NUMB PUT :: CHAPTER 3 [30%]
1340 คำ
นัมเบื่อเมีย #3
-FOAM TALK-
ฉันโทรหานัมเกือบร้อยสายทั้งส่งข้อความด้วย แต่ผลที่ได้คือเขาไม่รับและไม่สนใจด้วยซ้ำ ทำเอาฉันถึงกับกุมขมับ วันนี้เราสองคนมีนัดกันและมันก็ดันบังเอิญที่อาจารย์เข้าตรวจงานในวันนี้ ฉันทำงานพลาดเลยถูกแก้ให้ทำใหม่ แถมยังต้องทำโมเดลคู่กับเถื่อนด้วย ฉันจะทิ้งเถื่อนให้ทำคนเดียวได้ไงกันก็เลยลืมไปเลยว่าวันนี้นัมจัดดินเนอร์กับฉัน
“จะกลับก่อนก็ได้นะ วันจันทร์ค่อยมาทำต่อ”
“จริงนะเถื่อน ขอบคุณนะ” ทันทีที่เถื่อนพูดขึ้น ฉันก็ดีใจเขย่าแขนเขาอย่างขอบคุณ เก็บของทุกอย่างลงกระเป๋า
“เดี๋ยวไปส่ง มืดแล้วตอนนี้”
“ไม่เป็นไร ฉันต้องไปหานัม”
“มันงอนเหรอ?”
“ใช่ ฉันลืมไปเลยว่าวันนี้เรานัดดินเนอร์กัน”
“โว้ย มีมุมหวานกับเขาด้วยเหรอเด็กนั่นอะ” ดาวและโยต่างพากันแซวนัม ซึ่งพวกนี้ไม่รู้ว่านัมจะมีมุมนี้ ความจริงเขามีมุมแบบนี้บ้างถ้าฉันไม่ทำให้มันเสียเรื่องอะนะ
“นัมคงงอนฉัน ต้องไปตามเขาแล้วล่ะใน GPS เขาไม่ได้อยู่ที่คอนโด” ยังโชคดีที่นัมไม่ปิดเครื่องนะ ไม่งั้นฉันคงไม่รู้หรอก “ที่ไหนเดี๋ยวไปส่งโฟม”
“ไม่เป็นไรเถื่อน รู้สึกว่าเขาจะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่” ฉันยิ้มให้กับเถื่อน อันที่จริงจุดที่เขาอยู่ห่างจากมหาลัยฉันอยู่มากเลยล่ะ ดาวและโยต่างเป็นห่วงแต่ก็เลือกที่จะปล่อยให้ฉันไปตามเขา
แท็กซี่มาส่งฉันสถานที่นัมอยู่ รู้สึกปลอดภัยที่แท็กซี่ยังคงวิ่งอยู่และคุณลุงคนนี้ก็กำลังกลับบ้านด้วย เขาเลยใจดีมาส่งฉันจนรอดปลอดภัย บอกตามตรงว่ากลัวเหมือนกันที่จะต้องนั่งตามลำพังแต่ฉันก็ไม่อยากปล่อยให้นัมอยู่ที่อื่น ซึ่งมันหมายถึงเขาต้องเคี้ยวผู้หญิงในคืนนี้ทั้งที่มันเป็นวันของเราสองคน และฉันอยากขอโทษเขาที่ผิดสัญญาด้วย
“อยู่ที่นี่เหรอ?” ในซอยแคบๆ มีผับใต้ดินฉันเห็นรถของนัมจอดอยู่ แต่ฉันก็รีบมาจนไม่ได้เปลี่ยนชุด การ์ดหน้าผับถึงได้มองฉันแปลกประหลาด
“น้องจะเข้าไม่ได้นะ”
“คือพี่ให้หนูเข้าไปเถอะ หนูมาตามแฟนค่ะ”
“แฟน? งั้นน้องคงต้องรอแล้วล่ะ ที่นี่ไม่ให้คนนอกเข้าต้องเป็นสมาชิกเท่านั้น กฎบอกว่าห้ามบุคคลที่สวมชุดเครื่องแบบนักเรียน-นักศึกษาเข้าด้วย”
“แต่ว่า... แฟนหนูชื่อนัม เขาน่าจะมาที่นี่บ่อยให้หนูเข้าไปเถอะพี่” ฉันพยายามหาทุกทางเพื่อเข้าไปในนั้น แต่การ์ดก็ยังคงยืนยันคำเดิมจนฉันเริ่มถอดใจ
“งั้นเธอก็คือเมียไอ้นัม ชื่อโฟมสินะ”
“เอ๋? รู้จักฉันด้วยเหรอ” ร่างสูงหล่อตรงหน้ากวาดสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า รอยยิ้มกระตุกขึ้นจนฉันไม่ชอบเลยกับรอยยิ้มแบบนี้
“ใช่สิ ฉันเป็นเพื่อนไอ้นัมชื่อบอล ส่วนเธอคือโฟม”
“ใช่”
“ว้าว สวยจริงด้วยถ้าไม่ติดว่าแต่งตัวเซอร์ๆ”
“นัมอยู่หรือเปล่า?” ฉันไม่รอช้าที่จะถามเขาออกไป ผู้ชายที่ชื่อบอลพยักหน้ารับ
“อยู่ข้างใน แต่ถ้าเข้าไปช้าคงจะได้เคี้ยวผู้หญิงแล้วล่ะ”
“พาเข้าไปหน่อยได้ไหม ฉันอยากพาเขากลับ”
“เอาสิ เพื่อนผมเองครับพี่” เขาหันไปพูดกับการ์ดซึ่งเขาก็ไม่พอใจเหมือนกันที่จะต้องปล่อยฉันเข้าไป แต่บอลคงจะมาที่นี่บ่อยเขาเคยอนุโลมให้ ฉันเดินตามร่างสูงไปเบียดเสียดผู้คนซึ่งยืนเต้นและดื่มเหล้ากันอย่างสนุก ควันบุหรี่ลอยคลุ้งไปทั่วทำเอาฉันเริ่มมึนหัวแล้ว ไม่ชอบเลย!
“ไอ้นัม มีคนมาหา”
“ใคร?” ฉันมองแผ่นหลังกว้างซึ่งกำลังจูบไปตามลำคอของหญิงสาวคนหนึ่ง กำลังกอดรัดกันจนแทบจะเอากันอยู่แล้ว โมโห! แต่ทำได้เพียงแค่กำหมัดแน่น มองเขาที่ค่อยๆ หันมามองฉัน ดวงตาคมเบิกกว้างแต่ก็เลือกที่จะเบือนหน้าหนี
“นัม กลับกันเถอะ”
“ไม่กลับ”
“นัม ฉันขอโทษนะที่ลืมสัญญาแต่วันนี้ฉันงานเยอะจริงๆ อาจารย์ก็มาเร่งให้ทำงานด้วย” คำอธิบายของฉันเป็นเหมือนลมผ่านหูเขาไป ซึ่งผู้หญิงที่นั่งให้เขาลูบคลำลอบมองฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ยัยนี่ใครกันคะพี่นัม”
“เมียฉันเอง” ไม่ต้องรอให้ฉันพูด นัมเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเอง แต่มีเหรอว่ายัยผู้หญิงหน้าด้านคนนี้จะหยุด หล่อนแสยะยิ้มและซบหน้าลงกับไหล่กว้าง จนฉันกัดกรามตัวเอง พยายามระงับอารมณ์โมโหไว้เพื่อใช้สติในการคุยกับนัม ฉันใช้สติมากกว่าการลงไม้ลงมือ นี่ล่ะคือตัวฉัน
“กลับกันเถอะนัม”
“บอกว่าไม่กลับ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!” เป็นอีกครั้งที่นัมตะคอกฉัน มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะ ครั้งนี้ฉันยอมรับว่าตัวเองผิดจริงนั่นแหละ
“ไอ้นัม ใจเย็นสิวะ เมียอุตส่าห์มาตามนะมึง” บอลพูดให้เขาสงบลง ซึ่งนัมก็ไม่สนใจเบือนหน้าหนีจนฉันกลอกตาไปมา ฉันเป็นพวกที่ไม่ชอบบังคับหรือทำให้เขาอึดอัด ดังนั้นการที่เขาพูดแบบนี้ฉันเลยจำใจต้องถอยหลังออกมาก่อน รอให้เขาใจเย็นกว่านี้เพราะตอนนี้คุยกันไปก็ไม่รู้เรื่องแน่ๆ
“ไม่เป็นไร ยังไงนายช่วยดูเขาด้วยนะ ถ้าเมาก็อย่าให้ขับรถก็แล้วกัน”
“โฟมคือ...” ฉันส่ายหน้าไปมากับบอลดูเหมือนเขาจะพยายามให้นัมหันมาคุยกับฉันดีๆ แต่เขาก็ไม่สน เอาแต่กินเหล้าโดยมียัยบ้านั่นเชิดหน้าเคียงข้าง สองเท้าของฉันก้าวออกมาจากตรงนั้นเดินเบียดเสียดผู้คนออกไป หยิบมือถือออกมาดูเวลาซึ่งตอนนี้ก็เลยเที่ยงคืนมาแล้ว ฉันยืนรอรถแท็กซี่กระทั่งรถจอดลงฉันเปิดประตูกำลังจะขึ้นรถ
“ไปถนน XXX ค่ะ”
หมับ
“อ๊ะ นะ นัม!”
“ขอโทษครับ นี่ค่าเสียเวลา” จู่ๆ นัมก็คว้าต้นแขนฉันไว้และให้เงินกับแท็กซี่ซึ่งขับออกไป ใบหน้าหล่อดูหงุดหงิดจนฉันได้แต่มึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ใครมาส่งที่นี่?”
“นั่งแท็กซี่มา”
“มันอันตรายนะโฟม นั่งมาได้ไงวะ”
“แต่ก็มาถึงไม่ใช่เหรอ” นัมถอนหายใจจนฉันคลี่ยิ้มออกมานิดหน่อย จับมือเขาไว้บีบเบาๆ “ขอโทษนะนัมที่ทำให้นายต้องรอ”
“ไม่ให้อภัย”
“แล้วจะให้ทำไงถึงจะให้อภัย” เขาไม่พูดอะไรแต่กลับส่งยิ้มให้ราวกับมีแผนร้าย ไม่ต้องบอกก็รู้สีหน้าแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้ มันไม่พ้นเรื่องใต้สะดือแน่นอน
“แล้วออกมาแบบนั้น ยัยผู้หญิงคนนั้นไม่รั้งไว้หรือไง?”
“รั้ง แต่ต้องเลือกเมียก่อน” ฉันยักไหล่ก่อนจะนั่งรถออกไปจากที่นี่พร้อมกับเขา “กินไรมายัง”
“ยัง แล้วอาหารที่จัดดินเนอร์ล่ะ”
“เททิ้งไปแล้ว”
“เสียดาย” นัมผลักศีรษะฉันอย่างแรง รู้เลยว่าต้องโกรธแน่ถ้าเล่นแรงแบบนี้ “เจ็บนะ”
“ดี จะได้รู้ว่าคนรอมันท้อนะเว้ย!”
“ขอโทษ หายงอนเขานะ” ฉันโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้นัมที่ยังตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป ปกติฉันจะไม่ใช่คนขี้อ้อนหรือทำตัวน่ารัก แต่ถ้าง้อเขาฉันจะใช้ใบหน้าสวยๆ ของตัวเองทำให้เขาละลาย และคำพูดที่ธรรมดามากไม่ได้มีการเล่นคำหรืออะไรหรอกนะ
- ผู้เขียน
