หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...
หลังจากที่อาการต่างๆ เริ่มดีขึ้นบ้างแล้ว ไม่ใช่ดีขึ้นหรอกต้องเรียกว่าชินมากกว่าโดยมีน้ำมนต์คอยดูแลอยู่ข้างๆ แต่เธอทั้งสองคนยังไม่ได้บอกเพื่อนคนอื่นให้รู้เรื่องเพราะคิดว่าเดี๋ยวค่อยบอก ส่วนเตยหอมก็ยังไม่รู้ว่าจะพูดกับเพื่อนอีกทั้งสองคนยังไง ไหนจะแม่ของเธออีก เธอไม่อยากกลับไปที่บ้านนั้นในช่วงนี้เพราะถ้าที่บ้านนั้นรู้เธอก็คงถูกดูถูกอีกเหมือนเคย
เตยหอมนั่งอยู่ที่โซฟากลางห้องรับแขกหยิบมือถือขึ้นมาตัดสินใจอยู่นานว่าควรจะติดต่อบอกการันต์ยังไงดี เขาอาจจะคิดว่าเธออยากจะจับเขาจนปล่อยให้มีน้อง หรือไม่ก็คงคิดว่าเธอโกหก หรือไม่ก็คงคิดว่าเธออยากจะให้เขารับผิดชอบ หลากหลายความคิดตีกันให้วุ่นวายก่อนที่เธอจะตัดสินใจกดโทรออกหาการันต์รอไม่นานนักปลายสายก็กรอกน้ำเสียงทุ้มทักทายกลับมา
(สงสัยหิมะจะตกที่เมืองไทย เธอโทรหาฉัน)
"ฉะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย" น้ำเสียงของเธอตะกุกตะกักเล็กน้อยทำให้
