ผมก็ตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้คนป่วยในห้องกิน เมื่อคืนขนาดปวดฉี่จนจะแตกยังไม่กล้าลุกไปจากเธอเลย กลัวเหมือนตอนนั้นไง ลุกไปไม่บอกคือร้องไห้จะเป็นจะตาย ผมเป็นคนที่ทำอาหารไม่เป็นหรอกนะ โฟมเองก็เช่นกันแต่ก็พอถูไถทำกินไปได้ อย่างตอนนี้ผมกำลังยืนต้มโจ๊กถ้วยให้เธออยู่
หมับ
“อืม ตื่นแล้วเหรอ?”
“ตื่นแล้ว นึกว่าจะทิ้งโฟมไปซะอีก”
“เปล่าทิ้งครับ ทำโจ๊กให้กินไง” ผมหันไปเผชิญหน้ากับเธอซึ่งมีสีหน้าที่ดีขึ้นแล้วล่ะ
“หายปวดท้องยัง?”
“ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ” โฟมยิ้มและโน้มใบหน้าขึ้นมาหอมแก้มผมกอดลำคอไว้ราวกับไม่อยากผละริมฝีปากออกไปจากแก้ม ชอบที่โฟมเป็นแบบนี้จัง ไม่อยากให้กลับไปอยู่ในโหมดนิ่งเฉยที่แม้แต่หอมแก้มก็ต้องคอยรอจังหวะที่เหมาะสม
“โฟมไปนั่งรอที่โซฟานะ ต้องโทรบอกเพื่อนก่อนว่าลาหยุด”
“ไม่ต้อง นัมจัดการให้แล้ว” เธอทำหน้ามึนนิดหน่อยแต่ก็เดินไปนั่งที่หน้าทีวีและไม่พ้นที่จะเปิดเพลงของวี บีทีเอสดู โดยที่ผม
