“ตายจริงบูม แกถึงกับเมื่อยปากเลยเหรอ แสดงว่าไอติมพี่นัมคงใหญ่จริงๆ” เพื่อนเธอพากันผสมโรงจนฉันยืนนิ่ง สงบอารมณ์ตัวเองไว้
“แกมาถามอะไรฉันเล่า ต้องถามคนที่เป็นเมียสิ ใช่ไหมคะพี่โฟม?”
“อืม ไอติมของนัมน่ะใหญ่จริงอย่างที่บูมพูดนั่นแหละ”
“เห็นไหมล่ะ ฉันบอกแล้วต้องให้คนเป็นเมียเขาคอนเฟิร์ม”
“เธอกินไอติมของนัมจริงเหรอ? ถ้างั้นบอกหน่อยได้ไหมว่าของเขานอกจากจะใหญ่แล้ว มันมีอะไรผิดตาอีกหรือเปล่า” ฉันกอดอกมองสบตากับบูมที่ทำหน้าเหวอไป แต่เธอก็ยิ้มสู้ฉันด้วยใบหน้าแกมไร้เดียงสา
“ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกเลยนี่คะ ไอติมพี่นัมก็ใหญ่ปกติ”
“หึ น่าขำนะ”
“อะไรคะ มีอะไรน่าขำ...” รอยยิ้มของฉันผุดขึ้นทำให้เธอถึงกับตัวสั่น รู้ไหมว่าฉันมั่นใจในตัวของนัมมากแค่ไหน ยัยเด็กนี่ไม่ได้กินไอติมอุ่นของนัมหรอก เพราะถ้ากินจะต้องรู้สิว่ามันมีอะไรผิดแปลก
ผิดแปลกที่ว่าคือตรงโค่นขาของนัมมีรอยสักรูปบาร์โค้ดเป็นทางยาวอยู่ด้านซ้าย
