คุกคาม
1595 คำ
หลายวันต่อมา @TK University
รถสปอร์ตหรูลัมโบร์กีนีสีดำด้านขับเข้ามาจอดที่จอดรถวีไอพีของมหา'ลัยชื่อดังระดับประเทศของเพื่อนรักเนื่องจากวันนี้ชายหนุ่มเลิกงานเร็ว และไม่รู้จะไปไหนรู้สึกเบื่อๆ เลยว่าจะมาหาไทก้าเพื่อนรักสักหน่อยเผื่อจะชวนมันคุยนั่นนี่
ชายหนุ่มลงจากรถหรูของตัวเองท่ามกลางสายตาของเหล่านักศึกษาทั้งชายและหญิงที่มองมา การที่การันต์มาที่นี่ไม่ใช่แค่เพียงมาหาเพื่อนเท่านั้นแต่เขามาหาเหยื่อแก้เบื่อของตัวเองที่ไปตกได้มาเมื่อสองวันก่อนที่คลับของเข็มทิศ เขารู้มาว่าเธอเรียนที่นี่ด้วยเลยกะว่าจะพาไปหาอะไรทำแก้เบื่อสักหน่อย
ทนายหนุ่มเดินไปถึงหน้าห้องของผู้บริหารเขาเปิดประตูเข้าไปโดยไม่เคาะก่อนอย่างถือวิสาสะแต่ไทก้าก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาเองก็ชินแล้วกับนิสัยแบบนี้ของเพื่อนๆ ตัวเอง
"มาทำไม"
"โถ่ ท่านผู้อำนวยการครับเพื่อนมาหาไม่ดีใจเหรอ"
"มาหากู หรือมาหาเหยื่อ ไอ้เวร"
"อย่าพูดอย่างนั้นเลย ผมดูไม่ดีนะครับท่านผู้อำนวยการ"
"เบาหน่อย มหา'ลัยกูไม่ใช่ซ่อง แต่ถ้านอกมหา'ลัยไม่เป็นไร"
"หึ" การันต์เดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของไทก้า เห็นไทก้าเอาแต่ยืนจ้องไปที่นอกกระจกหน้าต่างเมื่อครู่แล้ว ราวกับไม่ค่อยมีสมาธิทำงานเขาเองก็ไม่รอช้าด้วยความสงสัยลุกขึ้นไปดูบ้างว่าเพื่อนรักดูอะไร
"ดูอะไรวะไอ้แว่น"
"เมียกูแม่ง แรดวะ"
"ทำไมอะ"
"แหกตาดูดิ" ไทก้าชี้ไปที่ม้าหินอ่อนใต้ตึกคณะที่พาเพลินกับพลอยไพลิน นั่งอยู่เห็นมีชายหนุ่มอยู่สองสามคนมานั่งร่วมโต๊ะด้วย แต่ดูท่าแล้วน่าจะเป็นการทำงานกลุ่มมากกว่าไทก้าเลยจำเป็นต้องปล่อยไป เขาพยายามอดทนเอาไว้เดี๋ยวคืนนี้ค่อยว่ากัน แม้ตาจะยังจ้องไปที่คนรักของตัวเองราวกับคาดโทษทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ผิดอะไร
ต่างกับอีกคนที่กวาดสายตามองหาใครบางคน คนที่เขาเคยเจอเมื่อหลายวันก่อนคนที่ตัวหอมๆ คนที่ผิวขาวๆ เขายังจำได้ดีเลยว่าคืนนั้นแม้จะไม่ได้มีการพูดคุยกันเพราะส่วนใหญ่เข็มทิศกับลมหนาวจะชวนคนตัวเล็กคุยมากกว่าแต่เขาก็ลอบสูดดมกลิ่นหอมของเธอจนชุ่มฉ่ำปอด แถมกลับมาบ้านก็เล่นเอานอนแทบไม่หลับมันสงสัยคนอะไรจะหอมได้ขนาดนั้นวะ
ครืด~ ครืด~ ครืด~
เสียงสมาร์ตโฟนเครื่องหรูดังขึ้นเป็นของการันต์เขาหยิบขึ้นมาดูเห็นชื่อที่แสดงหน้าจอก็ยกยิ้มมุมปาก เหยื่อของเขาคงเรียนเสร็จแล้วเลยโทรมาหา ทนายหนุ่มกดรับสายทันทีทว่า... ขณะที่กำลังกดรับสายโทรศัพท์สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นคนตัวเล็กที่เดินมาคู่กับเหยื่อของเขาด้วยท่าทางยิ้มแย้มอย่างเป็นธรรมชาติเดินเข้าไปในกลุ่มที่มีพาเพลินกับพลอยไพลิน และน้ำมนต์นั่งอยู่
"ครับ"
"เรียนเสร็จแล้วเหรอ"
"โอเคครับเดี๋ยวเจอกันนะ"
ไทก้าที่ลอบฟังอยู่ก็เหลือบตามองไปที่การันต์เพื่อนรักก่อนจะละสายตากลับไปจ้องมองที่คนรักของตัวเองด้วยอาการที่ต้องข่มอารมณ์หึงหวงเอาไว้ อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าการันต์ยังไม่ออกไปปกติการันต์กระดี๊กระด๊าเหมือนปลากระดี่ได้น้ำจะตายไป
"เหยื่อมึงโทรมาแล้ว?"
"อืม"
"ไม่ไป?"
"เดี๋ยวค่อยไปก็ได้"
ไทก้าแอบแปลกใจเล็กน้อยที่ครั้งนี้การันต์ไม่รีบไปปลดปล่อยความเครียดเหมือนอย่างที่เคยทำก่อนจะถามการันต์ขึ้นเพราะความอยากรู้
"ครั้งนี้ใครวะ แล้วจะควงนานไหม"
"มิเกล นิเทศ เดี๋ยววันนี้ลองของก่อน ถ้าไม่ถูกใจก็ไม่ไปต่อ"
"หึ พูดแบบนี้ทีไรกูก็เห็นครั้งเดียวตลอดเอาจริงๆ กูไม่ค่อยเห็นมึงกินซ้ำเลยนะ"
"กูรำคาญอะ แม่งชอบวุ่นวายครั้งเดียวจบมันก็ดี"
ปากพูดแต่สายตาคมนัยน์ตาสีน้ำตาลสว่างจ้องมองไปที่หญิงสาวตัวเล็กผมสีช็อกโกแลตไม่วางตา เขาเผลอเลียริมฝีปากของตัวเองราวกับอยากลิ้มลองของอร่อยที่เขาเห็น อยากรู้ว่าจะหอมเหมือนที่เคยได้กลิ่นไหม อยากรู้ว่ารสชาติของเธอจะหวานหรือเปล่า เมื่อเห็นว่ามิเกลแยกกับเตยหอมแล้วเขาก็หยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาอีกครั้ง
(ขาา~)
"เกลครับ เดี๋ยวไปเจอกันที่ห้างนะครับ"
(อ้าวทำไมล่ะคะ เกลเห็นรถพี่จอดอยู่นะ)
"ผมยังคุยธุระกับเพื่อนไม่เสร็จเลยครับ เกลไปเดินเล่นรอก่อนนะ"
(ก็ได้ค่ะ รีบมานะคะ)
"ครับ"
ไทก้าชี้นิ้วเข้าหาตัวประมาณว่าคุยธุระกับกูตอนไหน แต่การันต์ก็ทำเพียงแค่ยักไหล่ขึ้นเท่านั้นอย่างไม่สนใจอะไร เขายังคงยืนจ้องหญิงสาวผมสีช็อกโกแลตไม่วางตา ยิ่งอยู่ในชุดนักศึกษาแบบนี้เธอแม่งยิ่งน่า...
อึก...
"มึงมองเตยหอมเหรอ" ไทก้าถามขึ้นเมื่อมองไปตามสายตาของเพื่อนรัก
"เปล่า กูก็มองไปเรื่อยเปื่อย" ตอบเฉไฉไปเรื่อย
"ดีแล้ว อย่ายุ่งกับเตยเลย" ไม่อยากให้ยุ่งเพราะรู้ว่าเพื่อนของตัวเองนิสัยยังไง แล้วยิ่งเป็นกลุ่มเพื่อนของเมียตัวเองด้วย ก็ยิ่งไม่อยากให้ยุ่งไม่ใช่อะไรหรอกกลัวเมียอาละวาดใส่ อีกอย่างสงสารเตยหอมด้วยถ้าต้องมาเสียใจเพราะเพื่อนของเขาเดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติด
"กูไม่คิดยุ่งกับคนใกล้ตัวอยู่แล้ว มึงจะอะไรนักหนา" หวงอะไรกันนักหนาแค่ผู้หญิงคนเดียว
"เอ้า มึงดุกูทำไมเนี่ย กูเสียใจนะ"
"กูไปก่อนนะ ลูกกูต้องการของแล้ว" เขาชี้ไปที่เป้ากางเกงตัวเองแล้วยกยิ้มยียวนให้เพื่อนรัก
"เออ" ที่ลาเพื่อนออกมาเพราะเห็นว่าหญิงสาวผมสีช็อกโกแลตเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนๆ แล้ว เธอเดินตรงไปทางที่จอดรถวีไอพีเขาจำได้ว่าทิศทางที่เธอเดินมันคือทางนั้น ทนายหนุ่มรีบสาวเท้าเดินออกมาทันทีปล่อยให้ไทก้ายืนจ้องเมียรักกับผู้ชายอื่นต่อไป
ลานจอดรถวีไอพี
"งื้อออ ยะ ยางแบนได้ไง" เตยหอมเดินมาที่รถมินิคูเปอร์สีน้ำเงินของตัวเองทันทีที่ถึงรถก็เห็นว่าล้อยางของเธอมันแบนไปข้างหนึ่ง หญิงสาวทำท่าจะร้องไห้เพราะเธอไม่รู้ว่าควรทำยังไง หรือจะกลับไปหาพาเพลินกับพลอยไพลินดีแฟนพาเพลินทำงานที่นี่น่าจะช่วยเธอได้อยู่นะ หญิงสาวหมุนตัวกลับตั้งท่าจะเดินไปหาเพื่อนๆ ตัวเองเหมือนเดิมแต่ทว่า...
ตุบ!
"อ๊ะ!" วันนี้ก็หอมเหมือนเดิมเลยแฮะ มุมปากหนายกยิ้มพอใจแต่น่าเสียดายที่คนตัวเล็กไม่ทันเห็น เตยหอมเงยหน้าขึ้นมองเพราะความสูงที่ต่างระดับกันอยู่พอสมควร ก่อนจะก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย
"ขอโทษนะคะ ฉันไม่ทันระวัง" การันต์ขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นสีหน้า และแววตาใสซื่อของเธอราวกับจำเขาไม่ได้ เขาไม่ตอบแต่ยังยืนจ้องเธออยู่อย่างนั้น สายลมก็ช่างเป็นใจพัดผมของคนตัวเล็กอย่างพลิ้วไหวนั่นยิ่งขับให้เขาได้กลิ่นหอมจากร่างกายเธออย่างพอใจ
"จะไปไหน"
"เอ่อ ขอตัวนะคะ" เธอไม่ชอบคุยกับคนที่ไม่รู้จัก และยิ่งผู้ชายคนนี้เธอยิ่งไม่รู้จักเข้าไปใหญ่อยู่ๆ ก็มายืนขวางเธอไว้เป็นพวกโรคจิตหรือเปล่าก็ไม่รู้ เตยหอมตั้งท่าจะเดินหนีไปแต่ในขณะนั้นชายหนุ่มแปลกหน้าสำหรับเธอก็คว้าแขนเรียวของเธอเอาไว้
หมับ!
"อ่ะ!"
"ปะ ปล่อย" เธอกดเสียงต่ำอย่างไม่พอใจที่ใครก็ไม่รู้มาถูกเนื้อต้องตัวเธอ แต่ทว่าคนตัวสูงก็นิ่งไม่ทำตามแถมยังยกยิ้มมุมปกราวกับคนที่เป็นโรคจิต เธอจ้องตากับเขาเพื่อกดดันให้เขาปล่อยส่วนเขาก็จ้องตาเธอกลับเช่นกัน
"รถยางแบนเหรอ ให้ฉันช่วยไหม"
"ไม่เป็นไร แต่ช่วยปล่อยแขนฉันก่อนได้ไหม" เธอเลื่อนสายตามองลงไปที่แขนตัวเองที่ถูกผู้ชายแปลกหน้าจับเอาไว้ ก่อนที่มือหนาจะค่อยๆ คลายความแน่นออกแล้วยังยืนขวางทางเธออยู่ เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่เธอจำเขาไม่ได้ แต่ที่เขาพอใจสำหรับวันนี้คือตัวเธอนิ่มมากนิ่มอย่างที่เขาชอบ นิ่มอย่างที่เขาต้องการ
"เดี๋ยวฉันช่วย"
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ" เขาจ้องเธออีกครั้งอย่างคุกคาม แล้วก้าวเท้าเข้าประชิดตัวเธอทำให้เตยหอมต้องถอยหลังไปจนต้นขาด้านหลังของเธอชนเข้ากับกระโปรงรถของตัวเอง
"ฉันจะช่วยเอง" เขาโน้มตัวลงเผลอเลียกลีบปากล่างของตัวเองราวกับอยากจะกลืนกินเธอเสียเดี๋ยวนี้ ยิ่งเห็นท่าทางของเธอ ก็ยิ่งอยาก...
"เตย อ้าวพี่การันต์"
- ผู้เขียน
