจะเอากริชมาจ่อคอหอยของเรา ก็ขอแสดงความเสียใจด้วยน่ะนายหญิงฮาริย่า เพราะกริชของเจ้าถูกเราเก็บไปหมดแล้ว”
อานีสต์กระซิบเสียงแหบกระเส่าชิดกับใบหูเล็ก ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของกันและกัน
“ปล่อยเราเดี๋ยวนี่ไอ้ค้าเร่”
ฮาริย่าดิ้นรนอย่างหนัก เพื่อให้หลุดพ้นจากพันธะนาการแข็งแกร่ง โดยหารู้ไม่ว่าการดิ้นรนเรียกหาอิสรภาพของเธอ เป็นการกระตุ้นให้ไฟสวาทอันแสนเร่าร้อนได้ลุกโชติช่วงหนักกว่าเดิม
อานีสต์ขบฟันแน่น กายสั่นสะท้านด้วยเพลิงสวาทที่ลุกฮือแข็งชันปวดหนึบ ทำเอาร่างกายเขาแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยอยากปลดปล่อยความเจ็บปวดลงในความชุ่มฉ่ำของร่างอวบอิ่มที่ได้ประคองกอดแนบแน่น
“เราลาออกจากอาชีพพ่อค้าเร่แล้วนายหญิงฮาริย่า ตอนนี้เราเป็นองครักษ์เอกของเจ้าชายฮารีฟร์ ประมุขแห่งอัลนูรีน”
องครักษ์หนุ่มกระซิบแก้ไขหน้าที่ ที่จำเป็นต้องทำชั่วครั้งชั่วคราว พร้อมกับเอ่ยบอกถึงหน้า
