อลันคงได้ยินทั้งหมดที่พ่อพูดแล้ว แต่ฉันคิดว่ามันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาอยู่ดี
“กลับไปห้องนายได้แล้ว” ฉันบอกในเชิงไล่
“ไล่เพื่อ ? อยากกลับเดี๋ยวกลับเอง”
ฉันขมวดคิ้วมองอลันอย่างไม่ชอบใจ เขาจะมาอยู่ห้องฉันเหมือนห้องตัวเองได้ยังไง
“ทำตัวเป็นคนเร่ร่อนไปได้”
อลันเดินมาใกล้ๆ ทำเอาฉันตกใจรีบถอยหลังหนี แต่ก็ถูกวงแขนแกร่งรั้งเอวเอาไว้ก่อนจึงถอยหนีไม่ได้
“นะ นายจะทำอะไร”
อลันโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ ก่อนจะพูด “ไม่ใช่คนเร่ร่อน แต่เป็นคนเร่าร้อนต่างหาก”
“เหอะ!! หลงตัวเอง” ฉันผลักอกแกร่งออกห่าง รู้สึกอยากจะอ้วกกับคำพูดหลงตัวเองของอลัน
“พิสูจน์ให้เห็นหลายครั้งแล้ว หรืออยากให้พิสูจน์ความเร่าร้อนให้ดูเต็มๆ ตาอีกครั้งดี ?”
“พะ พูดบ้าอะไรของนาย กลับไปได้แล้ว” ฉันรีบเดินหนีเข้ามาในห้องนอนเพราะเริ่มทำตัวไม่ถูก
“รู้จักกับไอ้บาสมานานแค่ไหนแล้ว” เสียงของอลันถามตามหลัง เขาเดินตามเข้ามาในห้องติดๆ
